ABDL blog en verhalen: Al Eens Geprobeerd?

Prelude
Sue nipte afwezig aan haar koffie en luisterde naar de laatste update van haar zus Jenny. Jenny was een paar jaar geleden weer in de buurt komen wonen, en hoewel ze niet meer zo hecht waren als toen ze kinderen waren, deden ze hun best om van tijd tot tijd bij te praten. Deze keer was het Jenny’s beurt om de gastheer te spelen.

“En Brandon doet het heel goed op school”, pochte Jenny. “Hij heeft net zijn eerste examenresultaten terug – allemaal onderscheidingen en hoge onderscheidingen!”.

“Dat is geweldig”, antwoordde Sue glimlachend. Brandon had altijd al veel gepresteerd, en ze was blij te zien dat haar oudste neef het zo goed deed.

“Hoe gaat het met Ally?” vroeg Jenny, altijd op zoek naar een update over Sue’s enige kind.

“Niet zo goed op dit moment, ben ik bang”, riep Sue uit. “Je weet dat Ally nog steeds in bed plast. Nou, ik denk dat iemand op school het heeft gevonden en het heeft verspreid”.

“Oh, wat erg voor haar. Toch, je weet hoe het is met kinderen – geef het een paar weken en ze praten allemaal over iets anders”, Jenny sympathiseerde.

“Tot overmaat van ramp weigert ze nu haar luiers te dragen in bed. Het plagen heeft haar echt te pakken”. Sue ging verder. “Ik bedoel, ik voel echt met haar mee. Er zijn niet veel kinderen die op hun elfde nog luiers dragen, maar al dat wassen begint me echt te irriteren, en het ergste van alles is dat haar kamer begint te stinken”.

“Echt waar? Ik had gedacht dat ze liever wakker zou worden in een natte luier dan in een nat bed”. Jenny gaf commentaar.

“Diep van binnen denk ik van wel, maar ze is te overstuur om er helder over na te denken. Ze blijft zeggen dat alleen baby’s luiers dragen. Ik denk dat ze hoopt dat als ze ze niet draagt, ze op de een of andere manier droog blijft”.

“Klinkt als een echt probleem. Heb je al gekeken naar pull-ups? Misschien voelt ze zich daar beter bij”. Jenny stelde voor.

“We hebben ze ongeveer een jaar geleden geprobeerd, maar ze lekken gewoon door. Ally is echt een zware plasser “. Sue reageerde.

“En je hebt al de gebruikelijke dingen geprobeerd, vloeistoffen beperken en zo?”. Jenny probeerde behulpzaam te zijn, maar Sue had het allemaal al eens meegemaakt.

“Natuurlijk, niets van dat alles werkte” antwoordde Sue, geïrriteerd. “We hebben zelfs met haar dokter gesproken. Hij deed een paar testen, maar kon niets verkeerds vinden. Hij zei dat het gewoon iets was waar ze overheen moest groeien, maar dat ze in de tussentijd het beste bescherming kon dragen.”

“Ik wed dat ze dat niet leuk vond”, grapte Jenny.

“Nee, helemaal niet. Ze wil er zelfs niet over praten.” Sue ging verder. “Ze liegt ook tegen me over het dragen – vertelt me dat ze ze om heeft terwijl dat niet zo is.”

“Misschien moet je gewoon aandringen”. Jenny was altijd de strengere ouder geweest. “Geef haar geen keus. Laat haar niet naar bed gaan tenzij ze je laat zien dat ze ze aan heeft.”

“Dat heb ik ook geprobeerd. Ze doet ze gewoon uit zodra ik de kamer verlaat.” Jenny grimaste bij Sue’s laatste opmerking. “Voordat je begint, ik heb geprobeerd haar te straffen, te belonen, niets lijkt haar van gedachten te veranderen. Heb je ooit zoiets meegemaakt met Dylan?”

Dylan was Jenny’s jongste zoon. Hij was nu bijna zestien, maar zijn ernstige autisme betekende dat hij constante zorg nodig had, en nooit zindelijk was geworden.

“Nou, niet de sociale kant ervan, natuurlijk. Maar toen hij ongeveer drie was, ging hij door een fase waarin hij zijn luiers uittrok en de inhoud doorzeefde. Jenny antwoordde.

“Eww, wat walgelijk!” Sue deinsde terug. “Hoe heb je het aangepakt?”

“We deden zijn pyjama achterstevoren aan!” Jenny lachte. “Op die manier kon hij hem niet openritsen om bij zijn luier te komen. Gelukkig was hij dat stadium na een paar maanden voorbij.”

“Nou, ik denk niet dat ik daar veel aan zou hebben” lachte Sue mee.

“Hij had eigenlijk een beetje een terugval een paar jaar geleden toen we hier kwamen wonen. Niet het doorspitten van zijn luier, gelukkig, maar alles uittrekken. Hij kon er niet goed tegen, slapen in een nieuwe kamer. Ik denk dat het uittrekken van al zijn kleren zijn manier was om met de zintuiglijke problemen om te gaan,” ging Jenny verder.

“Hoe heb je dat aangepakt?” vroeg Sue.

“Eigenlijk op dezelfde manier als toen hij klein was. We hebben wat gegoogeld, en kwamen deze pyjama’s tegen. Hij ritst van achteren dicht en heeft een lipje zodat hij niet aan de rits kan. Hij maakte het ons een paar dagen moeilijk, maar uiteindelijk werd hij rustig. We hoefden hem maar een week of zo te gebruiken, tot hij gewend was”.

“Dat helpt mij ook niet veel”, zuchtte Sue. “Ally is moeilijk, maar ik zou haar dat zeker niet aan kunnen doen, hoe graag ik dat ook zou willen als de was zich opstapelt!”

“Misschien hoef je dat niet te doen”. Een idee borrelde in Jenny’s hoofd.

“Wat bedoel je?” vroeg Sue, gretig naar een oplossing.

“Ik heb Dylan’s pyjama nog hier. Als je haar die laat zien en zegt dat ze die moet dragen als ze haar luiers niet omdoet, snapt ze misschien dat je het meent, ook al gebruik je hem nooit”. Jenny stelde voor. “Als ze zo tegen het dragen van luiers is omdat ze er dan babyachtig uitziet, weet ik zeker dat ze de gedachte aan die pyjama nog erger zou vinden”.

“Ik weet het niet, dat gaat misschien een beetje ver. Hoe dan ook, waarom denk je dat ze haar zouden vasthouden? Dylan is autistisch, maar ik ben er zeker van dat Ally ze zou snappen” Sue was niet enthousiast over het idee.

“Als het gewoon een bedreiging is maakt het niet echt uit of ze het wel of niet zouden doen. Maar ik ben er zeker van dat ze het zouden doen. Autisme terzijde, Dylan is altijd een kleine Houdini geweest, en hij kwam nooit in de buurt”. Jenny legde uit.

“Ik denk nog steeds dat het een beetje veel is” antwoordde Sue, vrijblijvend.

“Wat je wilt, Sue, maar wat je ook doet, je kunt haar er niet mee weg laten komen. Ik bedoel, afgezien van de was, heeft ze tegen je gelogen, je niet gerespecteerd en je instructies genegeerd. Dat belooft niet veel goeds voor als ze tiener wordt, zeker niet als haar vader er niet is om haar te helpen. Als ze van mij was, zou ik haar op mijn knie nemen.” Jenny zei, nooit iemand die zich inhoudt.

“Ik denk dat dat een beetje hard is” antwoordde Sue, beledigd. “Ik kan het ook allemaal vanuit haar standpunt zien, en ik weet hoe verontrustend het voor haar is”.

“Wel, het is jouw beslissing. Maar neem de pyjama toch maar mee. Dylan is er nu echt uit gegroeid, dus je kunt hem net zo goed weggooien of ergens doneren als je hem toch niet gebruikt”. Jenny pakte de genoemde pyjama en stopte hem in een tas voor Sue.

Hoofdstuk 1
“Ik draag geen luier, en dat is dat!” schreeuwde Ally naar Sue. Ze stond op nauwelijks een armlengte afstand van Sue in haar slaapkamer, wild gebarend om haar punt te benadrukken.

“Ik ga niet weg voordat je het om hebt gedaan” riep Sue uit. Ally kon de geërgerde blik op haar moeders gezicht zien. Ze hoopte dat Sue op het punt stond toe te geven, en haar met rust te laten. Kon haar moeder niet zien dat het dragen van een luier op elfjarige leeftijd absoluut vernederend was.

“Niemand draagt een luier op mijn leeftijd” schreeuwde Ally. Haar moeder kon soms zo onredelijk zijn. Het was niet alsof ze elke nacht in bed plaste.

“De meeste kinderen van jouw leeftijd plassen niet meer in bed” snauwde Sue terug, Ally nog meer beledigend. “Doe het nu meteen aan!” Ally kon zien dat haar moeder niet van plan was weg te gaan.

“Oh oké” riep Ally. Sue keek weg terwijl Ally de luier omtrok en dichtplakte. Ally had haar hele leven ’s nachts luiers gedragen en was een expert in het aan- en uittrekken van de luiers, en deed dit binnen een paar seconden.

“Zo, nu blij!” riep Ally uit, terwijl ze zich op haar bed gooide, nog steeds even geïrriteerd als altijd. Sue antwoordde niet, niet vertrouwend op zichzelf om de situatie niet verder op te stoken.

“Je weet dat ik het gewoon weer uittrek” mompelde Ally onder haar adem.

Sue was geschokt. Ze wist dat Ally haar luier meer dan eens ’s nachts had afgedaan om in bed te plassen, en vermoedde dat ze ontdekking had voorkomen door droog te blijven bij andere gelegenheden, maar dit was de eerste keer dat Ally opstandig genoeg was om het haar van tevoren te zeggen. Misschien had Jenny toch een punt.

“Wacht daar” instrueerde Sue op een duidelijke, no-nonsense toon. Zich realiserend dat ze misschien te ver was gegaan, gehoorzaamde Ally. Ze ging voorzichtig op haar bed zitten en aaide afwezig haar knuffelbeer terwijl ze zich afvroeg wat haar moeder van plan was.

Sue haalde de pyjama uit de kast waar ze hem eerder had opgeborgen en marcheerde terug naar Ally’s kamer, nog steeds woedend over de opstandigheid van haar dochter. Ze hield de pyjama voor zich, zodat Ally hem in detail kon zien.

“Ik heb altijd gezegd dat luiers en bedplassen geen baby van je maken, maar je gedrag van de laatste tijd lijkt meer op dat van een ondeugende kleuter dan van een elfjarige. Dus als ik er niet op kan vertrouwen dat je je luier niet omhoudt, zul je dit moeten dragen om er zeker van te zijn”. Sue dreigde.

“Wat is dat in godsnaam?” vroeg Ally, niet zeker van wat haar moeder bedoelde.

“Een pyjama uit één stuk, zoals je vroeger als kleuter droeg. Maar hij heeft een rits aan de achterkant, zodat je hem niet uit kunt doen.” Sue legde uit, Ally’s taal negerend en biddend dat ze de boodschap zou begrijpen.

“Waar heb je die in godsnaam vandaan!” Vroeg Ally. Ze kon niet geloven dat haar moeder ze voor haar gekocht had.

“Van tante Jenny” gaf Sue toe, “Ze waren van Dylan en ze dacht dat ze misschien onze situatie zouden helpen”.

“Je hebt het hier met tante Jenny over gehad!”. Ally was woedend. Dit was een diep prive-aangelegenheid, en haar moeder was het praktisch aan het uitzenden naar de wereld. Besefte ze niet hoeveel verdriet het haar deed luiers te moeten dragen, zelfs als niemand anders het wist.

“Ik heb alle hulp nodig die ik kan krijgen’, benadrukte Sue.

“Die pyjama zou me nooit tegenhouden!” riep Ally terug. Ze kon niet geloven dat haar moeder zelfs maar aan het idee dacht. Ze was geen ondeugende kleuter die gedwarsboomd kon worden door een misplaatste rits. “Het is net als met de luiers. Je lijkt je niet te realiseren dat ik volwassen ben geworden.

“Je gedraagt je nu zeker niet volwassen,” merkte Sue geërgerd op. “Beloof je me dat je je luier niet uitdoet voor de ochtend, of zullen we deze pyjama eens passen?”

“Ga je gang dan”, grapte Ally terug, de bluf van haar moeder oproepend. Sue was nooit iemand geweest die haar dreigementen uitvoerde, en Ally verwachtte dat ze nu zou terugkrabbelen. Hoe verontwaardigd Ally ook was over het hele idee, een deel van haar hoopte dat ze zou aandringen op haar pyjama. Ze zou hem meteen weer uittrekken en haar moeder voor eens en voor altijd bewijzen dat ze geen klein kind meer was en niet op deze manier behandeld kon worden. Misschien zou haar moeder zelfs inzien dat ze veel te oud was om een luier te moeten dragen.

“Goed”, zei Sue, haar geduld was op. Ze was nooit van plan geweest het zo ver te laten komen, maar nu terugkrabbelen zou elk ouderlijk gezag dat ze had teniet doen. Ze was nog steeds niet van plan Ally te dwingen de pyjama de hele nacht te dragen, maar misschien zou een paar minuten in de pyjama haar punt maken, op voorwaarde natuurlijk dat hij bleef zitten.

Ally verstijfde, verbaasd over deze ontwikkeling.

“Nou, doe die dan uit,” drong Sue aan, de onzekerheid op het gezicht van haar dochter ziende. “Tenzij je van gedachten bent veranderd”.

Sue hield de pyjama voor Ally, gebarend dat ze moest bewegen. Onwillig om nu terug te krabbelen, ging Ally voor hen staan. Haar bescheidenheid maakte dat ze zich niet wilde uitkleden tot alleen een luier voor haar moeder, dus verwijderde ze voorzichtig een been van haar pyjamabroek voordat ze het in het eendelige stuk stak. Nu min of meer bedekt door het eendelige stuk, trok ze het andere been uit en schopte de broek weg, en stapte volledig in het eendelige stuk. Ally trok toen haar topje uit en duwde haar armen in de mouwen. Ze zag hoe haar moeder zich achter haar bewoog, en voelde hoe de rits tot aan haar halslijn werd opgetrokken. Ze hoorde hoe de knopen op hun plaats werden geklikt, en het lipje over de rits hielden.

“Zo, klaar” zei Sue. “Ik zal je laten om wat te slapen”. Sue kon zien dat de pyjama minstens een maat te groot was voor Ally. Hij was echter zo ontworpen dat hij strak zat, vermoedelijk voor de brandveiligheid, en zat niet echt losser dan Ally’s gewone pyjama. De mouwen en benen waren beide een beetje lang, maar beide waren elastisch aan de uiteinden, waardoor de extra lengte kon plooien zonder over haar handen of voeten te glijden. Ze hoopte wanhopig dat de pyjama het zou houden en dat Ally binnen een paar minuten uit haar kamer zou komen, zich berouwvol verontschuldigend en smekend om te worden vrijgelaten.

Ally was boos. Ze zou het haar moeder laten zien! Ze reikte achter haar rug en voelde naar het lipje. De positie was echter onhandig, en hoewel haar handen contact konden maken, kon ze geen grip krijgen om het te manipuleren. Ze wenste dat ze had gezien hoe het vastzat, dan had ze misschien een beter idee hoe ze het moest verwijderen. Ze probeerde het lipje naar één kant te trekken, in de hoop op een betere grip, maar dat maakte het alleen maar onmogelijk om er met haar andere hand bij te kunnen.

“Ungh!” riep ze gefrustreerd uit, terwijl ze haar greep op het lipje verloor en weer terug bij af was. Dit was helemaal niet hoe ze verwacht had dat het zou uitpakken. Sue kon de gefrustreerde kreten uit Ally’s kamer horen komen, en ook wat klonk als steeds wanhopiger gymnastische pogingen om zich eruit te werken. Ze overwoog om nu naar Ally’s kamer te komen om haar zegje te doen, maar besloot te wachten tot Ally naar haar toe kwam.

Ally rukte hard aan de pyjama, in de hoop dat in een laatste, wanhopige poging de pyjama uit zou trekken. Het materiaal was echter sterk, misschien juist om deze strategie tegen te gaan. Uiteindelijk accepteerde Ally haar nederlaag. Ze lag een moment op het bed, na te denken over haar strategie. Naar haar moeder gaan en smeken om vrijgelaten te worden zou vernederend zijn, en ze was er zeker van dat haar moeder het haar in zou wrijven gezien de manier waarop ze zich eerder had gedragen. Ze overwoog niets te doen, gewoon proberen te slapen in deze belachelijke pyjama, maar besefte dat dit haar niets zou opleveren – ze zou ’s morgens gewoon weer precies hetzelfde gesprek hebben. Omdat ze geen andere optie zag, zocht Ally haar moeder op in de woonkamer.

“OK mam, je wint” Ally won. “Nu help me het uit te trekken”. Sue glimlachte binnensmonds. Ze was niet van plan om haar dochter er zo gemakkelijk vanaf te laten komen.

“Dus dat hele gedoe over dat je te volwassen bent, dat die pyjama je nooit zou kunnen houden, wat was dat dan?” Sue benadrukte haar punt. Ally zei niets, erop gebrand om dit zo snel mogelijk achter de rug te hebben.

“Nou Ally, je kunt me beloven dat je je luier de hele nacht om zult houden, en dat je me in de toekomst niet meer zult treiteren over het dragen ervan, of je kunt teruggaan naar bed en zo gaan slapen. Wat zal het zijn?”

“Ik beloof het” antwoordde Ally, terwijl haar gezicht een felle kleur rood kreeg.

“En je denkt toch niet dat de nacht daarin doorbrengen je zal helpen je belofte te herinneren?” vroeg Sue, die haar punt duidelijk wilde maken.

“Mam. Alsjeblieft.” antwoordde Ally, bijna in tranen.

“OK, kom hier” zei Sue tegen haar, toen ze zag dat ze haar punt had gemaakt. Ally draaide zich om zodat haar moeder bij de rits kon komen. Sue maakte het lipje los en trok de rits naar beneden, zodat Ally er gemakkelijk bij kon. Ally rende terug naar haar kamer voordat ze de pyjama helemaal uittrok en zich weer omkleedde in haar gewone pyjama, die nog steeds op de grond lag. Sue volgde een minuut later en verzamelde de eendelige pyjama die Ally had weggegooid en vouwde hem netjes op.

“Ik ga deze in mijn kast bewaren, voor het geval je hem weer nodig hebt”, zei Sue doelgericht tegen haar. “Ik zal je naam op het label schrijven, zodat we weten dat hij van jou is. In werkelijkheid was ze niet van plan haar dochter te dwingen ze te dragen, maar dat wilde ze Ally niet laten weten. Ze kon zien dat de bedtijden vanaf nu veel soepeler zouden verlopen.

Hoofdstuk 2
-= TWEE JAAR LATER =-
Ally stapte uit het vliegtuig, haar moeder vlak achter haar. Sue’s verlof was ingegaan, en ze had ervoor gezorgd dat het samenviel met de schoolvakanties. Dit had haar de kans gegeven Ally mee te nemen op een maandenlange Europese tournee, die een doorslaand succes was geweest, met Ally die haar 13e verjaardag vierde in Frankrijk nota bene. Sue had zich zorgen gemaakt over de kosten van de reis, maar ze had nooit eerder de kans gehad om zoiets te doen, en ze wist dat Ally tegen de volgende keer dat ze met verlof zou gaan, helemaal volwassen zou zijn.

“Wacht even, ik moet naar het toilet” zei Ally tegen haar moeder. Sue wachtte geduldig buiten terwijl Ally een hokje vond bij de vrouwen. Ally trok haar zware jas uit en voelde het koude weer intens. Ze trok haar spijkerbroek naar beneden en trok haar natte nachthemd uit, terwijl ze in stilte vloekte dat haar bedplassen nog steeds niet was opgehouden. Ze was nu tenslotte dertien, het leek onbegrijpelijk dat ze nog steeds niet droog kon blijven. Ze was in ieder geval dankbaar dat ze eraan gedacht had het aan te trekken, wetende dat ze waarschijnlijk zou slapen in het vliegtuig.

Ally onderzocht haar spijkerbroek nauwkeuriger, op zoek naar tekenen van een lek. “Verdomme” dacht ze bij zichzelf, terwijl ze een natte rand rond de zitting opmerkte. Een goede luier zou dit hebben voorkomen, maar ze was bang dat ze er een in een vliegtuigtoilet moest verschonen, omdat ze dat nog nooit staande had gedaan. “Het was wel een beter idee geweest, dacht ze, want ze had zich toch niet hoeven te verschonen in het vliegtuig. Tegen de tijd dat ze wakker was geworden, waren ze zich al aan het klaarmaken voor de afdaling, en het had haar gemakkelijker geleken om te wachten tot ze op de grond waren. Ze hield haar spijkerbroek van een afstandje omhoog, in de hoop dat het lek niet opviel. Het was niet alsof ze iets anders had om aan te trekken, zelfs als dat wel zo was, want ze had zeker geen reservebroek in haar handbagage bewaard.

Ally haalde een reservegoodnight uit haar tas en trok die aan. Ze baalde dat ze geen gewoon ondergoed had meegenomen, maar ze had niet verwacht dat ze zich op de grond zou moeten omkleden. Ze trok haar spijkerbroek voorzichtig weer aan en gooide de oude goodnite in de prullenbak voordat ze zich weer bij haar moeder voegde. “Alles klaar” zei ze. Als haar moeder de natte plek op haar spijkerbroek had opgemerkt, was ze beleefd genoeg om er niet op te wijzen.

Door de late vlucht en de lange rij duurde het tot ruim na 22.00 uur voordat Ally en Sue door de douane waren, maar gelukkig verliep het proces betrekkelijk pijnloos. Ze vonden hun weg naar de bagageband en wachtten geduldig tot hun bagage aankwam. “Dat lijkt op de mijne” zei Sue, terwijl ze zich een weg naar voren baande om de tas te pakken. De menigte rond de carrousel werd kleiner en kleiner naarmate de mensen hun bagage pakten, maar die van Ally moest nog arriveren. “Dit duurt wel even” merkte ze op.

“Willen de passagiers van stoelen 69A en 69B alstublieft naar de verzamelbalie komen” klonk een aankondiging uit de luidspreker.

“Dat zijn wij” informeerde Ally haar moeder, een beetje bezorgd. Had ze iets verkeerd gedaan? Ally volgde het duidelijk aangegeven pad in de richting van de collections desk, haar moeder op sleeptouw.

“Het spijt me zeer, maar het lijkt erop dat uw bagage nooit in het vliegtuig is geladen”, informeerde de dame bij de balie ons. “We proberen nog steeds uit te zoeken wat ermee gebeurd is.”

“Oh nee”, antwoordde Ally bezorgd. Al haar vakantie aandenkens, en zelfs haar camera, zaten in die tas.

“Ze komen bijna altijd veilig terug”, stelde de dame haar gerust. “We hebben uw contactgegevens, we zullen u laten weten zodra het aankomt. Als we het binnen een paar dagen niet gevonden hebben, kunt u een schadeclaim indienen bij de luchtvaartmaatschappij.”

“Er is niets dat we kunnen doen, Ally” zei Sue haar, verstandig. “We kunnen beter naar huis gaan en afwachten. Hopelijk hebben ze goed nieuws in de ochtend.”

Ally volgde haar moeder naar buiten en dacht de hele weg aan niets anders dan de verloren bagage. Wat een manier om een perfecte vakantie te verstoren! Ze sprong uit de auto, popelend om te douchen en naar bed te gaan. Ze had tijdens de vlucht wel wat kunnen slapen, maar het was oppervlakkig en onderbroken geweest en ze was echt uitgeput. Het was op dit punt dat een meer direct probleem de kop opstak.

“Uh, al mijn pyjama’s zaten in de bagage!” kondigde Ally aan, terwijl ze de lade van haar kast controleerde.

“Allemaal?” vroeg Sue ongelovig.

“Wel, allemaal behalve de lichte, Zomerse,” zei ze, terwijl ze er met haar hand aan voelde. Net als haar moeder had ze nooit echt licht ingepakt, en alle vier haar pyjamasetjes meenemen had haar verstandig geleken. Haar luiers lekten immers wel eens, vooral als ze buitenlandse merken moesten gebruiken die ze op reis kochten, en niet overal waar ze logeerden, waren wasserettes.

“Ze zijn niet goed, het vriest vannacht”, merkte Sue op. “Heb je nog iets anders”. Ally keek in haar kast, op zoek naar gewone kleren die ook als pyjama konden dienen. Helaas, omdat de reis veel sightseeing en outdoor avonturen inhield, had ze ook alles ingepakt wat op afstand comfortabel was.

“Niets waarin ik denk te kunnen slapen,” antwoordde Ally. “Ik denk niet dat iets van jou mij zou passen”. Dat was een gok.

“Geen kans, maar ik heb misschien een alternatief” zei Sue tegen haar. “Ik ben zo terug.”

Ally vroeg zich af waar haar moeder mee zou komen. Sue rommelde in haar kast, er zeker van dat het voorwerp dat ze zocht daar ergens was. “Aha” zei ze en haalde er een tas uit. Ally opende het en onthulde de pyjama met rits aan de achterkant die ze twee jaar eerder kort gedragen had.

“Je verwacht toch niet dat ik dat draag!” riep Ally luid uit.

“Waarom niet?” vroeg Sue, verbaasd over de reactie van haar dochter. “Het is warm, comfortabel, en het is maar voor één nacht. We kunnen morgen wel iets anders voor je kopen.

“Het is gemaakt voor peuters! Je hebt het om mijn vast te houden in mijn luiers!” schreeuwde Ally terug.

“Oh, Ally, daar ben je nu wel overheen.” Sue wuifde haar bezwaar weg, verbaasd dat Ally zo’n ophef zou maken. Ze dacht dat haar dochter nu volwassen genoeg was om lachend terug te kijken op dat incident. “Hoe dan ook, het was niet zo dat ik het ooit op die manier zou gebruiken, ik heb het alleen van tante Jenny gepakt om een punt te maken”.

“En hield het al die tijd?” vroeg Ally. Had haar moeder haar nog zo onvolwassen gevonden dat ze erin vastgezet kon worden als ze zich misdroeg?

“Je weet hoe vaak ik die kast uitruim. Ik zou er waarschijnlijk je oude babykleertjes in vinden als ik ver genoeg terug zou gaan” lachte Sue. “Maar natuurlijk, het is helemaal aan jou. Kies maar wat je wilt dragen”.

Sue ging terug naar de woonkamer, Ally achterlatend om een douche te nemen. Ally stapte onder de douche, genoot van het water dat tegen haar huid stroomde en was enorm blij om weer schoon te zijn na een lange, zweterige vlucht. Ze droogde zich snel af, in spanning om op te warmen. Ze liet het ongebruikte goodnite op de grond liggen en plakte snel een gewone luier om, wetende dat ze meteen naar bed zou gaan. Ze wikkelde zich in een deken en overwoog haar opties. Hoewel ze nog steeds geïrriteerd was dat haar moeder de pyjama met de ritssluiting al die tijd had gehouden, besefte ze dat dit de meest praktische optie was. Ze wist nog steeds niet zeker of ze het op kon brengen om hem weer te dragen en besloot nog eens in haar kast te kijken. Omdat ze niets nieuws vond, pakte ze de pyjama die haar moeder op het bed had laten liggen. Misschien zou het niet zo erg zijn als ze hem zelf aan en uit kon trekken, dacht ze.

Ally stapte in de pyjama en stak haar armen door de mouwen. Ze had er niet echt bij stilgestaan om te vragen of hij nog zou passen, maar dat leek geen probleem te zijn. Met haar twee jaar extra groei paste de pyjama goed, precies zoals hij bedoeld was. Ze vond de rits achter haar en werkte hem op haar rug. Ze kreeg hem tot halverwege, maar had moeite om verder te komen.

“Oh goed” zei Sue, terwijl ze terug de kamer in liep. “Ik dacht, ik ga even bij je kijken, ik vroeg me al af waarom het zo lang duurde. Wil je dat ik je rits dichtdoe?”

“Waarom niet?” antwoordde Ally. Uitgeput als ze was, had ze het opgegeven om ze zelf aan te krijgen. Het was tenslotte niet veel anders dan wanneer haar moeder haar in een feestjurk hielp.

Sue stapte achter Ally en trok de rits tot het hoogste punt open. “Zo” zei ze, “klaar”. Ally plofte in bed en viel enkele minuten later in slaap.

Hoofdstuk 3
Ally werd de volgende ochtend laat wakker, ze voelde zich suf en had een jetlag. Ze voelde haar luier knellen toen ze uit bed klom. Gezien hoe zwaar en hoe lang ze had geslapen, was ze niet verbaasd dat hij doorweekt was, maar ze wilde hem toch graag uittrekken. Ze probeerde haar topje uit te trekken en vergat even wat ze aanhad.

“Verdorie”, dacht ze bij zichzelf. “Dat compliceert de dingen”. Ally was een trots meisje, en wilde graag haar onafhankelijkheid tonen door zelf de pyjama aan te pakken. Ze probeerde de rits achter haar rug te vinden, maar ging uiteindelijk met haar hand langs het lipje. Ze moet te moe zijn geweest om te merken dat haar moeder hem gisteravond had vastgemaakt, maar ze was toch enigszins geïrriteerd dat ze dat had gedaan.

“Misschien heb ik meer geluk in de spiegel” dacht Ally bij zichzelf. Ze liep stilletjes naar de badkamer en deed haar best om het lipje van daar los te maken. Ze draaide haar hoofd onhandig om te proberen het lipje in de spiegel te zien, maar vanuit die kronkelige positie was het nog moeilijker te bereiken. Tot overmaat van ramp belemmerde ze haar zicht telkens als ze er bij wilde.

Sue hoorde de commotie en kwam op tijd naar de badkamer om Ally te zien worstelen. Ze had moeite om een glimlach te onderdrukken bij de inspanningen van haar dochter. Ze wist dat Ally haar hoofd eraf zou bijten als ze het ooit zou zeggen, maar haar dochter zag er zo schattig uit”.

“Hier, laat me helpen” maakte Sue zichzelf bekend. Zich haar situatie realiserend, maakte Ally geen bezwaar.

Sue maakte het lipje gemakkelijk los en trok de rits naar beneden, terwijl ze de doorweekte luier van Ally opmerkte. “Mijn hemel”, zei Sue, “je kunt er beter meteen uit komen”.

“Mam!” riep Ally verontwaardigd. Ze had haar moeder niet nodig om haar dat te vertellen.

“Oké, oké, het is niet nodig om mijn hoofd eraf te bijten”, trok Sue zich terug. “Oh, en als je klaar bent, Laura belde toen je nog sliep, ze wilde dat je langs zou komen om haar op de hoogte te brengen van je reis”.

Laura was Ally’s beste vriendin van school. Ally had geprobeerd om zo goed mogelijk contact te houden met Laura toen ze weg was, maar het internet en zelfs de telefoon waren slecht bereikbaar. Ally had haar een hoop te vertellen. Ze kleedde zich snel aan en haastte zich naar Laura, die maar een paar deuren verderop woonde. Ze beschreef in detail haar reis, en legde uit dat ze haar alles zou laten zien als de bagage ooit zou opduiken. Laura bracht Ally op haar beurt op de hoogte van wat er thuis was gebeurd, wat niet veel was.

“Ally, blijf je eten?” Vroeg Laura’s moeder.

“Avondeten? Hoe laat is het?” vroeg Ally.

“Bijna 5.30” antwoordde ze.

“Oh, wow, ik had geen idee dat het zo laat was.” vertelde Ally haar. De jetlag had haar gevoel voor tijd in de war geschopt. “Ik kan beter terug gaan, ik denk dat mama iets gaat koken.”

“We moeten snel weer bijpraten,” spoorde Laura aan. “Je moet me nog steeds alle foto’s laten zien! Als je je camera terugkrijgt, tenminste.”

“Reken er maar op” antwoordde Ally.

“Morgen niet, dan ben ik de hele dag weg met mam. Wat dacht je van de dag erna?” vroeg Laura.

“Klinkt goed” stemde Ally in.

Ally racete naar huis, hopend dat ze het avondeten niet gemist had.

“Oh daar ben je” merkte Sue op terwijl ze naar binnen rende, “ik stond op het punt om een zoekactie te starten!”

“Je bent toch niet boos?” Vroeg Ally. Sue zou normaal gesproken niet blij zijn als ze zo lang weg was zonder toestemming te vragen.

“Natuurlijk niet” antwoordde Sue. “Ik wist waar je was, en ik wist dat je Laura al in geen tijden meer gezien had. Ga nu zitten, het eten is zo klaar.”

“Is er al nieuws over de bagage” vroeg Ally.

“Nog niet” antwoordde Sue. “De luchtvaartmaatschappij heeft wel gebeld, maar alleen om te zeggen dat ze nog aan het zoeken waren. Ze denken dat het misschien op de verkeerde vlucht is meegestuurd, maar ze zijn er nog steeds van overtuigd dat het zal opduiken.

“Dan moeten we na het eten een nieuwe pyjama gaan kopen”, zei Ally.

“Ik ben bang van niet, schat, alle winkels zullen nu wel dicht zijn” antwoordde Sue.

“Wat? Waarom heb je niets gezegd?” vroeg Ally. Ze ergerde zich meer aan zichzelf dan aan haar moeder, want ze was maar van plan een paar uur bij Laura te blijven.

“Ik nam aan dat je de sluitingstijd wist. En ik dacht dat je de dag liever met Laura zou doorbrengen dan met mij te winkelen” antwoordde Sue, verstandig.

“Maar je wist dat ik een pyjama nodig had. Je had ze kunnen halen” zei Ally bijdehand, haar frustratie op haar moeder richtend.

“Ally, je bent geen klein kind meer. Als je iets wilt kopen, moet je het gaan halen. Of op zijn minst aan mij vragen.” antwoordde Sue, zichzelf eraan herinnerend dat het waarschijnlijk de jetlag was die Ally’s onbeleefdheid veroorzaakte.

Ally maakte haar avondeten af, en ging wat TV kijken. Na een paar uur had ze moeite om haar ogen open te houden.

“Ik denk dat je misschien een vroege nacht moet nemen” merkte Sue op, terwijl ze Ally’s toestand opmerkte. Ally kon dat niet tegenspreken. Ze nam een snelle douche voordat ze naar het toilet ging en haar luier omdeed. Ze besefte dat ze geen andere keus had dan de pyjama met de ritssluiting aan de achterkant weer te dragen, maar ze verzekerde zichzelf dat ze morgenvroeg wel zou gaan winkelen voor vervanging. Ze trok de pyjama aan en ging op zoek naar haar moeder.

“Kun je mijn rits dichtdoen?” vroeg ze, met minder weerstand dan ze de vorige dag had gedaan.

“Natuurlijk” antwoordde Sue. Ze trok de rits omhoog en maakte, tot ergernis van Ally, het lipje erover vast.

“Waarvoor heb je het lipje omhoog gedaan?” vroeg Ally, een beetje geërgerd.

“Het lijkt gewoon niet goed aan te zitten zonder,” haalde Sue haar schouders op. “Hoe dan ook, het zal ongemakkelijk zijn als het lipje achter je rondzweeft als je probeert te slapen.” Ally was niet echt verkocht aan die rechtvaardiging.

“Maar het maakt het moeilijker voor me om eruit te komen” klaagde Ally.

“Schat, als je de rits niet omhoog krijgt, krijg je hem ook niet omlaag, zelfs niet zonder lipje”, antwoordde Sue redelijk. “Ga nu maar wat slapen”.

Sue had misschien een punt, besloot Ally, maar met het lipje vast voelde ze zich nog steeds meer een misdragend kind dan de pyjama anders zou hebben gedaan. Ze had veel liever gezien dat het open was gebleven, al was het maar om te erkennen dat het niet gebruikt werd om haar te beletten het uit te trekken. Toch, besloot ze, was het niet de moeite waard om zich er druk over te maken, want dit zou de laatste nacht zijn dat ze hem zou dragen.

Hoofdstuk 4
Ally werd de volgende ochtend wakker en zag dat haar luier gelukkig droog was. Omdat ze wist dat ze haar pyjama niet zelf uit kon krijgen, rende ze naar de huiskamer om haar moeder te zoeken. Toen ze een gesprek hoorde, stopte ze. Voorzichtig om niet ontdekt te worden, drukte ze haar oor tegen de deur en hoorde de stem van mevrouw Livingston van hiernaast. Ze was duidelijk gekomen om moeder te verwelkomen na haar reis. Ally stapte langzaam achteruit. Het laatste wat ze wilde doen was naar binnen gaan en moeder vragen haar uit haar pyjama te bevrijden in het bijzijn van mevrouw Livingston! Ze kroop terug naar haar kamer en wachtte tot mevrouw Livingston wegging.

Helaas voor Ally leken de twee vrouwen heel wat in te halen te hebben, en mevrouw Livingston had geen haast om te vertrekken. Ally voelde de druk in haar blaas toenemen. Ze moest wanhopig naar het toilet. Uit frustratie rukte ze aan de hals van haar pyjama, maar dat was natuurlijk een hopeloze onderneming. Ze sloeg haar benen over elkaar en probeerde aan iets anders te denken, maar de druk bleef toenemen. Omdat ze geen alternatief zag, liet Ally de inhoud van haar blaas in haar luier lopen. Ze voelde zich gekrenkt bij de gedachte dat ze bewust haar luier nat had gemaakt terwijl ze wakker was, maar ook opgelucht toen de druk en het ongemak plaats maakten voor een warme ontlading. Niemand anders zou ooit hoeven te weten dat ze niet gewoon nat wakker was geworden, redeneerde Ally.

Ally pakte een boek van de plank en probeerde de tijd te doden terwijl haar luier langzaam afkoelde tot de doorweekte hoop waar ze meer vertrouwd mee was. Uiteindelijk vertrok mevrouw Livingston, wat Sue de kans gaf om binnen te komen en haar te bevrijden.

“Ben je al lang wakker” vroeg Sue.

“Niet lang” loog Ally, die niet verder op de zaak wilde ingaan.

Pas na de lunch gingen Ally en Sue op weg naar het winkelcentrum. Natuurlijk wilde Ally zo snel mogelijk een nieuwe pyjama en ze sleurde haar moeder praktisch mee naar de dichtstbijzijnde geschikte winkel. Terwijl ze door de selectie bladerde, ging Sue’s telefoon.

“Hallo?” Ally hoorde haar moeder zeggen in de telefoon. “Oh uitstekend … Dat is geweldig nieuws … Hartelijk dank”

“Wat was dat” vroeg Ally, die maar één kant van het gesprek had gehoord.

“Dat was de luchtvaartmaatschappij. Ze hebben je tas gevonden. Ze gaan het morgen bij ons thuis afleveren” vertelde Sue haar.

“Oh, dat is fantastisch”, was Ally opgelucht. Niet alleen zou ze kunnen pronken met haar vakantiesouvenirs, maar ze zou ook haar garderobe terug hebben!

“Nu, welke denk je?” Ally hield twee pyjama’s omhoog voor haar moeders mening. De eerste was een effen rode tweedelige set met een vlindermotief, terwijl op de tweede een verscheidenheid aan stripfiguren stond afgebeeld.

“Hoeveel kost hij” vroeg Sue.

“Ze zijn allebei 30 dollar” antwoordde Ally, terwijl ze het kaartje bekeek.

“Nou, als je een van de twee wilt hebben moet je het van je zakgeld betalen” informeerde Sue haar.

“Wat?” Ally was ongelovig. Haar moeder liet haar vaak mooie of dure kleren kopen van haar zakgeld, maar had altijd de basics zoals pyjama’s voor haar gekocht.

“Je krijgt morgen al je andere paren terug. Ik denk niet dat het zin heeft om zoveel uit te geven voor één nacht, als je al genoeg andere hebt.

“Maar, waarom heb je niet eerder iets gezegd?” vroeg Ally. Waarom zou haar moeder haar hoop geven om die vervolgens weer de grond in te boren?

“Het was één ding toen we nog niet wisten wanneer en of je de anderen terug zou krijgen. Maar nu weten we het.” legde Sue uit. Na net duizenden dollars te hebben uitgegeven aan een overzeese reis, vond ze het een beetje rijk van Ally om te verwachten dat ze zoveel zou uitgeven voor één nacht, terwijl ze thuis al een perfect aanvaardbaar alternatief had.

“Ik heb niet eens zoveel geld bij me” probeerde Ally.

“Je kunt het nu van me lenen, op voorwaarde dat je het terugbetaalt”, zei Sue streng tegen haar. “Nu, wil je ze of niet?”

foeterde Ally. 30 dollar was veel meer voor haar dan voor haar moeder, en haar zakgeld was al zielig laag. “Ik denk het niet”, zuchtte ze, neerslachtig. Ze zou het nog één nacht moeten doen met wat ze had.

Hoofdstuk 5
“Ally, tijd om op te staan!” riep Sue haar de volgende ochtend toe. “Het is bijna elf uur. Ik weet dat je vakantie hebt, maar dit wordt belachelijk!”

“Hmmff” antwoordde Ally, zich nog half slapend voelend. Het excuus van de jetlag begon nu wel een beetje dunnetjes te worden, maar ze hield er wel van om uit te slapen als ze de kans had.

Ze trok haar dekens op tot aan haar kin, omdat ze niet naar buiten wilde in het koude weer. Ze rolde zich om en voelde haar natte luier tussen haar benen knellen. “Beter opstaan”, dacht ze bij zichzelf. Haar moeder zou behoorlijk geïrriteerd zijn als ze wist dat Ally alleen maar rondhing in een natte luier.

“Klop klop” kwam een stem van net buiten haar kamer. Ally draaide zich net op tijd om om Laura door de deur te zien lopen. De glimlach op haar gezicht veranderde in een blik van verbazing.

“Uh, je moeder liet me binnen” legde Laura uit. “We hadden gepland om elkaar vandaag weer te ontmoeten, weet je nog?” Ally haastte zich om zich te bedekken met een deken, zich pas daarna realiserend dat het waarschijnlijk alleen maar meer aandacht trok naar haar huidige toestand. Ze was het niet vergeten, maar had ook niet verwacht dat Laura zomaar langs zou komen zonder te bellen. Ze hadden tenslotte geen tijd afgesproken.

Ally hoopte dat Laura haar luier niet had opgemerkt, maar nat als hij was onder de nauwsluitende pyjama zou hij moeilijk te missen zijn geweest. De pyjama zelf, echter, was onmogelijk te missen. “Uh luister, Laura, over deze pyjama” sprak Ally na een moment van verbijsterde stilte.

“Hij zit wel goed”, haalde Laura haar schouders op. “Ik bedoel, Kate draagt altijd pyjama’s in één stuk, ik was een paar maanden geleden bij een logeerpartij van haar. En ik denk Joanne ook.”

“Deze zijn niet echt van mij” legde Ally uit. Ze realiseerde zich dat Laura de rits aan de achterkant niet had opgemerkt, en wilde dat deel graag weglaten. “Al de mijne zitten in mijn bagage”

“Oh, is dat het” begreep Laura. “Ik dacht niet echt dat ze jouw stijl waren. Toch zijn ze waarschijnlijk geen slecht idee met dit weer. Ik denk dat ze een stuk warmer zijn dan je gebruikelijke.”

“Dat zijn ze,” stemde Ally in.

“Maar heb je al iets gehoord over de bagage?” vroeg Laura, nu het onderwerp ter sprake was gekomen.

“Die komt vandaag aan,” legde Ally uit.

“Dat zal een opluchting zijn” reageerde Laura.

“Inderdaad”, beaamde Ally. “Ik heb bijna niets meer om aan te trekken. Ik bedoel, ik heb een paar outfits in de kast, maar ze zijn allemaal of te koud voor dit weer of ze zijn echt oncomfortabel om in huis te dragen”

“Waarom hou je niet gewoon je pyjama aan?” vroeg Laura. “Dat doe ik altijd als ik niet uitga.”

“Het klinkt alsof jij de verstandige bent, Laura” zei Sue, die de commotie hoorde en de kamer binnenkwam. “Ally zeurt al over die pyjama sinds we terug zijn.”

“Zoals ik al zei, ik denk niet dat ze zo slecht zijn” voegde Laura eraan toe. Ally bleef stil.

“Hey Ally, je hebt Netflix, toch?” vroeg Laura. “Wat dacht je ervan om de Star Wars films nog eens te kijken. Ik wil mezelf eraan herinneren wat er gebeurd is voordat de nieuwe uitkomt.” Laura en Ally hielden allebei van Sci-Fi, en hoewel Ally er zeker van was dat Laura zich elk detail van de verhaallijnen herinnerde, zou ze altijd een excuus vinden om ze opnieuw te bekijken. Laura keek dubbel zo graag films met Ally sinds Sue een filmprojector had gekocht, en zei vaak dat het beter was dan de bioscopen.

“OK, maar niet de prequels” drong ik aan.

“Afgesproken” antwoordde ze. “Ga je mee?”

“Ik haal wat popcorn voor jullie”, bood Sue vriendelijk aan. “Het kan je lunch een beetje bederven, maar waarom niet”. En daarmee vertrok ze.

Ally was in tweestrijd. Ze stond te popelen om uit haar luier te komen, maar zag geen manier om dat voor elkaar te krijgen zonder Laura erop te wijzen dat ze haar pyjama niet zelf uit kon krijgen. En als ze Laura daarop zou attenderen, was de kans groot dat ze de luier ook zou opmerken. Ze besloot haar tijd af te wachten. Haar luier was tenslotte niet onaangenaam nat, en ze bedacht dat als Laura eenmaal in de film verdiept was, ze een smoes kon verzinnen dat ze naar het toilet moest en haar moeder haar de pyjama uit kon laten doen.

Laura zette de film op en ging in een leunstoel zitten, terwijl Ally op de bank ging zitten. Ze hield haar deken over zich heen gewikkeld, in de hoop dat het de bult rond haar middel zou verbergen.

“Hier zijn jullie meisjes” zei Sue, terwijl ze zowel popcorn als frisdrank bracht. “Geniet ervan. Als jullie me nodig hebben, ik ben buiten in de tuin.

Ally nipte voorzichtig van haar drankje, terwijl Laura het hare naar binnen gulpte. Ze had er niet op gerekend dat haar moeder naar buiten zou gaan, en wist niet hoe lang het zou duren voor ze weer binnen zou komen. Ze schoof ongemakkelijk heen en weer en wenste dat ze de frisdrank had geweigerd. De druk bleef toenemen. “Nou, ik denk dat het al nat is, een beetje meer kan geen kwaad” dacht Ally bij zichzelf, terwijl ze losliet. Ze voelde de warme stroom in haar luier lekken en hoopte dat het zou houden.

Ally kon zich niet voorstellen dat haar moeder er nog lang over zou doen, maar er was nog steeds geen teken van haar toen de film eindigde.

“Hé Ally, kun je de afstandsbediening pakken” vroeg Laura.

“Kun je hem niet pakken?” vroeg Ally, niet van plan zich verder bloot te geven.

“Oh kom op, hij ligt vlak naast je” zuchtte Laura. Met tegenzin klom Ally van de bank af, zich proberend af te schermen met de deken terwijl ze de afstandsbediening pakte.

“Eh, Ally, ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen” begon Laura, onzeker over zichzelf, “maar denk je dat je misschien die luier uit moet doen. Hij ziet er echt nat uit.”

Ally’s gezicht werd meteen zo rood als een raap. “Je bedoelt dat je het wist?” wist ze te vragen.

“Nou, ja. Het is nogal duidelijk. Ik bedoel, ik wilde niets zeggen” antwoordde Laura. “Maar ik dacht dat je gewoon een excuus zou verzinnen en je zou gaan omkleden.”

“Ik kon het niet” Ally besloot om schoon schip te maken. Ze liet Laura de rits op de rug zien. “Zie je, ik krijg deze pyjama niet alleen uit, en mama is de hele tijd buiten geweest.”

“Holy crap!” Laura lachte. “Komt deze uit de afvalbak of zo. De rits zit achterstevoren.”

“Eigenlijk zijn ze zo ontworpen” zei Ally somber. “Ze waren voor mijn neef, Dylan. Hij is autistisch, en ze hielden hem tegen om zijn luiers midden in de nacht uit te doen.

“En nu weerhouden ze jou ervan je luier uit te doen” merkte Laura op, nog steeds lachend.

“Dat is niet grappig!” schoot Ally terug.

“Het spijt me” antwoordde Laura, oprecht. “Ik denk dat je ze daarom niet leuk vindt. Maar maak je geen zorgen, je geheim is veilig bij mij.

“Bedankt” zei Ally tegen haar, opgelucht dat het verhaal niet door de school verspreid zou worden.

“Kan ik helpen met hen?” vroeg Laura vriendelijk.

“Ik denk dat je dat beter kunt doen” zei Ally tegen haar. “Ik weet niet zeker hoelang het nog duurt voor mama er is.”

Laura stapte achter Ally en trok aan het lipje. “Wow, dit is niet makkelijk” zei ze, terwijl ze er aan trok. Maar uiteindelijk kreeg ze het lipje los.

“Zo, hoe is dat” vroeg Laura.

“Je moet me ook helpen met de rits” vroeg Ally beschaamd.

“Tuurlijk” trok Laura hem gemakkelijk naar beneden.

Opgelucht pakte Ally een paar onderbroeken voordat ze naar het toilet rende. Ze trok haar pyjama helemaal uit voordat ze voorzichtig de nu doorweekte luier uittrok en zich omkleedde in haar ondergoed. Omdat ze geen andere kleren uit haar kamer had gepakt, trok ze haar pyjama weer aan en ritste hem zo dicht als ze kon. Ze nam de luier in haar rechterhand, voorzichtig om hem nergens te laten lekken, en hield haar linkerhand op de pyjama net onder haar nek, om niet te willen dat hij afviel. Nadat ze de luier in de vuilnisbak had gegooid, keerde ze terug naar Laura.

“Bedankt” wist ze te zeggen.

“Geen probleem” antwoordde Laura. “Wil je dat ik je weer dichtrits?”

“Ik denk dat je dat net zo goed kunt doen” besloot Ally, die niets meer te verbergen had. Laura stapte weer achter Ally en trok de rits weer tot zijn volledige hoogte voordat ze het lipje vastmaakte. Hoewel een beetje ontdaan, koos Ally ervoor om geen commentaar te geven op het lipje, erop gebrand om die lijn van discussie te beëindigen.

Hoofdstuk 6
“Ding, dong” hoorde Ally de deurbel gaan.

“Een ogenblikje”, keek ze nerveus om zich heen. In haar pyjama aan één stuk was er geen schijn van kans dat ze zelf de deur zou openen.

“Laura”, riep ze.

“In het toilet”, riep Laura terug.

“Kun je even hier komen” vroeg Ally.

“Je zult even moeten wachten” antwoordde Laura.

“Verdomme”, dacht Ally, terwijl ze naar haar moeder rende. “Daar ben je”, riep ze en vond Sue in de tuin.

“Wat is er?” vroeg Sue, verbaasd dat Ally naar buiten zou komen gekleed zoals ze was.

“Er is iemand aan de deur” informeerde Ally haar.

“Nou, waarom deed je dan niet open?” antwoordde Sue.

“Niet op deze manier!” counterde Ally. Sue volgde haar naar binnen en opende de voordeur, Ally bleef voorzichtig uit het zicht.

“Niemand hier nu”, merkte Sue op. “Maar er is dit”. Ze haalde een klein kaartje uit de deurpost waar het vastgeklemd had gezeten. Bovenaan stond geschreven ‘Sorry dat we u gemist hebben’ gevolgd door ‘Zal morgen een nieuwe levering proberen’.

“Ziet eruit als een levering” redeneerde Sue. “Dat moet je bagage geweest zijn, we verwachten niets anders.”

“Verdomme” vloekte Ally luid.

“Nou, waarom heb je niet opgenomen” Sue was een beetje geïrriteerd. Nu zouden ze morgen de hele dag thuis moeten wachten op het moment dat de bagage opnieuw zou worden afgeleverd. “Het is niet alsof je de bezorger ooit nog gezien zou hebben”

“Nou, dat heb ik niet”, reageerde Ally defensief. “Hoe dan ook, het is mijn bagage, waarom ben jij degene die geïrriteerd is?”

“Ik moet me klaarmaken” verklaarde Sue, niet in een discussie verwikkeld te willen raken.

“Klaar voor wat?” Vroeg Ally.

“Ik ga vanavond uit met Nathan, weet je nog?” antwoordde Sue. Nathan was Sue’s nieuwe vriendje, die er vast naar uitkeek om met haar bij te praten na een maand afwezigheid.

“Nee” antwoordde Ally. “Betekent dit dat Kristy komt?” Kristy had vele jaren voor Ally gebabysit, en was nu bezig met haar laatste jaar universiteit. Hoewel Ally vond dat ze een beetje te oud was voor een babysitter, vond ze Kristy toch erg aardig en wilde haar graag alles over de reis vertellen.

“Ik ben bang dat Kristie deze week weg is.” informeerde Sue haar. “Maar mijn vriendin Merideth stelde iemand voor. Haar nicht, eigenlijk, haar naam is Lorraine. Ze is gepensioneerd en heeft veel ervaring. Merideth heeft het met haar geregeld en ze kan me elk moment terugbellen.”

“Maar muuuuuum” kreunde Ally, helemaal niet enthousiast over deze ontwikkeling. “Ik ben toch te oud voor een oppas.”

“Je leek het niet erg te vinden toen je dacht dat Kristy zou komen” herinnerde Sue haar eraan.

“Dat is anders” argumenteerde Ally. “Ik vind Kristy aardig, ze is als een vriendin”

“Nou, ik betaal haar om voor je te zorgen, niet zodat je een vriendin op bezoek kunt krijgen!” merkte Sue op. “Maar ik heb er eens over nagedacht en misschien heb je gelijk. Ik voel me er nog steeds niet prettig bij dat je ’s avonds laat alleen bent, maar op momenten dat ik niet al te laat terug ben, kun je misschien proberen alleen thuis te blijven.”

Ally was blij. Voor de reis had haar moeder al haar argumenten om alleen thuis te blijven afgewezen. Ze was blij dat Sue kon zien dat ze volwassen werd.

“Maar Lorraine zal hier zijn vandaag.” drong Sue aan. “Ik kan tot laat weg zijn, en het is in ieder geval al geregeld.”

Ally was teleurgesteld, maar ging niet op de kwestie door. Ze had één concessie uit haar moeder gekregen, en dat zou genoeg zijn. Nauwelijks een ogenblik later hoorde ze Sue’s telefoon overgaan.

“Nou, als je het over de duivel hebt”, zei Sue, terwijl ze naar haar telefoon keek. “Dat is ze nu.”

Sue nam de telefoon op, zodat Ally haar einde van het gesprek kon horen. “Hallo … Ja, dat ben ik … Dat klopt, voor mijn dochter. Haar naam is Ally en ze is net 13 geworden … Oh goed … Iets bijzonders? Nou, ze draagt nog steeds bescherming voor haar bedplassen “

“MUM” Ally onderbrak, geïrriteerd. Dat was verondersteld prive te zijn.

“Nou, ze moet het weten” zei Sue tegen haar, terwijl ze het mondstuk afdekte. Ally was het niet eens met die beoordeling.

“Sorry, waar was ik” zei Sue, terug aan de telefoon. “Ja, dat klopt … Nee, ze kan het zelf wel aan”. Ally’s oren brandden. Ze kon raden wat die laatste vraag was geweest.

“Ze zal wel wat hulp nodig hebben om in en uit haar pyjama te komen.” voegde Sue eraan toe, bijna als een bijzaak. “Ze zijn een beetje ongewoon. Maar we kunnen er meer over praten als je hier bent. Ik moet hier om zes uur weg, dus waarom kom je niet om half zes. Je kunt Ally ontmoeten en we kunnen de details doornemen … OK, perfect zie je dan. ” Sue hing de telefoon op.

“Ze zal hier zijn om 5:30” bevestigde Sue aan Ally. “Dat is slechts een uur, dus ik moest me echt klaarmaken. ” Daarmee verliet ze de kamer om zich om te kleden.

Ally keerde terug naar de woonkamer en zag Laura op haar wachten. “Hé Laura, kun je me helpen deze uit te trekken” vroeg Ally. “Ik wil iets anders aantrekken voordat die nieuwe oppas, Lorraine, hier is.”

Laura trok een grimas. Hoewel ze maar een paar maanden ouder was dan Ally, had ze zelf al bijna twee jaar geen oppas meer gehad. Integendeel zelfs, haar ouders dwongen haar om wat bij te verdienen door zelf op kinderen te passen. Ze wist wel dat Kristy vaak op Ally kwam passen, maar was erg verbaasd dat Sue een andere oppas zou regelen.

“Ik weet het niet, Ally, weet je zeker dat je moeder het goed vindt dat je nog een stel kleren vuil maakt terwijl je ze maar een paar uur draagt?” Haar eigen moeder verafschuwde onnodig wassen.

“LAURA” schreeuwde Ally. Haar vriendin had een heel redelijk punt, maar Ally was het zat dat ze de pyjama niet zelf kon uittrekken. “Dit is niet de eerste indruk die ik op haar wil maken!”

“OK, OK, ik zeg het alleen maar” trok Laura zich terug, terwijl ze haar rits losmaakte. Ally kleedde zich prompt om in een van de weinige outfits die nog in haar kast lagen.

Hoofdstuk 7
“Waar is ze in hemelsnaam?” klaagde Sue, terwijl de klok richting kwart voor zes liep. Laura was al vertrokken, en Sue wilde niet te laat komen. 6:00 ging voorbij en toen 6:15.

“Ik zal moeten bellen en afzeggen” besloot Sue, geërgerd en teleurgesteld.

“Je zou me hier gewoon alleen kunnen laten” bood Ally aan. Voordat Sue kon antwoorden hoorde ze een auto de oprit oprijden.

“Dat zal haar zijn nu”. Sue verklaarde het voor de hand liggende.

“Het spijt me zo dat ik te laat ben” verontschuldigde Lorraine zich. “Ik kreeg de auto niet gestart, en ik had niet eens de lading van mijn telefoon om te bellen”.

“Nou, ik wilde de details doornemen voordat ik vertrok”, zei Sue blij.

“Maak je nergens zorgen over” zei Lorraine. “Ga jij maar, wij redden ons wel.”

“Goed” stemde Sue in en ging weg. Ze was er niet happig op om Ally bij deze vrouw achter te laten zonder eerst met haar gesproken te hebben, maar Merideth had voor haar ingestaan en tenslotte was Ally nu dertien en geen hulpeloze zuigeling meer.

“Ik ben Ally” bood Ally aan nadat Sue vertrokken was.

“Ik ben Mrs. Haines” antwoordde haar oppas.

“Um, aangenaam kennis te maken.” Ally was een beetje verbaasd, ze had verwacht dat ze haar voornaam zou gebruiken. “Nou, als je me nodig hebt, ik zal tv kijken”

“Oh, ik denk het niet” antwoordde mevrouw Haines. “Ik ben tegen te veel schermtijd voor kinderen. Waarom help je me niet in de keuken? We kunnen een cake bakken voor na het eten”

Ally werd boos. Dacht deze vrouw dat ze vijf jaar oud was? “Ik heb echt liever” begon ze, voordat ze werd onderbroken.

“Hier valt niet over te onderhandelen jongedame” antwoordde mevrouw Haines. Om geen slechte start te maken, stemde Ally met tegenzin toe.

Ondanks haar tegenzin, had Ally er uiteindelijk toch veel plezier in, en mevrouw Haines liet haar zelfs de kloppers aflikken. Tegen de tijd dat ze klaar was, had ze echter een flinke hoeveelheid van de cakemix over haar armen en gezicht gekregen.

“Ik denk dat ik nu maar eens ga douchen” besloot Ally nadat de cake in de oven was gezet om te bakken. “Ik ben bedekt!”

“Dat klinkt als een goed idee” stemde mevrouw Haines in.

Ally kleedde zich uit voor haar douche en merkte dat een deel van de cakemix op haar jurk terecht was gekomen, ondanks het feit dat ze een schort had gedragen. Haar moeder zou zeer ontstemd zijn, realiseerde Ally zich, maar ze droeg die jurk toch zelden. Ze was klaar met douchen en bedekte zich met een handdoek, maar had nog geen stap buiten de badkamer gezet of ze merkte dat mevrouw Haines op haar wachtte.

“Daar ben je, je bent deze vergeten” hield mevrouw Haines haar pyjama omhoog, nog steeds opgerold tot een bal zoals toen Ally hem eerder had weggegooid.

“Uh, ik denk dat ik hem later wel aan doe” besloot Ally.

“Nou, je kunt die jurk niet meer dragen, hij is bedekt.” vermaande mevrouw Haines. “En het heeft geen zin om nog een stel kleren vies te maken, het is al na zevenen!”

Ze had gelijk, natuurlijk, en Ally kon geen redelijk bezwaar bedenken.

“Nu, je moeder zei aan de telefoon dat je hulp nodig had met je pyjama, maar ik weet niet zeker wat ze daarmee bedoeld zou hebben” zei mevrouw Haines, terwijl ze de pyjama uitrolde.

“Oh, nu begrijp ik het” zei ze, terwijl ze hem omhoog hield en moeite had om een glimlach te onderdrukken. “Nou, ik denk dat je moeder dat bedoelde met ongewoon. Maar toch, je kunt hem beter aantrekken.

“Het is niet wat je denkt” probeerde Ally uit te leggen. “De luchtvaartmaatschappij is mijn bagage kwijt en daar zat al mijn pyjama in.

“En je had toevallig deze nog liggen?” vroeg mevrouw Haines. Het was een retorische vraag, want de oudere vrouw geloofde haar duidelijk niet.

“Ze waren van mijn neef,” legde Ally uit.

“Waarom staat jouw naam er dan op?” Dit ging niet zoals Ally had gehoopt.

“Het was van een paar jaar geleden” gaf Ally toe, terwijl ze rood werd. “Toen wilde mama zeker weten dat ik mijn luier ’s nachts niet uitdeed.”

“En die heeft ze al die jaren bewaard?” De toon van ongeloof in mevrouw Haines stem was duidelijk.

“Kijk, ik vertel je de waarheid!” Ally drong aan. “Bel mijn moeder als je me niet gelooft, ze zal het je vertellen!”

“Oké, rustig maar” probeerde mevrouw Haines de situatie te ontzenuwen. “Kunnen we het er allebei over eens zijn dat je ze vanavond moet dragen?”

“Ja” antwoordde Ally. “Maar”

“Dan maakt het niet uit waarom, of wel?” Mrs. Haines onderbrak haar. “Is er een reden waarom je ze nu niet zou aantrekken?”

“Ik denk het niet” antwoordde Ally. Wat moet mevrouw Haines wel niet van haar denken?

“Goed, spring er dan maar in” drong mevrouw Haines aan. Terugstappend in de badkamer trok Ally de pyjama aan en deed de rits zo ver mogelijk omhoog.

“Laat mij dat nu maar doen” Mevrouw Haines trok de rits tot zijn volledige hoogte omhoog en maakte het lipje achter Ally’s rug voorzichtig vast. “Zo, klaar. Laten we nu gaan eten.”

Het was al laat voor het eten en Ally was uitgehongerd. Ze schrokte de kip en groenten op die mevrouw Haines haar voorschotelde, en verorberde daarna een stuk van de cake. Net toen ze klaar was, hoorde ze de deurbel gaan.

“Wie kan dat zijn op dit tijdstip?” vroeg mevrouw Haines, terwijl ze naar de deur liep. Ally deinsde achteruit, niet gezien te willen worden in haar pyjama.

“Ja?” vroeg mevrouw Haines, terwijl ze de deur opende.

“Neem me niet kwalijk, ik heb net een pyjama voor Ally meegebracht. Ik dacht dat ze deze liever wilde lenen.” Laura’s stem kwam van de deur.

“Dat zou geweldig zijn!” zei ik, terwijl ik naar de deur liep, maar mevrouw Haines grote gestalte blokkeerde mijn pad.

“Nou bedankt voor het vriendelijke aanbod, maar Ally heeft al een perfect goede pyjama” antwoordde mevrouw Haines, terwijl ze over me heen praatte.

“Oh, wel, welterusten dan” antwoordde Laura. Mevrouw Haines deed de deur praktisch voor haar neus dicht.

“Waarom zei je dat?” Ally was verontwaardigd.

“Omdat het de waarheid is” antwoordde mevrouw Haines kalm. “Ik weet niet of je dat van tevoren met haar geregeld hebt, maar ik ga geen kleren voor je lenen zonder toestemming van je moeder”.

“Luister eens hier trut! Ik heb tot nu toe meegespeeld, maar dat is volkomen oneerlijk. Ik wil dat je deze nu meteen uittrekt!” schreeuwde Ally, woedend.

“Waag het niet die taal tegen mij te gebruiken” brulde mevrouw Haines terug. “Je moeder zal hiervan horen!”

“Het spijt me” antwoordde Ally, zich realiserend dat ze te ver was gegaan en een beetje bang voor de veel grotere vrouw.

“Als dat de houding is die je gaat aannemen, denk ik dat je je nu meteen klaar moet maken om naar bed te gaan. Ik wil geen ruzie krijgen om je luier om te krijgen als het bedtijd is,” drong mevrouw Haines aan.

Niet voor de eerste keer deze avond kleurde Ally’s gezicht fel rood. “Maar het is nog niet eens acht uur” klaagde ze. “Wat als ik daarna nog naar het toilet moet?”

“Dan hoef je het alleen maar beleefd te vragen” zei mevrouw Haines tegen haar. “Nu, ga je meewerken, of zal ik het je zelf moeten aandoen?” Ally kon niet zeggen of mevrouw Haines blufte of niet.

“Goed dan” stemde ze in, zonder het risico te willen lopen. Mevrouw Haines leidde haar bij de hand naar haar kamer, maakte het lipje los en trok de rits naar beneden.

“Nu, ik waarschuw je, geen geintjes!” zei ze dreigend. Ally trok haar pyjama en ondergoed uit en deed een van haar luiers om terwijl mevrouw Haines buiten wachtte.

“OK” zei ze tegen mevrouw Haines, terwijl ze haar pyjama weer aantrok. Mevrouw Haines stapte om haar heen. Ze stak haar hand in Ally’s pyjama en voelde aan haar luier.

“Hé!” klaagde Ally luid, terwijl ze zich omdraaide.

“Ik moest het even controleren” zei mevrouw Haines tegen haar. “Draai je nu maar weer om.” Ally deed wat haar gezegd werd en mevrouw Haines trok de rits omhoog en maakte het lipje nog een keer vast. Ally was gefrustreerd. Ze had al zolang ze zich kon herinneren geen luier meer gedragen, behalve in bed. Ze overwoog om nu gewoon naar bed te gaan, maar omdat ze zo laat was opgestaan zou ze nooit kunnen slapen. Hoe dan ook, ze vond dat als ze nu naar bed zou gaan, ze een ondeugend kind zou zijn, en zo voelde ze zich al genoeg.

“Mag ik nu gewoon TV kijken?” vroeg Ally, die weg wilde zijn van mevrouw Haines.

“Ik heb je al gezegd dat ik geen voorstander ben van te veel schermtijd.” zei mevrouw Haines streng tegen haar. “Maar omdat je zo braaf bent geweest om je luier vroeg om te doen, zal ik een afspraak met je maken. Als je deze kamer opruimt, mag je tv kijken tot je naar bed gaat.”

Ally keek om zich heen. Haar moeder drong er zelden op aan dat ze haar kamer schoon zou houden, in plaats daarvan gaf ze er de voorkeur aan de deur dicht te doen en Ally haar eigen ruimte te geven. Het leek een monumentale taak die voor haar lag. Toch was het iets, besloot ze, en begon met het opruimen van de meest voor de hand liggende rommel. Het kostte haar bijna 45 minuten, maar uiteindelijk voldeed de kamer aan de eisen van mevrouw Haines, en Ally haastte zich om haar toegewezen tv-tijd te gebruiken. Ze vond niets goeds op TV en bladerde naar Netflix, waar de laatste Star Wars film die ze met Laura was begonnen nog steeds wachtte. Ze was er zeker van dat Laura het niet erg zou vinden het einde te missen en drukte op play.

Mevrouw Haines stapte op tijd de kamer binnen om te zien hoe het Ewok-leger ontmantelde wat er nog over was van de Keizerlijke Stormtroopers. “Wat is dat?” vroeg ze.

“Star Wars” zei Ally, terwijl ze de film pauzeerde.

“En wat is de rating?” Mevrouw Haines drong aan.

“PG” antwoordde Ally, zich afvragend waarom.

“En wat staat er onder PG?” vroeg mevrouw Haines.

“Ouderlijke begeleiding aanbevolen voor personen onder de 15 jaar” las Ally voor, terwijl ze vakkundig naar het benodigde schermpje bladerde.

“En ben jij een persoon onder de 15 jaar?” vroeg mevrouw Haines.

“Ja, maar” werd Ally onderbroken.

“En ben ik je ouder?”

“Nee, maar” werd Ally opnieuw onderbroken.

“Dan kan ik duidelijk geen ouderlijke begeleiding geven.”

“Dat is belachelijk” riep Ally uit. “Ik heb het al honderden keren gezien.”

“Als je moeder hier is, is dat prima. Maar zolang ik de leiding heb, volgen we de kijkcijfers” verklaarde Mrs. Haines, terwijl ze de afstandsbediening van Ally afnam. Ze sprong terug naar het hoofdmenu, en laadde de eerste tekenfilm die ze kon vinden in de Kids sectie.

“Zo, probeer die eens” Mevrouw Haines gaf de afstandsbediening terug aan Ally.

Ally was verontwaardigd. Eerst de pyjama’s, toen de luiers, nu dit. Dacht deze vrouw dat ze drie was in plaats van dertien? Op het moment dat mevrouw Haines de kamer verliet, bladerde ze terug naar Star Wars en keek tevreden toe hoe de rebellenvloot begon op te rukken.

Toen ze de explosies en de geluiden van geweervuur hoorde, keerde Mrs. Haines terug naar de kamer. Ally was niet snel genoeg om het scherm uit te zetten.

“Wat heb ik gezegd over die film?” vroeg mevrouw Haines.

“Maar het is goed!” Ally drong aan.

“Het kan me niet schelen of je denkt dat het goed is of niet, je hebt mijn uitdrukkelijke instructie niet opgevolgd.” Ally had geen duidelijk antwoord. “Hoe zou je moeder je straffen?”

“Dat zou ze niet doen.” Ally drong aan. Afgezien van het feit dat Sue er geen probleem mee zou hebben dat ze Star Wars keek, hoefde haar moeder haar zelden of nooit te straffen.

“Nou, dat geloof ik niet”, drong mevrouw Haines aan. “Kom hier.” Ze trok Ally aan haar hand omhoog en sleepte haar half naar de hoek van de kamer.

“Nu wil ik dat je in de hoek blijft staan tot ik je zeg dat je mag stoppen. Een minuut per leeftijdsjaar is meestal genoeg, dus ik denk dat dat 12 minuten voor jou is.”

“13” spuwde Ally zonder nadenken terug, geïrriteerd dat mevrouw Haines haar jonger zou vinden dan ze was. Ze had er onmiddellijk spijt van.

“13 minuten” verduidelijkte mevrouw Haines. “Nu, benen bij elkaar, handen op je hoofd, gezicht naar de muur”. Ally rookte. Dit was het soort straf dat je een kleuter zou geven.

Ze bleef een paar minuten staan, haar frustratie bouwde zich op. “Dit is belachelijk” spuwde ze terug, terwijl ze zich omdraaide.

“Eerlijk, Ally, de manier waarop je je gedraagt zou je denken dat ik je zei 13 uur te staan in plaats van 13 minuten.” Mevrouw Haines was geïrriteerd. “Nu, gezicht naar de muur – je hebt maar 13 minuten”

“Dat moeten er al minstens vijf geweest zijn!” maakte Ally bezwaar.

“Het zijn 13 opeenvolgende minuten, Ally” zei mevrouw Haines tegen haar.

“Nou, ik doe het niet.” Ally draaide zich om en ging naar haar kamer. Ze sloeg haar deur dicht en pakte een boek. Ze begon te lezen om haar gedachten van mevrouw Haines af te leiden, er zeker van dat haar moeder haar zou steunen als ze terugkwam. Voordat ze ook maar één pagina uit had, viel de stroom uit. Ally keek verward om zich heen. Haar kamer was pikdonker, maar uit het raam kijkend leek geen van de andere huizen een probleem te hebben. Ze opende de deur en zag dat de rest van het huis volkomen normaal was.

“Heb jij mijn stroom afgesloten?” Vroeg ze aan Mrs. Haines. Ze had zich niet eens gerealiseerd dat het mogelijk was om slechts één kamer uit te schakelen.

“Ja, en ik zet hem pas weer aan als jij je 13 minuten hebt gedaan,” deelde mevrouw Haines haar kalm mee.

“Urgh!” schreeuwde Ally, woedend dat mevrouw Haines het niet gewoon wilde laten gaan. “Goed, maar ik moet eerst naar het toilet. Doe de pyjama uit.”

“Je kunt na je 13 minuten naar het toilet” Mevrouw Haines was niet van plan een compromis te sluiten. “Ik twijfel er niet aan dat je het zo lang kunt volhouden.”

Omdat ze geen andere optie vond, keerde Ally terug naar de hoek en ging op haar plaats staan. De tijd verstreek langzaam, ze had het gevoel dat ze daar al een eeuwigheid stond. Er moeten nu toch zeker 13 minuten voorbij zijn? “Is het nog geen 13 minuten geleden?” vroeg ze, terwijl ze zich omdraaide.

“Dat waren 11 minuten” deelde mevrouw Haines haar mee. “Nu moet je opnieuw beginnen.”

“Urgh!” Ally had zin om het op te geven en terug te keren naar haar kamer, met of zonder stroom, maar ze werd steeds wanhopiger om naar het toilet te gaan. Berustend draaide ze zich om naar de muur en legde haar handen weer op haar hoofd. Nu ze aan niets anders kon denken, leek de druk in haar blaas te groeien en te groeien. Haar handen werden moe van het zo lang op haar hoofd houden, ze verschoof ze en bewoog ze over haar kruis in een poging om het makkelijker te houden.

“Begin opnieuw” drong mevrouw Haines aan, zelf ongelooflijk gefrustreerd.

“Wat, ik heb niets gezegd!” klaagde Ally verontwaardigd.

“Je moet die positie 13 minuten vasthouden.” Herhaalde mevrouw Haines. “Eerlijk gezegd, Ally, ik zorg voor peuters die dit makkelijker maken dan jij”

“Maar ik moet ECHT naar het toilet” drong Ally aan.

“Nou, dat is je eigen schuld. Je zou nu al klaar zijn geweest als je gewoon stil was blijven staan”

Ally draaide zich terug naar de muur en legde haar handen op haar hoofd. Door ze daar te houden leek de druk op haar blaas toe te nemen, maar ze had geen alternatief. Ze hoopte dat ze het lang genoeg kon volhouden zodat dit voorbij zou zijn. Haar pogingen bleken vruchteloos. Amper vijf minuten later voelde ze de warme straal in haar luier lopen. Ze trok haar handen terug naar haar kruis om te proberen de stroom te stoppen, maar hij ging onverminderd door.

“Oh, Ally” zuchtte mevrouw Haines gefrustreerd, zich niet realiserend wat er gebeurd was.

“Dit is allemaal jouw schuld” riep Ally, terwijl ze met tranen in haar ogen terug naar haar kamer rende. Nu realiseerde ze zich dat mevrouw Haines haar volgde.

“Ik neem aan dat je je niet kon vasthouden” verduidelijkte mevrouw Haines, onnodig.

“Het is allemaal jouw schuld!” Ally herhaalde. “Als je me gewoon eerst naar het toilet had laten gaan, was dit nooit gebeurd!”

“Ally, ik heb je alleen gevraagd om 13 minuten in de hoek te gaan staan. Dat was meer dan een uur geleden, en het is je nog steeds niet gelukt. Je kunt niet iedereen de schuld geven van jouw fouten.” Mrs. Haines was helemaal niet verontschuldigend.

“Hoe dan ook, je draagt elke avond luiers in bed. Je moet gewend zijn aan natte luiers”, voegde mevrouw Haines er onaardig aan toe.

“Doe die pyjama nu meteen uit, ik moet me verschonen!” spuwde Ally terug.

“Dat doe ik graag, zodra je je 13 minuten hebt volbracht”. Hoewel mevrouw Haines sympathie voelde voor de situatie van Ally, zag ze in dat het volledig te voorkomen was. Het zou nooit gebeurd zijn als het meisje niet zo’n ophef had gemaakt over een eenvoudige straf. Nu toegeven zou een totaal verkeerde boodschap zijn.

Omdat ze er niet verder over wilde praten en zich zo snel mogelijk wilde omkleden, liep Ally terug naar de hoek van de woonkamer en legde haar handen op haar hoofd. Ze voelde zich enorm ongemakkelijk toen de luier tussen haar benen plette en om haar heen afkoelde, maar wist de 13 minuten die haar waren toegewezen vol te houden.

“Zo, dat was helemaal niet zo moeilijk” merkte mevrouw Haines op, alsof ze het wilde inwrijven. Ze maakte Ally’s pyjama los, en het meisje liep om zich om te kleden in een droge luier. Altijd grondig, zorgde mevrouw Haines ervoor dat ze Ally’s pyjama weer dichtritste en het lipje vastmaakte.

“Het is nu tijd om naar bed te gaan” zei mevrouw Haines tegen Ally. “Je kunt er zeker van zijn dat ik je moeder alles zal vertellen over je gedrag vanavond. Ik twijfel er niet aan dat ze je zelf zal straffen, maar als onderdeel daarvan zal ik haar vragen je 100 regels op te leggen van ‘Ik moet mijn ouders respecteren en mijn verzorgers gehoorzamen’. Ik hoop dat dat de boodschap zal versterken.” Ally reageerde niet. Ze zou de reactie van haar moeder in de ochtend te weten komen.

Hoofdstuk 8
Ally werd de volgende ochtend vroeg wakker, blij dat haar luier nog droog was. Ze stond op om haar moeder te zoeken, enthousiast om uit haar pyjama bevrijd te worden, maar ook onzeker over wat de reactie van haar moeder zou zijn.

“Uh, mam” stamelde ze, terwijl ze merkte dat ze klaar was met koffie.

“Ally, ik ben blij dat je wakker bent. We moeten praten over gisteravond” zei Sue. Ally probeerde maar faalde om de toon in haar stem te lezen.

“Mam het was verschrikkelijk, ze liet me zelfs in mijn luier plassen!” riep Ally uit.

“Lorraine heeft me er al alles over verteld” legde Sue haar dochter het zwijgen op. “En hoewel ik het niet eens ben met alles wat ze deed, had ik van jou ook beter verwacht.”

“Maar mam!” riep Ally. Dit was niet haar schuld geweest! “Het begon allemaal omdat ze me niet eens naar Star Wars liet kijken. Ze behandelde me als een klein kind.

“Verschillende families hebben verschillende regels” legde Sue uit. “En omdat Lorraine geen kans had om vooraf met me te praten, dacht ze dat het beter was om het zekere voor het onzekere te nemen. Ik dacht dat je dat wel door zou hebben en niet zo’n ophef zou maken. Hoe dan ook, je hebt die film al zo vaak gezien.

Ally snauwde, dat was niet het punt.

“Toen liet ze me uren in de hoek staan” overdreef Ally. “Ze liet me niet eens naar het toilet gaan.”

“Dat heb ik ook gehoord” zei Sue tegen haar. “Maar ze vroeg je maar 13 minuten, die je maar voortsleepte. En met de manier waarop je je gedroeg, kan ik begrijpen waarom ze dacht dat je deed alsof je naar het toilet moest.”

“Ik kan niet geloven dat je haar kant kiest!” riep Ally uit.

“Ik kies niet haar kant” antwoordde Sue, zachter. “Lorraine heeft haar excuses aangeboden voor haar aandeel in de gebeurtenissen van gisteren, en ze weet dat ze geen werk meer van me zal krijgen. Dat was tenminste iets, dacht Ally.

“Maar ik probeer je te laten inzien dat ook jij niet onschuldig bent in deze. Er zou niets misgegaan zijn als je gewoon gedaan had wat je gezegd werd.” Sue versterkte.

“Er zou niets mis zijn gegaan als ze niet zo onredelijk was geweest!” riep Ally uit, het helemaal niet eens met de gedachtegang van haar moeder. “Heeft ze je verteld dat ze, zelfs na alles wat er gebeurd is, nog steeds wilde dat ik 100 regels voor haar schreef!”

“Nou, ik ben teleurgesteld in je. Ik had gedacht dat je het in je zou hebben om je te verontschuldigen voor je aandeel,” ging Sue verder. Ally snauwde. “En wat de regels betreft, ja, ze heeft het me verteld. Ik zei nee, natuurlijk, maar gezien je reactie nu denk ik dat het misschien toch een goed idee is.”

“WAT?” Ally gilde.

“Het is nog vroeg, je kunt het doen voordat je je aankleedt voor het ontbijt.” verklaarde Sue, op een toon die liet zien dat hier niet over te onderhandelen viel. “Misschien stuur ik ze wel naar Lorraine. Ga nu maar.”

Ally snauwde. Haar moeder had het niet echt gezegd, maar de verwijzing naar aankleden impliceerde dat zij ook niet uit haar pyjama zou komen tot de taak volbracht was. Ze wist echter dat haar moeder niet van gedachten zou veranderen, en dat ze er niets bij te winnen had om het uit te stellen. Ontredderd keerde ze terug naar haar kamer en begon zo snel als ze kon te schrijven. Ik moet mijn ouders respecteren en mijn verzorgers gehoorzamen’, ‘Ik moet mijn ouders respecteren en mijn verzorgers gehoorzamen’, ‘Ik moet mijn ouders respecteren en mijn verzorgers gehoorzamen’, Arghh! dit was het meest frustrerende wat ze ooit had moeten doen. Het kostte haar ongeveer een uur, maar uiteindelijk presenteerde ze de pagina’s aan haar moeder.

“Zo, nu tevreden?” vroeg ze, geïrriteerd als altijd.

“Ja, dat is goed genoeg.” Sue negeerde haar toon terwijl ze door de pagina’s bladerde, om te zien of ze er allemaal waren. Nu, draai je om en laten we dat uitdoen. Het is al tijd voor het ontbijt. Opgelucht liet Ally haar moeder haar pyjama uittrekken en kleedde zich om in wat normalere kleren.

“Trouwens, ik ga Nathan vanavond weer ontmoeten” verklaarde Sue later die dag.

“OK” stemde Ally in. Haar tas was een paar uur eerder aangekomen en weinig kon haar humeur daardoor temperen. Zelfs de gebeurtenissen van de ochtend leken bijna triviaal. “Krijg je mevrouw Haines niet terug?” was de donkere gedachte die door haar hoofd speelde.

“Nee, nee” stelde Sue haar gerust. “Maar ik heb nagedacht over wat je gisteren zei”

“Laat je me alleen thuis blijven?” Ally was opgewonden.

“Nee. Na gisteren, weet ik niet zeker of dat wel een goed idee is.” Ally was gedeprimeerd, evenzeer door het idee dat haar moeder minder over haar dacht als door iets anders.

“Nee, maar ik herinnerde me wat je zei over het niet erg vinden van Kristy omdat ze als een vriendin was. Laura’s moeder vertelde me dat Laura een baantje als babysitter probeert te vinden. We dachten dat ze bij jou kon blijven.

“Mama!” riep ik. Dat was helemaal niet wat ze bedoelde.

“Wat? Ik dacht dat je blij zou zijn” Sue was echt verbaasd door Ally’s reactie. “Je zei dat je Kirsty leuk vond omdat ze een vriendin was. Nou, Laura is een vriendin.

“Maar ze is even oud als ik!” riep Ally uit. “Ze kan mijn oppas niet zijn.”

“Nou dan, denk niet aan haar als een oppas” zei Sue tegen haar. “Hoe dan ook, ze is vier maanden ouder dan jij en heel volwassen.”

“En ik ben niet volwassen?” antwoordde Ally. Sue’s gemeenplaatsen hielpen niet.

“Na gisteren, wil je me dat echt vragen?” grapte Sue. Ally had daar geen antwoord op. Ze ergerde zich aan haar moeder dat ze dit had geregeld zonder er zelfs maar aan te denken het haar te vragen, maar ze ergerde zich nog meer aan Laura dat ze het accepteerde.

Hoofdstuk 9
Laura kwam op tijd aan, met haar gebruikelijke joviale houding. Ze leek nogal opgewonden door het hele idee, hoewel Ally dat natuurlijk niet was.

“Weet je zeker dat het goed komt met jullie meisjes?” vroeg Sue, altijd de bezorgde ouder.

“Ja, ja, natuurlijk” fluisterde Laura terug, vol zelfvertrouwen. Nog steeds even geïrriteerd als altijd, zei Ally niets.

“Wat is er gisteravond gebeurd?” vroeg Laura nadat Sue was vertrokken. Ik probeerde een pyjama voor je af te geven, maar die vrouw zei dat je die al had. Is je bagage ’s nachts aangekomen of zo?

“Nee” antwoordde Ally kortaf.

“Dan wilde je ze niet lenen?” drukte Laura.

“Dat was het niet” antwoordde Ally.

“Wat dan?” Laura klonk verward.

“Kijk, mevrouw Haines liet me de andere dragen. Het was de hele avond verschrikkelijk, ze behandelde me als een klein kind. Ze liet me zelfs een hoekuur doen toen ik klaagde – 13 minuten!” flapte Ally eruit, niet blij met Laura’s constante vragen.

“Huh, je moet me de details geven!” perste Laura, breed glimlachend. Onder andere omstandigheden zou Ally er op gebrand zijn om tegen Laura te klagen over hoe gemeen en onredelijk mevrouw Haines was geweest, maar op dit moment voelde het voor haar meer als klagen tegen de ene oppas over de andere.

“Ik wil er echt niet meer over praten” zei Ally, op een toon die bedoeld was om het gesprek te stoppen.

“OK, OK, maar nu je je bagage terug hebt, moet je me alles van je reis laten zien!” drong Laura aan, en veranderde van onderwerp. Laura deed alsof vanavond niet anders was dan alle andere keren dat ze samen waren, wat Ally nog meer van streek leek te maken.

“Ik kijk liever TV, maar kijk zelf maar even” Ally gooide nonchalant de camera naar haar toe.

“Oh, nou, OK dan” antwoordde Laura, terwijl ze gekwetst klonk. Ally bladerde door de verschillende zenders, maar vond niet al te veel interessants.

“Kom op Ally, wil je me niet vertellen waar deze allemaal over gingen?” vroeg Laura. Ze hield Ally’s camera vast, waarop de set foto’s van het deel van de reis in Rome te zien was.

“Niet echt”, schoot Ally onverschillig terug.

“Oh. Kun je de afstandsbediening dan doorgeven, misschien is er iets beters op dat we allebei leuk zouden vinden?” Laura leek de hele kwestie te negeren, waardoor Ally’s frustratie zich steeds verder opbouwde.

“Hier” antwoordde Ally kortaf, terwijl ze haar niet zozeer de afstandsbediening gaf, maar hem gooide. Laura was niet voorbereid op de snelheid van de vliegende afstandsbediening, en het raakte haar vierkant in het gezicht.

“Oww, waarom deed je dat? Waarom gedraag je je ineens als zo’n trut?” snauwde Laura.

“Hoe kon je er zomaar mee instemmen om mijn oppas te zijn?” Ally’s humeur was over de rand geduwd door Laura’s woorden.

“Wat?” antwoordde Laura, die oprecht verward klonk.

“Doe me dat niet aan” vervolgde Ally. “Mama vertelde me dat ze jou na gisteravond voor me zou laten babysitten!”

Laura’s begon te grijnzen terwijl ze haar best deed om een lach te onderdrukken. “Oh Ally, is dat waarom je zo boos bent? Ik denk dat je het helemaal verkeerd hebt.”

“Nou, wat is het dan?” Ally antwoordde, nog steeds boos, maar nu minder zeker van zichzelf.

“Je weet dat mijn moeder heeft geprobeerd om me te laten babysitten?” begon Laura. Ally knikte. Laura had haar dat al verschillende keren verteld.

“Nou, mijn grootste probleem is een gebrek aan referenties. Niemand neemt een babysitter van mijn leeftijd aan zonder goede referenties. Dus, mijn moeder dacht dat ik misschien de avond hier kon doorbrengen en we het babysitten konden noemen. Op die manier kan je moeder een legitieme referentie voor me zijn, en kan ik ook zeggen dat ik wat ervaring heb. Je moeder vond het ook een goed idee. Ik bedoel, ik weet dat het idee was om iedereen die me wilde inhuren te vertellen dat ik op jou heb gepast, maar ik dacht niet dat je moeder dat aan jou zou vertellen. Dat is alles wat er is, dat beloof ik. Het is niet dat ik er voor betaald word of zo.”

Ally’s woede veranderde in opluchting. Dit zette de hele situatie in een veel redelijker daglicht.

“Wat, dacht je dat ik echt op je zou gaan passen?” vroeg Laura, nu openlijk lachend.

“Nou, ik denk dat ik niet wist wat ik moest denken. Het spijt me van de afstandsbediening, trouwens.” verontschuldigde Ally zich.

“13 minuten in de hoek!” Laura blafte haar schertsend toe, waarbij ze de straf van mevrouw Haines combineerde met een begaanbare indruk van onze strenge conrector, mevrouw Caplain. Ze trok haar horloge van haar pols en zette de timer overdreven op 13 minuten, waardoor de situatie nog absurder werd.

“Ja meneer” groette Ally haar en lachte mee. Ally en Laura hadden mevrouw Caplain onderling altijd gekscherend mevrouw Kapitein genoemd, om elkaar wijs te maken dat haar strenge houding en compromisloosheid meer thuishoorden in het leger dan op een school.

Ally marcheerde naar de hoek en maakte er een show van de plaats in te nemen die mevrouw Haines haar had toegewezen. Laura lachte verder.

“Ik ga hier een douche nemen. Ik weet niet of ik nog tijd heb als je moeder terug is.” verklaarde Laura, terwijl ze de kamer verliet. “Ik ben blij dat we nog steeds vrienden zijn, hoor”

Ally bleef in de hoek staan, nadenkend over haar vriendschap met Laura en hoe ze die bijna had verpest door een simpel misverstand. Ze had spijt dat ze de afstandsbediening naar haar had gegooid, en ze was enorm blij dat ze het allemaal zo goed had opgenomen. Ze was geneigd terug te rennen naar de TV, maar schaamde zich voor haar eerdere daden en houding. Ook al was de straf die Laura haar had opgelegd louter schertsend geweest, toch voelde ze dat het verkeerd zou zijn die uit de weg te gaan. In gedachten verzonken en verlamd door besluiteloosheid, hield ze haar positie.

“Beep beep”. Laura had haar horloge op tafel gelegd voordat ze wegging om te douchen, en het zachte maar aanhoudende gepiep deed haar terugkeren naar de werkelijkheid. Ze zette het uit en merkte dat Laura terugkwam terwijl ze dat deed. Ze wist niet zeker of Laura haar daar had zien staan.

Hoofdstuk 10
“Hoe ging het gisteren?” vroeg Sue de volgende ochtend aan Ally.

“Geweldig” antwoordde Ally eerlijk. De vorige avond was enorm leuk geweest toen Ally eenmaal achter de waarheid over de oppas-situatie was gekomen. Om het nog beter te maken, was het de eerste nacht geweest die ze in een gewone pyjama had kunnen doorbrengen sinds ze terug was uit Europa.

“Oh, ik ben echt blij dat te horen. Nathan wil me graag weer zien vanavond, dus ik dacht dat we hetzelfde konden doen, als je het niet erg vindt”.

Drie keer in evenveel dagen, mam en Nathan moeten behoorlijk serieus aan het worden zijn, dacht Ally bij zichzelf.

“Nee, ik vind het niet erg”, antwoordde ze. Waarom zou ze een nacht zonder volwassenen erg vinden?

“Geweldig, dat is dan geregeld. Ik zal Nathan bellen en het hem vertellen.” Sue was blij.

Zoals afgesproken, kwam Laura die avond langs net toen Sue van plan was te vertrekken.

“Ally, ik heb geweldig nieuws!” riep Laura uit, niet in staat zichzelf te helpen.

“Wat is het?” vroeg Ally, opgewonden voor haar vriendin.

“Nou, ik had vandaag een gesprek met een mevrouw Spooner, een paar straten verderop. Het lijkt erop dat ik een baan heb als oppas voor haar jongens! Ik begin morgen!” De opwinding spatte van Laura af.

“Dat is geweldig!” antwoordde Ally, oprecht blij voor Laura. “Je moet me alles vertellen. Vertel me hoe het gegaan is!”

“Nou, ik heb de jongens ontmoet, ze leken me aardig genoeg. Dean is acht en Tommy is twee.” begon Laura. “Toen stelde Mrs Spooner me een heleboel vragen. Wat zou ik doen als er zoiets zou gebeuren, dat soort dingen. Ze leek erg tevreden met de antwoorden. Maar – en je zult dit geweldig vinden, Ally – raad eens wat haar echt verkocht aan mij? Ze vertelde me dat ze allerlei problemen had met Tommy om zijn luiers ’s nachts om te houden, blijkbaar trekt hij ze steeds uit. Ik vertelde haar dat een meisje waar ik op had gezeten hetzelfde probleem had, dat haar ouders een pyjama met rits aan de achterkant voor haar hadden gekocht en dat ze haar daarmee hadden tegengehouden. Ze vonden het een geweldig idee! Ze wisten niet dat ze bestonden, zeiden dat ze ze meteen zouden kopen! “

Ally reageerde niet. Het idee dat er over haar gepraat werd als een ondeugend kind dat haar luiers niet om kon houden, stond haar helemaal niet aan, zelfs niet anoniem.

“Wat is er aan de hand Ally? Ik dacht dat je er een kick van zou krijgen” vroeg Laura.

“Niets” antwoordde Ally, die haar vriendin niet van streek wilde maken. “Ik ben echt blij voor je.”

De twee meisjes speelden op Ally’s PS4 voor het grootste deel van de nacht, alleen onderbreking om te douchen en te eten.

“Hey Ally.” vroeg Laura, onzeker van zichzelf. “Ik was niet van plan om het te vertellen, maar er was een probleem met het interview. Nadat ik ze alles had verteld over de luiers en de pyjama’s. Nou, natuurlijk namen ze aan dat ik wist hoe ik luiers moest verschonen.”

“En weet je dat niet?” vroeg Ally, niet in staat om dit te begrijpen.

“Nope” Laura schudde haar hoofd. “Nooit hoeven doen. Kun je me even helpen? Alsjeblieft?”

“Hoe?” Vroeg Ally.

“Nou, heb je een pop of zo waar ik op kan oefenen? Kun je me laten zien hoe ik ze aan en uit moet doen?” vroeg Laura.

“Nope, geen poppen. Ik zou geen luiers op poppenformaat hebben, zelfs als ik ze had.” vertelde Ally haar.

“Shit, hoe moet ik dat morgen leren?” vroeg Laura. “Het wordt een ramp als ik niet eens Tommy’s luier om kan krijgen”. Ally dacht er over na. Ze wilde haar vriendin helpen als dat mogelijk was, maar wist niet precies hoe.

“Ik heb misschien een idee. Een momentje” antwoordde Ally, terwijl ze naar haar kamer liep. Ondanks het koude weer, kleedde ze zich om in een zo licht mogelijke korte broek die ze kon vinden.

“Ik zal je laten zien hoe ze mij staan.” bood Ally aan.

“Weet je het zeker?” vroeg Laura.

“Het zal niet zo raar zijn over de korte broek.” stemde Ally in.

“OK, bedankt,” antwoordde Laura opgelucht. Ally pakte een luier uit de kast.

“Nu, het gaat onder de billen zoals dit” instrueerde Ally, zittend op de luier. “Dan trek je hem zo omhoog. Dan trek je de bandjes er mooi en strak overheen. Dat is het moeilijkste gedeelte. Te los en het zal lekken en je hebt een grote puinhoop om op te ruimen”

“Ziet er gemakkelijk genoeg uit”, gaf Laura toe.

“Misschien niet met een onrustige tweejarige” waarschuwde Ally haar.

“Hmm, je hebt gelijk. Mag ik het proberen?” vroeg Laura.

“Tuurlijk” antwoordde Ally. Ze was tenslotte zo ver gegaan. Ze maakte de luier los van over haar broekje, voorzichtig om de bandjes weer veilig terug te stoppen. Laura trok de luier voorzichtig omhoog en maakte de bandjes vast zoals ze Ally had zien doen.

“Zo, hoe is dat?” Vroeg Laura.

“Niet slecht voor een beginner” moedigde Ally haar aan. “Hij zit wel een beetje te los, maar dat komt waarschijnlijk meer door het broekje eronder.”

“Is het echt zo anders zonder?” vroeg Laura opnieuw.

“Het is wel een beetje. Zal ik er een zonder aantrekken en dan kun jij de bandjes omhoog doen?” bood Ally aan.

“Vind je het echt niet erg?” Laura klonk dankbaar.

“Het is voor een goed doel. Pak wel een verse, als je wilt dat het er goed op gaat.” Laura had gezien waar Ally de luier pakte en trok er zelf ook een uit de kast en overhandigde hem aan Ally. Ally legde hem onder haar billen en trok hem tot zijn volledige hoogte, de bandjes voor Laura latend.

“Zo, probeer maar” vroeg Ally. Laura deed wat haar gezegd werd, trok de vleugels van de luier naar voren en maakte de bandjes vast.

“Je hebt goed werk geleverd” moedigde Ally aan, een beetje beschaamd dat ze voor haar vriendin zat met niets anders dan haar luier onder haar middel.

“Bedankt, Ally, je bent een redder in nood”, zei Laura tegen haar. “Nog een ding, dat wel. Je weet dat ik zei dat Tommy een pyjama met ritssluiting krijgt. Ik weet niet of ze die morgen al hebben, maar ik heb geen idee hoe ik hem aan moet krijgen. Ik heb de jouwe maar één of twee keer gezien, en dat was alleen de rits omhoog en omlaag krijgen”.

“Ga je gang dan”, stemde Ally in. Ze was niet blij met het idee dat ze hem weer aan moest, maar ze wilde haar steentje bijdragen voor haar vriendin. Laura pakte de pyjama uit de kast, ze had hem gezien toen ze Ally’s luier pakte.

“Oké, hoe gaat deze aan?” Vroeg ze. Ally dacht erover na. Nou, met een peuter zal het waarschijnlijk makkelijker zijn om hem liggend aan te trekken. Begin met zijn voeten door de beenopeningen te steken, trek het dan omhoog en steek zijn armen door de mouwen, draai hem dan om en rits het dicht.

“Mag ik het proberen?” vroeg Laura. Ally knikte met haar toestemming en ging op het bed liggen. Laura stroopte de pyjamabroekjes op en schoof ze over Ally’s voeten en trok hem tot haar middel omhoog. Ally was eigenlijk een beetje opgelucht dat haar luier bedekt was, en niet te zien was voor Laura.

“Umm, Ally, je moet je topje uittrekken” zei Laura verontschuldigend. Op de een of andere manier was Ally er in geslaagd dit helemaal te vergeten. Haastig trok ze haar trui en T-shirt uit. Ze voelde de kou bijna onmiddellijk en bood Laura snel haar armen aan om de pyjama over zich heen te trekken.

“OK, draai je om” instrueerde Laura. Ally deed wat haar gezegd werd en stond haar vriendin toe de pyjama aan de achterkant dicht te ritsen en het lipje vast te maken. De eendelige pyjama was echt warm, besefte ze, meer dan haar gewone pyjama of de kleren die ze had gedragen. Ze stond op en bekeek Laura’s inspanningen.

“Ziet er goed uit,” moedigde Ally aan. “Nogmaals, een kronkelende peuter is misschien niet zo gemakkelijk, maar je hebt goed werk geleverd met deze.”

“Bedankt Ally. Weet je zeker dat ze hem houden?” vroeg Laura.

“Als ze mij kunnen houden, houden ze hem ook” lachte Ally.

“Geweldig, en de luier voelt goed als hij rechtop staat? Je denkt toch niet dat hij gaat lekken?” Laura begon paranoïde te klinken.

“Ik denk het niet” antwoordde Ally eerlijk.

“Ik denk dat we het met je recente slagingspercentage tegen de ochtend zeker zullen weten” plaagde Laura.

“Misschien trek ik wel een nieuwe aan als je weg bent.” Ally lachte terug. “Dan zul je het nooit weten”

“Niet met die pyjama aan”, zei Laura. “Misschien moeten we je er voor de zekerheid toch maar in houden?” Laura hield het vol, verwachtend dat Ally zou reageren met spottende verontwaardiging.

“Laura!” Ally stelde niet teleur. “Kom op nu, je hebt je plezier gehad”

“Welke pret? Ik ga wat tv kijken” antwoordde Laura, opzettelijk vergeetachtig. Ze verliet de kamer, duidelijk verwachtend dat Ally haar zou volgen.

“Oh, is dat hoe je het wilt spelen” dacht Ally bij zichzelf. Twee konden spelen in dat spel. Ze herinnerde zich de luier die Laura had gebruikt om te oefenen en raapte hem op van de vloer waar Laura hem had weggegooid. De bandjes hadden hun kleverigheid verloren, maar afgezien daarvan was hij gloednieuw. Een idee vormde zich in haar hoofd. Ze liep rustig naar de badkamer en vulde hem bijna tot de rand met water uit de kraan, waarna ze terugkeerde naar de woonkamer.

“Geen zorgen, ik heb het allemaal geregeld” zei Ally, terwijl ze de natte luier op Laura’s schoot liet vallen. Laura deinsde terug, haar armen zwaaiend terwijl ze probeerde zich er zo snel mogelijk van te ontdoen. De blik van afschuw op haar gezicht veranderde in verwarring toen ze merkte dat Ally nog steeds haar pyjama aanhad, en haar luier niet uit had kunnen doen, zelfs niet als ze hem nat had gemaakt.

“Rustig maar, Laura, het is maar water” grinnikte Ally, terwijl tranen van het lachen over haar gezicht rolden. “Je had je gezicht moeten zien!”

Laura was niet onder de indruk. “Kijk eens wat je me hebt laten doen!” gilde ze terug, wijzend naar een gebroken glas op de vloer. Ally had het niet opgemerkt, maar dacht dat ze het had omgestoten toen ze aan het zwaaien was. Vloeistof plonsde rond de glasscherven.

“Oh, shit, Laura. Het spijt me. Denk je dat er vlekken op komen?” Ally verontschuldigde zich.

“Niet als ik het er snel genoeg uit krijg. Waar bewaar jij je papieren handdoeken?” vroeg Laura. Ally wees, en Laura pakte snel een rol en begon te deppen.

“Kan ik helpen?” Vroeg Ally, terwijl ze over haar heen leunde.

“Er is geen ruimte” antwoordde Laura, stootte tegen Ally’s arm toen ze naar achteren reikte om nog een stuk handdoek te pakken.

“Weet je het zeker?” vroeg Ally, die zich schuldig voelde omdat ze het ongeluk had veroorzaakt.

“Dat weet ik zeker. Geef me gewoon wat ruimte, Ally”, smeekte Laura. Ally gehoorzaamde, en keerde terug naar haar kamer om Laura niet verder te storen. Ze lag op haar bed en hoopte dat de vlek eruit zou gaan. Ze wilde absoluut niet aan haar moeder uitleggen hoe dit gebeurd was. Ally friemelde aan het lipje van haar pyjama. Ze wilde hem graag uittrekken, maar wist dat ze Laura niet kon onderbreken tot ze klaar was. Haar pogingen waren echter opnieuw vruchteloos en al snel moest ze het opgeven, terwijl ze haar hoofd met een zucht in haar kussen gooide.

Hoofdstuk 11
Ally schrok wakker toen ze merkte dat het licht door het raam naar binnen stroomde. Ze was alleen van plan geweest om haar ogen een paar minuten te laten rusten terwijl Laura opruimde, maar ze moet helemaal in slaap zijn gevallen.

“Oh goed, je bent wakker” merkte Sue op, terwijl ze langs Ally’s kamer liep. Ally trok haar dekens op tot aan haar kin. Ze wist niet of het haar moeder was opgevallen dat ze weer eens met een pyjama met ritssluiting aan had geslapen, maar ze wilde zich niet verantwoorden als dat niet het geval was.

“Ik weet dat ik technisch gezien nog steeds met verlof ben, maar ik moet vandaag een paar uur naar mijn werk,” zei Sue tegen haar. “Laura zei dat ze langs zou komen, dus misschien wil je je aankleden”. Ally gromde alleen maar als antwoord, niet wetend wat ze moest zeggen. Ondanks de doorweekte luier die ze nu droeg, besloot ze te wachten tot Laura er was in plaats van haar moeder te vragen haar pyjama weer uit te doen.

Sue vertrok een half uur later. Ze was een beetje nijdig dat Ally nog in bed lag, maar besloot er geen groot probleem van te maken. Immers, als ze niet op wilde zijn als Laura aankwam, was dat haar zaak. Toen ze zag dat haar moeder weg was, sprong Ally snel uit bed. Nu Sue weg was, had Ally geen andere keus dan te wachten tot Laura er was voordat ze zich kon omkleden in schone kleren. Ze hoopte dat haar vriendin er niet te lang over zou doen.

Gelukkig voor Ally arriveerde Laura minder dan 20 minuten later, licht giechelend toen ze Ally’s kleding zag. “Oh, schiet nou eens op en laat me dit uittrekken” spottte Ally, geïrriteerd dat Laura haar gisteravond in deze pyjama had gehesen en dat ze er nu om moest lachen.

“Tuurlijk” antwoordde Laura, nog steeds proberend een glimlach te onderdrukken. “Zo te zien heeft die luier het toch gehouden” merkte ze op, terwijl ze het lipje van Ally’s pyjama losmaakte. “Wow, hij is echt doorweekt” zei ze, terwijl ze de rits iets verder naar beneden trok dan nodig was.

“Hou je mond, Laura” schoot Ally terug. Ook al wist Laura alles van Ally’s bedplassen, ze vond het toch een beetje gemeen van haar om zo’n opmerking te maken.

“Oh, doe eens wat vrolijker” antwoordde Laura. “En trek die pyjama weer aan als je klaar bent, ik heb een cadeautje voor je”. Ally wist niet wat voor cadeautje Laura in gedachten had waarvoor ze de pyjama moest dragen, maar was desondanks geïntrigeerd. Ze deed wat haar gevraagd werd, verving de luier door schoon ondergoed en ritste de pyjama weer dicht voor zover ze dat kon.

“Dit kan maar beter geen grap zijn”, waarschuwde ze Laura, terwijl haar vriendin de rits helemaal dichttrok.

“Geen grap” antwoordde Laura, “sluit nu je ogen en steek je handen uit”. Ally deed wat haar opgedragen werd, nog steeds geïntrigeerd. Ze voelde hoe haar vriendin iets over haar linkerhand schoof en daarna over haar rechter.

“OK, je kunt je ogen nu openen” bood Laura aan. Ally keek verbaasd naar beneden. Over elke hand lag een dikke wollen want.

“Vind je ze mooi?” vroeg Laura. “Ik heb geen kans gehad om je iets te geven op je verjaardag, je was in het buitenland, dus ik hoop dat deze het goed maken. Hij is eigenlijk van hetzelfde bedrijf dat die pyjama’s maakt – hij hoort bij elkaar te passen. Daarom wilde ik dat jij hem zou dragen. Ik was op zoek naar de pyjama’s voor Tommy en toen ik die wanten zag. Ik herinnerde me hoe je klaagt over de kou, en dacht dat hij perfect voor je zou zijn!”

Ally bekeek ze aandachtiger, niet zeker wat te zeggen.

“Goh, ze zijn wel erg dik,” merkte Laura op, een beetje bezorgd. “Ik denk niet dat je je handen goed kunt gebruiken als je ze draagt.”

“Ik denk dat dat juist de bedoeling is” merkte Ally op

“Wat bedoel je” vroeg Laura, verward.

“Eh, je weet dat dit een pyjama voor speciale behoeften is” Ally dacht dat ze het voor de hand liggende zei. “Ik denk dat het de bedoeling is dat je je handen niet meer gebruikt. Je weet wel, uitslaan of scheuren aan de pyjama. Zie je die sluitingen.

“Ja?” Vroeg Laura. Voor haar leken ze niet veel te verschillen van de sluitingen op een ander paar wanten.

“Probeer ze eens omhoog te doen”, daagde Ally uit. Laura deed wat haar gevraagd werd en kon de taak gemakkelijk aan.

“Nu, hoe denk je dat ik ze uit moet krijgen?” Ally hield haar handen omhoog om ze te benadrukken. Laura bekeek ze aandachtig. De sluitingen zaten in een lus rond elke pols en werden op hun plaats gehouden met een tamelijk stevig uitziende gesp. Het overtollige bandje liep terug in de want, waardoor het onmogelijk was het ergens omheen te haken of zelfs met de tanden vast te pakken. Laura besefte dat Ally gelijk had. Met de dikke vulling zou Ally niet in staat zijn haar vingers te manipuleren om ze te verwijderen.

“Jeetje, het spijt me Ally” verontschuldigde Laura zich, terwijl ze neerslachtig klonk. “Ik zweer het, er stonden allerlei soorten kleding op die website. Ik nam gewoon aan dat ze extra warm waren. Misschien voor een slechte bloedsomloop. Misschien kan ik ze terugsturen”

“Nee, niet doen” zei Ally tegen haar, verdrietig om de teleurstelling in Laura’s stem te horen. De wanten waren misschien een vrij waardeloos cadeau, maar het was de gedachte die telde, en Laura had er duidelijk goed over nagedacht. “Ze zijn er misschien niet voor ontworpen, maar als je de sluitingen gewoon loslaat, zijn ze makkelijk aan en uit te trekken en ook nog eens erg warm”.

“Echt waar?” zei Laura, haar stem lichtte op. Ze besefte dat Ally gelijk had, misschien zouden ze toch nog van pas komen. Ze maakte de wanten los, zodat Ally ze gemakkelijk uit kon trekken.

Ally leidde Laura naar de woonkamer en flikkerde de tv aan, waar films op Netflix omheen sprongen. Normaal gesproken zou haar moeder zoveel schermtijd niet goedkeuren, maar omdat Sue er niet was om er iets over te zeggen, leek het haar een goed idee. Ally was in de verleiding gekomen om Laura te vragen haar pyjama weer uit te trekken, maar die was warmer en gezelliger dan al haar andere kleren op deze ijskoude winterdag. Laura wist er trouwens al alles van, het was niet alsof ze zich nog ergens voor hoefde te schamen. Ze friemelde aan de wanten. Haar uitleg aan Laura was alleen bedoeld om de gekwetste gevoelens van haar vriendin te sussen, maar hoe vaker ze ze droeg, hoe meer ze genoot van de extra warmte en hoe zinniger haar uitleg leek te zijn. Ze gleden echter gemakkelijk af als ze niet vastzaten, dus Ally had de linkerhandschoen vastgemaakt, zodat ze er niet afviel en ze haar rechterhand vrij liet om ze te verwijderen als dat nodig was.

“Ik ga wat te drinken halen, wil je ook wat?” vroeg Ally.

“Geen drank op het tapijt” antwoordde Laura streng.

“Pardon?” vroeg Ally verbaasd. Dit was per slot van rekening haar huis en niet dat van Laura.

“Het is niet mijn regel, het is die van je moeder” legde Laura uit, terwijl ze de blik op Ally’s gezicht zag. “Ze merkte dat gemors gisteravond op, en zei dat we geen drank meer op het tapijt mochten hebben. Je mag het in de keuken hebben, natuurlijk”. Ally trok een gezicht. Ze wilde van haar drankje nippen terwijl ze naar de film keek, niet pauzeren en het naar binnen gorgelen.

Op dat moment ging Laura’s telefoon.

“Hoi mam. Oh, OK. Tuurlijk. OK. Zal ik doen” Ally kon alleen Laura’s kant van het gesprek horen.

“Dat was mijn moeder” legde Laura uit, terwijl ze de telefoon ophing. “Ze wil dat ik terug naar huis ga om de was aan de lijn te hangen. Ik ben maar een paar minuten weg, ga je mee?”

Ally dacht erover na. Normaal gesproken zou ze direct toegestemd hebben, maar ze zou niet dood gevonden willen worden als ze in haar huidige kleding over straat zou lopen. Omkleden leek haar te veel moeite, dus weigerde ze beleefd. Laura stapte de voordeur uit en liet Ally alleen naar de film kijken. Nog steeds dorstig, besloot ze toch maar een drankje te nemen en droeg het terug naar de TV. Wat Laura niet wist, kon haar niet deren.

“Mijn sleutels vergeten” zei Laura joviaal, terwijl ze de kamer weer binnenstapte. Haar glimlach veranderde in een frons toen ze Ally met haar drankje opmerkte.

“Kom op, Ally” zei ze, terwijl ze het drankje uit de hand van haar vriendin nam. “Je weet wat je moeder zei”

“Oh, mama zegt dat soort dingen de hele tijd” antwoordde Ally, afwijzend. “Ze was alleen een beetje geïrriteerd gisteravond, dat is alles.”

“Dat is makkelijk voor jou om te zeggen” antwoordde Laura. “Ik zal degene zijn die in de problemen zit, want ik ben degene die ze het verteld heeft”. Zelfs als Ally het nut niet zou inzien van het verzoek van haar moeder, verwachtte Laura dat haar vriendin niet zou willen dat zij degene zou zijn die de schuld op zich zou nemen.

“Nog beter, dan” probeerde Ally de stemming te verlichten. “Ik kan een drankje nemen, en jij kan degene zijn die er problemen mee krijgt.”

Laura’s uitdrukking toonde aan dat ze niet geamuseerd was.

“Kijk, Laura” begon Ally, niet begrijpend waarom haar vriendin hier zo’n punt van maakte. “Als er toch iets gemorst wordt – en dat gebeurt niet – kun je altijd tegen mam zeggen dat je zei dat ik het niet mocht, maar dat ik het had toen jij weg was. Het is niet alsof je me zou kunnen stoppen. Wat ik nu ook zeg, ik kan het gewoon pakken zodra je weggaat.

“Eigenlijk, heb ik wel een manier om je te stoppen” zei Laura tegen Ally. Voordat Ally ook maar kon bevatten wat ze bedoelde, had Laura de sluiting van haar rechterwant te pakken en zette die stevig vast.

Ally’s gezicht veranderde in verontwaardiging toen ze zich realiseerde wat er was gebeurd. “Dat kun je niet maken!” drong ze aan.

“Het lijkt erop dat ik dat net gedaan heb” merkte Laura op. “Ga je je nu gedragen terwijl ik weg ben, of wil je die liever dragen tot ik terug ben?”

“Je kunt me niet chanteren!” riep Ally boos.

“Zoals je wilt” antwoordde Laura nonchalant, terwijl ze de woonkamer uitstapte en de deur achter zich sloot. Ally probeerde de deur te openen om haar te volgen, maar haar wanten verhinderden haar om enige grip te krijgen, en ze was niet in staat om de klink te draaien. Ze probeerde dit te omzeilen door de klink tussen haar onderarmen vast te pakken, maar gaf de poging op toen ze de voordeur ook hoorde sluiten. Ze zou Laura toch niet naar buiten kunnen volgen.

Ally zakte in elkaar op de bank en beraamde haar volgende zet. Ze probeerde in de wanten te bijten, haar tanden te gebruiken om de sluitingen los te maken, maar dat idee bleek vruchteloos. Wanhopig plaatste ze haar linkerhand tussen haar voeten en probeerde die te gebruiken om de want los te trekken, maar het enige wat haar lukte was haar arm te overbelasten. Ze schopte haar sokken uit en probeerde met haar grote teen de sluiting los te krijgen, maar ook dat bleek niets op te leveren.

Ally realiseerde zich dat ze vast zat. Tot overmaat van ramp was de film afgelopen en wachtte er een knipperend scherm op haar om een andere titel te kiezen. Met haar wanten vast kon ze de afstandsbediening niet bedienen en was ze gedwongen werkeloos te wachten tot Laura terugkwam.

10 minuten gingen voorbij, toen 15. Ally ijsbeerde heen en weer, niet in staat om zelfs maar de kamer te verlaten dankzij haar wanten. Het duurde misschien 20 minuten voordat ze de voordeur hoorde opengaan, het teken van Laura’s terugkeer.

“Doe deze uit” schreeuwde Ally naar Laura op het moment dat ze weer binnenstapte en sloeg haar op haar arm om haar punt te benadrukken. Met de vulling van de wanten voelde Laura de klap nauwelijks en grinnikte zachtjes, Ally nog woedender makendder makend.

“IK MENE HET, LAURA, LAAT ZE NU UIT” ging Ally onverminderd door.

“Wat, zodat je me harder kunt slaan” antwoordde Laura, zelf geïrriteerd dat Ally op het idee zou komen haar te slaan. “Ik doe ze uit als je gekalmeerd bent en je je excuses aanbiedt!”

“Wil je dat IK me verontschuldig?” schoot Ally terug. Laura zuchtte, zich realiserend dat het geen zin had om in deze toestand ruzie te maken met Ally.

“Laten we eens kijken hoe je je over een poosje voelt”, zei ze. Ze pakte de afstandsbediening en schakelde naar de volgende titel voordat ze de kamer verliet en de deur stevig achter zich dichttrok. Ally rookte, haar handen nog steeds stevig in de wanten. Omdat ze geen andere keus had, ging ze weer zitten en richtte haar aandacht volledig op het scherm. Ze wist niet zeker welke titel Laura had gekozen, maar wat het ook was, het leek haar te intrigeren. Ze voelde haar frustratie geleidelijk weg ebben.

Laura gaf Ally een kwartier of zo om te kalmeren voor ze terug in de zitkamer kwam. “Heb je iets te zeggen?” vroeg ze, in de hoop geen confrontatie uit te lokken.

“Het spijt me, Laura, ik had je niet moeten slaan” gaf Ally toe.

“En ik had je ook niet moeten dwingen die wanten te dragen” antwoordde Laura. De twee meisjes omhelsden elkaar, op typisch tienerachtige wijze waren ze weer de beste vriendinnen. Laura maakte Ally’s wanten los en schoof ze uit. Ally liep naar haar slaapkamer en gooide ze achter in haar kast, erop gebrand dat ze ze niet meer hoefde te dragen.

Hoofdstuk 12
Sue zat aan de keukentafel, nippend aan een grote mok koffie. Haar goede vriendin Helen zat aan de andere kant van de tafel te kletsen. Sue had Helen niet meer gezien sinds voor de vakantie, en ze was benieuwd naar de laatste gebeurtenissen in haar leven.

“En hoe gaat het met Zoe?” vroeg Sue. Zoe was Helens enige dochter. Met 10 jaar was Zoe twee en een half jaar jonger dan Ally en dus waren de twee nooit echt goede vriendinnen geweest. Niettemin konden de twee meisjes goed met elkaar opschieten. Elk meisje wist dat de ander nog steeds problemen had met bedplassen en Zoe keek op naar Ally.

“Niet zo goed, ben ik bang,” antwoordde Helen. “Een of andere kleine griezel op school kwam erachter dat ze nog steeds in bed plast en heeft haar er flink van langs gegeven. Nu weigert Zoe haar luiers te dragen! Ik kan al dat wassen gewoon niet aan!”

Een gevoel van déjà vu overviel Sue. Dit was precies wat ze had meegemaakt met Ally!

“Ally had precies hetzelfde probleem toen ze ongeveer zo oud was als Zoe!” riep Sue uit. Geen van beide meisjes zou er blij mee zijn als hun moeders zulke privé-details bespraken, maar Sue en Helen waren al vele jaren goede maatjes voor elkaar. Als er al iets was, dan had deze gedeelde uitdaging hen als vrienden bij elkaar gehouden.

“Echt waar?” vroeg Helen. “Hoe ben je ermee omgegaan?”

“Nou”, grinnikte Sue, die met een terugblik kon lachen. “Mijn zus gaf me deze pyjama die aan de achterkant dichtritst. Ally kreeg hem niet uit, dus kon ze haar luiers ook niet uitdoen!”

“Heeft dat echt gewerkt?” vroeg Helen.

“Oh, prachtig” bevestigde Sue. “Ik hoefde ze maar één keer te gebruiken voordat ze de hint begreep. Sterker nog, ik heb ze nog steeds. Ik zal je laten zien hoe ze eruit zien.” Sue liep naar Ally’s kamer en haalde de pyjama uit haar kast. Ze hield hem omhoog zodat Helen hem kon zien.

“Nou, hij ziet er zeker … anders uit” Helen wist niet goed hoe ze hem moest beschrijven. En gaat hij gemakkelijk aan en uit?

“Voor de volwassene die ze aantrekt, heel gemakkelijk. Voor het kind dat ze draagt – geen kans. Ally krijgt ze zelf nog niet uit.” Sue legde het uit.

“Hoe weet je dat?” Vroeg Helen. Sue legde de recente verwarring met de bagage uit aan een zeer verbouwereerde Helen.

“Je kunt net zo goed zien hoe ze werken” bood Sue aan, erop gebrand haar vriendin te helpen. “ALLY” riep ze luid, zonder op Helen’s antwoord te wachten.

“WAT IS HET?” riep Ally terug vanuit de zitkamer.

“KOM HIER” riep Sue terug. Ally deed wat haar gezegd werd, niet zeker waarom ze geroepen werd.

“Ally, kun je Helen laten zien hoe deze aan gaan?” vroeg Sue beleefd. Ally’s gezicht werd rood. Dit was niet iets wat ze graag liet zien. “Trek ze maar over je kleren aan.”

“Oh Sue, dat hoeft ze niet”, onderbrak Helen, die Ally’s verlegenheid aanvoelde.

“Onzin, ze vindt het niet erg, jij wel Ally?” antwoordde Sue. Haar antwoord was geformuleerd als een vraag, maar uit haar toon kon Ally opmaken dat het meer een bevel was.

“Nee, het is goed” antwoordde Ally, die niet als een nukkig kind wilde klinken door bezwaar te maken en een scène te veroorzaken. Ze probeerde de pyjama over haar broek omhoog te trekken, maar de broek was te dik om dat toe te staan.

“Misschien even omkleden in je kamer?” stelde Sue voor, de complicatie ziende. Ally voldeed woordeloos en nam de pyjama mee naar haar kamer. Ze kleedde zich uit tot op haar ondergoed en trok de pyjama aan en ritste hem zo ver mogelijk omhoog. Ally keerde behoedzaam terug naar de keuken. Ze zei tegen zichzelf dat ze Helen gewoon een plezier deed, maar diep van binnen voelde ze zich nog steeds een beetje dom.

“Oh, goed. Bedankt Ally” zei Sue terwijl ze haar opmerkte.

“Rits ze nu zo dicht” demonstreerde Sue, terwijl ze haar instructies op Helen richtte. “En maak het lipje zo vast”

Hoewel Ally de pyjama nu op geen enkele manier zelf kon uittrekken, was ze toch blij dat ze hem helemaal dichtgeritst had. Het opengeritste deel van de pyjama had tegen haar rug geflapperd, wat haar een irrationeel gevoel van blootheid gaf.

“En zit hij lekker?” vroeg Helen aan Ally.

“Ja, ik mag niet klagen” antwoordde Ally. De pyjama was inderdaad uiterst comfortabel, maar Ally wilde er niet al te enthousiast over klinken.

“En je kunt er niet uit?” stelde Helen de echte vraag.

“Nee” zei Ally. Ze bewoog haar vingers voor het lipje en demonstreerde haar reikwijdte. Net als eerder kon ze haar vingers er nauwelijks tegenaan stoten, en zeker geen grip krijgen om het los te maken of om de rits los te maken.

“Vind je het erg als ik het probeer?” vroeg Helen, die geïnteresseerd klonk.

“Natuurlijk”, haalde Ally haar schouders op. Helen maakte het lipje aan de achterkant van Ally’s pyjama los en schoof de rits een klein stukje naar beneden. Om haar test af te ronden schoof ze de rits weer omhoog en zette het lipje op zijn plaats vast.

“Lijkt makkelijk genoeg” zei Helen. “Weet je, het is misschien het proberen waard!”

“Je mag die van Ally hebben, als je wilt,” bood Sue aan. “Ik denk niet dat ze ze nog nodig heeft.” Hoewel de opmerking schertsend was, bloosde Ally toch bij de implicatie.

Helen grinnikte. “Bedankt voor het aanbod, maar Zoe is een stuk kleiner dan Ally. Die passen haar echt niet.”

Sue gaf Helen de gegevens van een plaats waar ze haar eigen pyjama kon bestellen, voordat ze Ally uit haar pyjama bevrijdde. Helen vertrok kort daarna, Ally achterlatend met de vraag hoe Zoe zou reageren.

Hoofdstuk 13
Pas de volgende donderdag zag Sue Helen weer, en in die tijd was Ally weer op school begonnen. Hoewel ze erg van de vakantie had genoten, was ze ook blij om terug te keren in iets wat op een normale routine leek.

“Hoe ging het met Zoe?” vroeg Sue, benieuwd naar een update.

“Vreselijk, ben ik bang,’ antwoordde Helen moedeloos. “Ik heb een pyjama gekocht zoals je had voorgesteld, maar ze weigerde hem aan te trekken. Ik heb geprobeerd haar om te kopen, haar te straffen, maar ze was gewoon niet van plan me hem aan te laten trekken”.

“Hmm, daar ben ik met Ally nooit tegenaan gelopen”, antwoordde Sue eerlijk. “Echt, alleen de dreiging was genoeg om haar zich te laten gedragen; ik hoefde de kwestie nooit te forceren.

“Nou het was het proberen waard.” antwoordde Helen. “Ik denk dat ik alleen een pyjama kwijt ben”.

“Misschien niet” antwoordde Sue, terwijl een ander idee in haar opkwam. “Wat als we Zoe uitnodigen voor een logeerpartij en Ally draagt de hare ook? Misschien als Zoe ziet dat Ally hem draagt, heeft ze niet zo’n sterk bezwaar.”

“Nou, eigenlijk klinkt dat als een geweldig idee” antwoordde Helen. “Maar zal Ally er voor gaan?”

“Oh, ik weet zeker dat ze dat zal doen” antwoordde Sue zelfverzekerd.

Sue wachtte tot Ally thuis kwam van school voordat ze haar vertelde over haar plan.

“Je wilt dat ik WAT doe?” Ally was geschrokken.

“Rustig Ally” antwoordde Sue, “Het is maar voor één nacht, en je hebt ze toch al zo vaak gedragen.”

“Dat is niet hetzelfde!” antwoordde Ally. “Ik heb niemand anders op bezoek gehad!”

“Je had Laura op bezoek”, zei Sue. “Hoe dan ook, je doet Zoe een plezier. Ik heb Helen al gezegd dat ze mag komen, zeg me alsjeblieft dat ik niet hoef te bellen om het af te zeggen.”

“Ik denk dat het OK is” Ally accepteerde, verre van blij met het plan. Ze was niet echt zeker hoeveel keuze ze had in deze kwestie.

“Goed dan, het is geregeld” bevestigde Sue.

Helen en Zoe kwamen de volgende avond rond 7 uur aan, net op tijd om met z’n vieren een laat diner te delen. Helen en Sue praatten gemakkelijk met elkaar, maar Zoe en Ally verontschuldigden zich snel om op Ally’s Nintendo te spelen. Zoe koos het spel Mario Kart, waar ze duidelijk al heel wat ervaring mee had. Ondanks het feit dat ze tweeënhalf jaar ouder was, had Ally moeite om zich staande te houden en wist ze maar drie van hun zeven races te winnen. Zoe straalde toen haar karakter vlak voor de eindstreep langs dat van Ally trok en de laatste beslissende race won.

“Haha, ik heb gewonnen!” glunderde Zoe.

“Rematch!” verklaarde Ally.

“Niet nu, meisjes” onderbrak Sue. “Het is tijd voor jullie twee om je klaar te maken om naar bed te gaan.”

Ally wist dat dat een code was voor ‘verschoon je in je luier en doe je pyjama aan’ en ze wist wel beter dan tegen te spreken, zeker niet in het bijzijn van Helen en Zoe. Ze had al gedoucht voordat Zoë aankwam, dus liep naar haar kamer, kleedde zich uit en deed haar luier om. Ze trok haar pyjama met achterrits aan en ritste hem zo dicht als ze kon voor ze naar de zitkamer terugkeerde. Zoe staarde haar aan toen Sue klaar was met het dichtritsen van de pyjama en het vastmaken van het lipje, haar kleding in zich opnemend. Ally wist niet zeker of Helen had gezwegen over de pyjama, of dat Zoë gewoon verbaasd was dat ze hem aanhad.

“Jouw beurt, Zoe” verklaarde Helen. Twijfel was duidelijk te zien in Zoe’s gezicht, en even dacht Ally dat ze zou weigeren, maar uiteindelijk gaf ze toe. Helen leidde Zoe naar Ally’s kamer en even later kwamen de twee tevoorschijn. Zoe’s pyjama was identiek aan die van Ally, op de kleur na. Waar die van Ally groen en wit gestreept was, was die van Zoe roze en wit. Hoewel ze geen inbreng had in de kleurkeuze, besloot Ally dat ze liever groen had.

Zoe krabde aan de bovenkant van de pyjama toen ze Helen naar buiten volgde. Hoewel ze moet gedacht hebben dat ze stiekem was, was het duidelijk dat ze probeerde de uitgang van de tab te vinden. Ally wist dat ze geen succes zou hebben op dat front.

“Je gaat me toch niet uitlachen?” vroeg Zoë, zich half achter haar moeder verschuilend.

“Dat zou nogal dom zijn als ik dezelfde pyjama aan heb” antwoordde Ally, verstandig.

“OK, tijd om naar bed te gaan” verklaarde Sue. Zoe volgde Ally naar haar kamer terwijl Helen haar gedag zei. Sue had een camping matras op de vloer gelegd met een reserve dekbed, waar Zoe op sprong. Ally nam haar eigen bed terwijl Sue welterusten zei en de deur achter hen sloot. Het was geen verrassing dat de twee meisjes te opgewonden waren om gemakkelijk in slaap te vallen. Ally vond haar iPad, die ze in haar kamer had laten liggen nadat ze terugkwam van school. Sue keurde elektronica na bedtijd niet goed, en Ally wist niet zeker of ze voor vanavond een uitzondering zou maken of dat ze de iPad gewoon vergeten was. De twee meisjes zaten op Ally’s bed en sprongen wat willekeurig door YouTube video’s. Ally hield het volume van de iPad laag, in de hoop dat Sue hen niet zou horen.

De twee grinnikten luid nadat ze een bijzonder hilarische kattenvideo hadden bekeken. Ze probeerden hun monden te bedekken, maar Sue had het duidelijk gehoord.

“OK meisjes, lichten uit” kondigde Sue aan, terwijl ze de slaapkamerdeur opende. Ze was niet boos, maar nam toch de iPad uit Ally’s handen. Ally deed wat haar opgedragen was en ging op het bed liggen. Vanaf de vloer naast haar kon ze Zoe horen worstelen met haar pyjama.

“Je komt er niet uit, weet je” informeerde Ally haar, het lawaai begon irritant te worden. Zoe zuchtte en realiseerde zich dat Ally gelijk had.

“Ik kan niet geloven dat mam dit zou doen!” klaagde Zoe.

“Ze zijn niet zo slecht” probeerde Ally Zoe te troosten. “Ze zijn tenslotte warm en comfortabel”

“En je kunt ze niet uitdoen!” Legde Zoë haar grief uit.

“Nou, ja, maar het is niet zo dat je dat ’s nachts nodig hebt. Tenzij, je weet wel, je luier uit wil doen – en daar gaat het eigenlijk om.” legde Ally pragmatisch uit.

“Het is niet zo dat ik luiers nodig heb!” schoot Zoë terug, nu doordringend tot de kern van de grief. “Ik plas bijna nooit in bed!”

“Ook al is het maar af en toe, er moet toch veel gewassen worden, en het matras stinkt nog steeds. Ally merkte op. “Ik word liever wakker in een luier dan in een nat bed.”

“Ik word liever helemaal niet nat wakker” klaagde Zoe, waarmee ze het gesprek beëindigde. Ally zei het niet, maar ze was blij dat Zoë haar luier en pyjama aanhad – ze had geen behoefte aan een tapijt dat naar pis stonk.

Hoofdstuk 14
De meisjes werden de volgende ochtend laat wakker, ze hadden vrij weinig geslapen.

“Kom op meisjes, het ontbijt is klaar!” Zei Sue, terwijl ze Ally’s kamer binnenkwam.

“We moeten ons nog aankleden” antwoordde Ally.

“Is een van jullie nat?” Vroeg Sue. Beide meisjes schudden hun hoofd, waarbij Ally een beetje bloosde.

“Laten we dan eerst eten, voordat het koud wordt”. Sue had spek en eieren gekookt, die Ally en Zoe gretig verslonden. Ze zagen er een beetje dwaas uit in hun pyjama, vond Ally, maar het spek en eieren was te lekker om te laten liggen.

• DING DONG * Ally bevroor even toen ze de deurbel hoorde, voordat ze zich realiseerde dat alleen Helen hier was om Zoe op te halen. Sue liet Helen binnen.

“Jullie zijn laat op!” merkte Helen op bij het zien van hun kleding. Noch Ally noch Zoe reageerden.

Sue en Helen ritsten de pyjama’s van hun dochters los toen ze klaar waren, en lieten hen alleen om zich aan te kleden.

“We moeten Ally binnenkort bij ons thuis hebben,” merkte Helen beleefd op.

“Wat dacht je van morgenavond?” antwoordde Zoe gretig. Helen dacht erover na. Normaal zou ze niet van twee logeerpartijtjes in evenveel dagen houden, maar ze besefte dat het misschien zou helpen om een patroon vast te stellen en Zoë ervan te overtuigen haar pyjama aan te doen.

“Nou, alleen als jij het goed vindt, Sue.” antwoordde Helen.

“Ik vind het goed”, zei Sue. “Ik ga morgenavond toch uit.”

“Dat is dan geregeld,” verklaarde Helen. Ally realiseerde zich dat zij de enige was die geen inbreng in het gesprek had gehad, maar besloot geen bezwaar te maken. Ten eerste wilde ze Zoe niet van streek maken, maar ze had ook genoten van de avond.

Sue zette Ally vroeg die avond af bij Helen en bleef niet hangen, ze had haar eigen plannen voor de avond. Ally stookte Zoe’s Nintendo op, erop gebrand om haar prestatie van de vorige avond te verbeteren. Tot Zoe’s ontsteltenis wist Ally vijf van hun zeven races te winnen, waardoor Zoe haar controller vol afschuw neergooide.

“Oké meiden, ik denk dat het tijd is om naar bed te gaan,” onderbrak Helen, toen ze het geluid hoorde van de controller die werd gegooid. “En gooi daar niet mee, het is erg duur!”

Het was nog geen 21.00 uur, maar Helen concludeerde uit het gedrag van haar dochter dat ze oververmoeid moest zijn. Ze veronderstelde dat de meisjes vannacht weinig geslapen hadden, dus een vroege nachtrust zou een goed idee zijn.

“Oh mam, nog niet!” maakte Zoë bezwaar.

“Ik meen het, Zoë”, zei Helen op een no-nonsense toon. Zoe pufte, teleurgesteld. Ally voldeed eerst, deed haar luier om en trok haar pyjama aan. Helen ritste Ally’s pyjama dicht, wat een beetje vreemd aanvoelde voor Ally. Tenslotte kende ze Helen niet zo goed.

“Jouw beurt”, zei Helen tegen Zoe. Zoë had de vorige avond gemakkelijk toegestemd, maar nu in haar eigen huis was ze minder coöperatief.

“Ik wil ze niet dragen!” verklaarde ze boos.

“Kom op Zoë, je wilt toch niet dat ik de enige ben?” vroeg Ally, in een poging de situatie onschadelijk te maken. Zoe aarzelde even en leek toen toe te geven.

“Nog één spelletje, dan trek ik ze aan” bood ze aan.

“Beloof je dat?” vroeg Helen.

“Beloofd.” verklaarde Zoë. Helen zou normaal gesproken niet aan dat soort chantage hebben toegegeven, maar nu leek het haar gemakkelijker dan een enorme ruzie te krijgen. Ze hoopte alleen dat Zoë zich aan haar belofte zou houden.

Zoe zette het spel weer aan, nu gebrand op een revanche. Ally pakte haar eigen controller, en voelde zich een beetje ongemakkelijk in haar luier en pyjama, terwijl Zoe in haar gewone kleren naast haar zat. Zoe had een Grand Prix event gekozen, wat de definitie van nog een wedstrijd oprekte, maar Ally zei niets. De twee waren nek aan nek tot de laatste race. Toen ze zich realiseerde dat Zoe nog een wedstrijd zou eisen als ze verloor, week Ally in de laatste ronde opzettelijk van de baan, zodat Zoe haar kon inhalen.

“Ik heb gewonnen!” verklaarde Zoe trots, geen idee hebbend dat Ally haar had laten winnen.

“OK, het is nu echt tijd om naar bed te gaan” zei Helen nadrukkelijk. Uit de roes van de overwinning deed Zoë haar luier om en liet haar moeder haar pyjama vastmaken, zoals beloofd, en met z’n drieën gingen ze naar Zoë’s kamer.

Ally had de kamer nog niet eerder gezien, en was een beetje verrast door wat ze aantrof. Zoe’s grote tweepersoonsbed stond in de hoek van de kamer, half bedekt met plushies. Beseffend dat ze het bed zouden delen, sprong Ally erin, terwijl ze het speelgoed aan de kant duwde. Zoe volgde haar meteen. In plaats van de meisjes alleen te laten, trok Helen een stoel naar de zijkant van het bed en pakte een boek – Een reeks van ongelukkige gebeurtenissen – en begon te lezen. Ally was verbaasd, haar eigen moeder was gestopt met voorlezen lang voordat ze Zoë’s leeftijd had, maar Zoë leek ervan te genieten. Ally ging achterover liggen en stelde zich de gebeurtenissen in het boek voor met Helens rustgevende stem. Ze voelde dat Zoe naast haar begon te dutten. Tot nu toe had Ally zich niet gerealiseerd hoe moe ze was, en kort daarna viel ze zelf ook in slaap. Toen Helen zich realiseerde dat beide meisjes sliepen, legde ze het boek neer en verliet stilletjes de kamer.

Hoofdstuk 15
“Wakker worden slaapkoppen!” riep Helen, terwijl ze de volgende ochtend Zoë’s slaapkamer binnenkwam. Ally kreunde.

“Heeft een van jullie een ongelukje gehad vannacht?” vroeg Helen.

“Ik ben droog!” verkondigde Zoe trots. Ally bloosde. Haar luier was meer dan een beetje nat en ze was zeker niet gewend om er zo openlijk over te praten.

“Dat geeft niet, Ally” zei Helen, terwijl ze Ally’s rode gezicht en aarzeling om te reageren opmerkte. “Heb je hulp nodig bij het opruimen?”

“Nee” antwoordde Ally eenvoudig, haar gezicht nog roder wordend. Helen ritste Ally’s pyjama los en zij liep naar de badkamer om zich om te kleden. Helen deed hetzelfde met Zoë’s pyjama, en beide meisjes trokken overdag hun gewone kleren aan. De twee meisjes aten een vrij standaard ontbijt van ontbijtgranen en toast voordat Sue aankwam om Ally op te halen.

“Dat was leuk” merkte Zoe op. “Je moet snel weer eens langskomen.”

“Je bent altijd welkom” bevestigde Helen.

“Uh huh, binnenkort.” antwoordde Ally, vrijblijvend.

“Wat dacht je van vrijdag?” bood Sue aan. “Ik heb ’s avonds laat een conferentiegesprek met klanten in drie verschillende tijdzones. Ik zou tot diep in de nacht kunnen doorwerken, dus het zou eigenlijk heel handig zijn als jij Ally mee zou kunnen nemen.”

Ally hield er niet van dat er over haar werd gesproken alsof ze een kind was dat een oppas nodig had, maar Sue’s woorden waren gericht aan Helen, niet aan haar.

“We nemen Ally graag mee,” stemde Helen in.

De week verliep nogal rustig. Ally vond al haar leraren aardig, en ze had het gevoel dat ze een goede start van het nieuwe schooljaar had gemaakt. Vrijdag was bijna voor Ally het besefte. Er was besloten dat Helen Ally van school zou halen, zodat Sue niet van haar werk weg hoefde voor haar vergadering. Ally had haar pyjama en luier in haar schooltas gestopt, wat gelukkig niemand op school was opgevallen. Ze zag Helens auto op haar wachten toen ze het schoolterrein verliet en haastte zich naar haar toe. Ze was echter verbaasd dat Zoë er niet in zat.

“Waar is Zoe?” Vroeg Ally.

“Haar vader is een paar weken weg voor zaken, dus hij wilde Zoe dit weekend meenemen in plaats van het volgende.” legde Helen uit. Ally wist dat Zoë’s vader haar meestal om het weekend meenam, sinds hij van Helen was gescheiden.

“Oh” zei Ally. “Je hebt niets gezegd.”

“Hij heeft me er gisteren pas over verteld, blijkbaar was het nogal last minute.” Helen ging verder. “Ik zou het afgezegd hebben, maar ik wilde niet dat je moeder op het laatste moment nog iets moest regelen als ze moet werken.”

“Ik had gewoon thuis kunnen blijven” protesteerde Ally. In werkelijkheid zou Sue dit waarschijnlijk niet hebben toegestaan, maar ze wilde niet dat Helen dat wist.

“Misschien” zei Helen. “Maar ik weet zeker dat ze zich zorgen om je zou hebben gemaakt. Vanavond is belangrijk voor haar, ze kan geen afleiding gebruiken.” Ally begreep het, en besloot de kwestie niet verder te bespreken.

“Zoë was erg teleurgesteld dat ze vanavond ontbrak, ze vroeg of je volgende week vrijdag ook kon komen”, vroeg Helen.

“Ik denk het” antwoordde Ally, die de avond niet slecht wilde beginnen.

“Hé, als Zoe er niet is, hoef ik dan die pyjama niet aan?” vroeg Ally. Helen grinnikte, verbaasd dat Ally haar om toestemming zou vragen.

“Natuurlijk hoef je dat niet” bevestigde Helen. “Maar heb je een andere meegenomen?”

“Nee” antwoordde Ally. Natuurlijk had ze daar geen reden voor gehad.

“Wel, ik veronderstel dat we langs je huis kunnen stoppen. Heb je een sleutel bij je?”

“Nee” antwoordde Ally opnieuw. Sue hield er niet van dat ze sleutels meenam naar school als ze ze niet nodig zou hebben, voor het geval ze kwijt zouden raken.

“Nou dan, ik denk dat dat het is” zei Helen tegen haar. Ally was teleurgesteld. Het dragen van de pyjama met rits aan de achterkant voor Zoë’s voordeel was niet zo erg, maar als ze hem alleen met Helen droeg, zou ze zich erg kinderachtig voelen.

Ze kwamen terug bij Helen, en Ally zette Zoe’s Nintendo aan. Zoe’s selectie van spellen was echter beperkt, en meestal ontworpen voor jongere kinderen. Met Zoe spelen was misschien leuk, maar alleen spelen verloor snel zijn aantrekkingskracht. Ally wandelde de keuken in, op zoek naar iets anders om te doen.

“Nu al verveeld?” merkte Helen op. “Waarom maak je je huiswerk niet af?”

Ally trok een gezicht. Vrijdagavond was bedoeld om te ontspannen; ze begon nooit aan haar huiswerk tot zaterdag.

“Oké, oké” zei Helen, lachend om Ally’s uitdrukking. “Weet je wat, waarom help je me niet met het eten?”

Dat klonk niet als de leukste manier om een vrijdagavond door te brengen, maar Ally had niets beters te doen en wilde in ieder geval geen nee zeggen. Helen was roerbak aan het koken en Ally vroeg wat ze kon doen om te helpen. Hoewel ze niet veel ervaring had met koken was Ally een beetje ontdaan dat ze taken kreeg toebedeeld zoals het snijden van de groenten met een botermes, die normaal aan een veel jonger kind zouden worden toebedeeld.

“Kun je me nu de saus brengen?” bewoog Helen. Ally pakte de pot met saus, die Helen op het verste bankje had laten staan. Ze droeg hem voorzichtig naar Helen toe, maar haar voeten gleden uit over de pas gepoetste vloer. Ally strekte zich uit om zich te stabiliseren en wist een val te voorkomen. Ze staarde naar de schooljurk die ze aanhad, half bang om te kijken. Een aanzienlijke hoeveelheid saus was over de bovenkant van de pot gemorst en liep nu over haar jurk. Helen merkte het een ogenblik later pas op.

“Snel, doe dat uit, ik moet het weken voordat het vlekken maakt.” riep Helen uit. “Ga douchen en kleed je om.”

Aangespoord door Helens driftige toon, deed Ally wat haar gezegd werd en rende naar de badkamer. Ze liet haar kleren buiten de badkamerdeur en nam een lange, hete douche, terwijl ze zich zo goed mogelijk opknapte. Ze wikkelde zich in een handdoek en opende de badkamerdeur. Helen had haar ondergoed en jurk in de was gegooid. Pas toen herinnerde Ally zich dat ze geen andere kleren had ingepakt omdat het te moeilijk zou zijn geweest ze in haar schooltas te stoppen. Ze was van plan haar uniform weer aan te trekken voor de reis naar huis en zich ’s morgens om te kleden als ze aankwam.

Nu dat geen optie meer was, haastte ze zich naar Zoë’s kamer. Ze dacht na over haar opties, maar kon er maar één bedenken, dus ondanks het feit dat het nog geen 6:00 uur was, haalde ze haar pyjama uit haar tas. Zonder zelfs maar een reserve onderbroek, had Ally geen andere keus dan haar luier vast te plakken voordat ze de pyjama aantrok en naar de keuken ging. Helen was inmiddels klaar met de roerbakschotel.

“Zou je niet liever wat normale kleren aantrekken? Het is nog niet zo laat” vroeg Helen.

“Die ben ik vergeten mee te nemen” zei Ally verontschuldigend.

“Oh, nou. In dat geval is er niets mis mee om je pyjama vroeg aan te trekken. Die zit waarschijnlijk toch comfortabeler!” antwoordde Helen vriendelijk, in een poging Ally op te beuren.

“Ik denk het” antwoordde Ally, niet overtuigd. Ze wist niet of Helen de luier had opgemerkt, maar hoopte van niet.

“Wil je dat ik je rits dicht doe?” bood Helen aan. Ally knikte eenvoudig terwijl Helen de rits tot zijn volledige hoogte trok.

“Ik weet het, zullen we koekjes maken als toetje, dat zal je opvrolijken!” bood Helen enthousiast aan. Ally betwijfelde het, maar waardeerde het sentiment. Helen maakte het deeg klaar en Ally begon het te kneden en voegde een gezonde voorraad chocoladestukjes aan de mix toe. Ze voelde zich een beetje dom om koekjes te bakken in haar pyjama, maar vergat dat snel en begon van het werk te genieten. Helen had gelijk gehad, besefte ze. Ze stopten het deeg in de oven en begonnen te eten terwijl de koekjes bakten.

“Voorzichtig nu, Ally,” vermaande Helen terwijl ze de schaal met roerbakgerechten voor Ally neerzette. “Je hebt niets anders om aan te trekken, dus mors niet op je pyjama!”

“Dat zal ik niet doen” beloofde Ally.

“Laten we het zekere voor het onzekere nemen” verklaarde Helen, zich herinnerend hoe onhandig Ally met de saus was geweest. Ze nam een doek uit de linnenpers en stopte die onder Ally’s kin, in de hals van de pyjama en vormde zo een slabbetje. Ally werd een beetje rood, maar kon niet redelijk bezwaar maken na het eerdere incident. Ze at haar maaltijd op, voorzichtig om niet te morsen.

“Zo, klaar” verklaarde Ally. Helen liep naar Ally toe en greep naar de doek. In plaats van het simpelweg te verwijderen, wreef ze het tegen Ally’s lippen en rond haar gezicht, om saus op te vangen.

“Zo, veel beter” merkte Helen op. Ally wist dat ze een slordige eter was, maar bloosde hier nog meer bij.

Ally at het grootste deel van de koekjes op voordat ze terugkeerde naar de Nintendo. Ze bladerde door de spelletjes, op zoek naar een die ze leuk zou vinden.

“Wil je dat ik dat met je speel?” bood Helen aan. Ally knikte, verbaasd. Haar eigen moeder speelde nooit graag op de Nintendo.

“Wat dacht je van Wii Sports, die ken ik,” stelde Helen voor. Ze kozen het tennisspel en namen elk een controller. Ally voelde zich vreemd met haar luier om tijdens het spelen, want het maakte het net iets moeilijker om te bewegen, maar ze genoot enorm van het spel. Helen had misschien verstand van Wii sport, maar Ally was veel meer ervaren en won gemakkelijk.

“Ik denk dat het tijd is om naar bed te gaan” verklaarde Helen, toen ze de laatste ronde verloor.

“Het is pas 8:30!” protesteerde Ally. Dat was veel te vroeg om op een vrijdagavond naar bed te gaan.

“Ik weet het, maar ik heb nog werk te doen.” verklaarde Helen. Als schrijfster was Helen heel flexibel in haar werktijden, maar ze moest wel deadlines halen.

“Je kunt je werk doen, ik zal je niet storen,” beloofde Ally.

“Nee, Ally, het is bedtijd.” Zei Helen streng. Ally was zeker oud genoeg om niet voortdurend toezicht te hoeven houden, maar ze zou waarschijnlijk ook te veel lawaai maken zodat Helen zich kon concentreren.

“Goed dan,’ zei Ally, zich realiserend dat Helen haar en haar moeder een groot plezier had gedaan door haar mee te nemen voor de nacht. “Mag ik eerst naar het toilet?”

“Natuurlijk, Ally, dat hoef je niet te vragen” antwoordde Helen.

“Eigenlijk wel,” gaf Ally toe, wijzend op de rits op de rug van de pyjama. Helen grinnikte, terwijl ze zich haar vergissing realiseerde, en ritste Ally’s pyjama open. Ally knoopte voorzichtig haar luier los voordat ze naar het toilet ging. De luier had een grote landingszone, zodat ze hem gemakkelijk opnieuw kon vastmaken. Ze pakte haar iPad uit haar schooltas en ging terug naar Helen.

“Mag je van je moeder je iPad in bed gebruiken?” vroeg Helen, terwijl ze Ally’s pyjama dichtritste.

“Nee”, gaf Ally toe.

“Dan kun je hem beter afgeven” drong Helen aan. Toen ze de tegenzin op Ally’s gezicht zag, deed Helen een voorstel. “Weet je wat, als je wilt lees ik je het volgende deel voor van het verhaal waar we vorige week mee begonnen.”

“OK” stemde Ally in. Hoewel ze zich een beetje te oud voelde om voorgelezen te worden, had ze toch genoten van de ervaring de vorige week en wilde Helen’s aanbod ook niet afslaan. Ally sprong in Zoe’s bed toen Helen het boek tevoorschijn haalde. Helen sprak met een geanimeerde stem, en wist het verhaal heel spannend te laten klinken. Ally genoot ervan, ondanks zichzelf.

“Welterusten Ally” zei Helen, terwijl ze het hoofdstuk afmaakte. Ally viel kort daarna in slaap.

Hoofdstuk 16
Ally werd de volgende ochtend vroeg wakker, omdat ze de nacht ervoor zo vroeg had geslapen. Hoewel ze de dag wilde beginnen, wilde ze Helen niet wakker maken, die tot laat had gewerkt. Ze besloot in Zoë’s kamer te blijven tot Helen opstond. Even overwoog ze haar huiswerk te maken, maar daarvoor moest ze haar iPad gebruiken. Helen had haar die niet in de kamer laten houden, en naar buiten gaan om hem te zoeken zou Helen ongetwijfeld wakker maken. Ally vond een kleurboek en potloden die Zoe had weggegooid op haar nachtkastje, en besloot de tijd te doden met het afmaken van een van de lakens. Ze werkte voorzichtig met haar potloden tot aan de randen van de lijnen, en merkte Helen niet eens op toen ze naar de deuropening kwam.

“Uh, hoe lang sta je daar al?” vroeg Ally.

“Niet lang” antwoordde Helen, terwijl ze naar Ally toe liep. “Je hebt het heel goed gedaan” bood ze aan, terwijl ze op het boek neerkeek.

“Ik was gewoon de tijd aan het doden” stamelde Ally, beschaamd dat ze betrapt was op zo’n kinderachtige achtervolging.

“Ik weet het, ik plaag alleen maar” antwoordde Helen. “Zijn er ongelukken gebeurd vannacht?” vervolgde Helen. Ally schudde haar hoofd, in verlegenheid gebracht door hoe direct Helen de kwestie aanpakte. Ze liep naar de wasserij om haar kleren te zoeken. Helaas had Helen geen elektrische droger, en hoewel ze Ally’s uniform te drogen had gehangen was het nog veel te nat om te dragen.

“Sorry, Ally, maar je zult deze toch aan moeten houden,” zei Helen, terwijl ze met haar hand over het uniform wreef. Ally was teleurgesteld, maar besefte dat er geen andere optie was.

“OK, maar ik wil graag naar het toilet” vroeg Ally. Helen ritste de pyjama open en Ally liep naar de badkamer, terwijl ze haar luier weer vastplakte toen ze wegging. Helen ritste de pyjama weer dicht en schonk Ally een kom cornflakes in, samen met een groot glas sinaasappelsap voor het ontbijt. Sue arriveerde halverwege het ontbijt.

“Oh, je bent nog niet aangekleed” merkte Sue verbaasd op.

“Ik heb saus op mijn uniform gemorst en Helen heeft het gewassen, dus ik heb niets anders om aan te trekken” gaf Ally toe.

“Nou, dan moet je je thuis maar omkleden” antwoordde Sue. Ally volgde haar naar de auto en zwaaide Helen gedag.

“Dit is niet de weg naar huis” merkte Ally op.

“We moeten op de terugweg langs mijn kantoor stoppen” antwoordde Sue. “Het was gisteravond zo laat dat ik daar belangrijke documenten heb laten liggen, waar ik in het weekend aan moet werken.”

“Kun je niet later teruggaan?” klaagde Ally, die niet langer dan nodig in de pyjama wilde blijven zitten.

“Nee, dat kan ik niet” antwoordde Sue, een beetje gefrustreerd. “Ik heb al een heleboel werk te doen, het is niet mijn schuld dat je eten over je uniform hebt gemorst!”

Omdat ze haar moeder niet verder wilde provoceren, antwoordde Ally niet. De rit naar Sue’s kantoor duurde bijna 45 minuten en ze zakte de hele weg onderuit in haar stoel, hopend dat niemand die ze kende naast hen kwam zitten. Tegen de tijd dat ze aankwamen was Ally klaar om weer naar het toilet te gaan, maar ze was niet van plan om Sue in haar kleren te volgen naar het kantoor. Ze besloot te wachten, in de hoop dat haar moeder snel zou zijn. 10 minuten gingen voorbij, toen 20. Nu begonnen de effecten van de jus d’orange zich te laten voelen en Ally sloeg haar benen over elkaar in een poging haar blaas dicht te knijpen. Ze realiseerde zich dat het hopeloos was. Zelfs als ze het volhield tot Sue terug was, zou ze het de hele terugreis niet volhouden en zelfs als ze naar de toiletten in het kantoor zou gaan, zou ze haar pyjama niet uit kunnen krijgen om die te gebruiken. Ze had geen ander alternatief en liet de inhoud van haar blaas in de luier lopen, blij dat ze van de druk af was, ook al voelde ze de warmte rond haar benen.

Het duurde nog 15 minuten voor Sue terug was. Ze verontschuldigde zich, omdat ze in een discussie verwikkeld was met een collega over de vergadering van de vorige avond. Tegen de tijd dat ze weer thuis waren was Ally’s luier koud en doorweekt, hij voelde net zo aan als toen ze ’s morgens nat wakker werd. Ally rende snel het huis in, biddend dat geen van de buren haar zou zien.

“Kunt u mijn rits losmaken?” Vroeg Ally.

“Natuurlijk” Sue voldeed. Als ze de toestand van Ally’s luier opmerkte, zei ze niets.

Hoofdstuk 17
Sue zette Ally de volgende vrijdag af, tot grote vreugde van Zoe. Zoe zette de Nintendo aan en de twee speelden tot etenstijd.

“OK meisjes, jullie moeten je snel klaarmaken om naar bed te gaan” verklaarde Helen nadat de meisjes klaar waren met eten. “Ik heb nog veel werk te doen.”

“Ohhhh” zuchtte Zoë. “Kunnen we niet nog een tijdje opblijven? Het is een logeerpartij!”

“Wat als we beloven extra stil te zijn?” Ally voegde eraan toe, niet naar bed te willen gaan op een tijd die vroeg is voor een 10 jarige.

“Nou, goed dan”, gaf Helen toe. Het kwam tenslotte niet vaak voor dat Zoe iemand op bezoek had, en ze wilde de avond voor haar dochter niet verpesten. “Maar je moet jezelf in bed stoppen, en je moet je nu klaarmaken.”

“Ik vind het goed,” stemde Ally in.

“Als jullie maar om half tien in bed liggen. Ik wil niet naar buiten komen om jullie eraan te herinneren!” zei Helen streng.

“De eerste nacht terug in een normale pyjama!” verklaarde Zoe. Ally keek verbaasd.

“Wat bedoel je?” Ally’s vraag was meer aan Helen dan aan Zoe gericht.

“Oh jee, ik heb je moeder eerder een sms gestuurd, maar ze heeft het bericht vast niet gelezen”, verontschuldigde Helen zich. “Omdat Zoë de laatste twee weken zo braaf haar pyjama draagt, heb ik haar gezegd dat ze weer haar gewone pyjama aan mag, zolang ze haar luier niet probeert uit te doen.”

Ally’s gezicht betrok. Niemand had haar hierover verteld, dus ze had alleen de pyjama met rits aan de achterkant meegenomen die ze de laatste paar keer had gedragen. Zoe deed haar luier om en kleedde zich meteen om in haar pyjama, trots dat ze die weer terug had. Ally aarzelde veel meer, maar omdat ze net had toegestemd om zich klaar te maken, had ze niet veel keus. Helen ritste haar dicht en liet de meisjes aan hun lot over.

Zoe’s uitdrukking was zelfvoldaan toen Helen de kamer verliet, maar gelukkig voor Ally gaf ze geen commentaar. Trouw aan haar woord, hield Ally de tijd in de gaten en de twee meisjes sprongen in bed toen het half tien was. Zoe viel gemakkelijk in slaap, maar Ally vond het veel moeilijker te weten dat Zoe in en uit haar pyjama kon komen terwijl zij dat niet kon.

Ally werd midden in de nacht wakker door het geluid van luid gekreun naast haar. Ze schrok wakker en probeerde uit te vinden waar het geluid vandaan kwam. Toen de mist van de slaap optrok, realiseerde ze zich dat het alleen Zoe was die een nachtmerrie had. Opgelucht wreef ze over de schouder van het jongere meisje, in een poging haar te troosten.

“Ally?” Zei Zoe, nog half slapend.

“Shhh, het is OK. Je had gewoon een nare droom” troostte Ally. Ze paste haar positie in het bed aan, terwijl ze voelde dat haar luier licht vochtig was. Het zou gemakkelijk nog een plasje ophouden, wist ze, maar het was niettemin irritant.

“Hé Zoë, nu je toch wakker bent, kun je me dan losritsen? Ik zou graag naar het toilet willen.” Ally wilde de staat van haar luier niet toegeven aan Zoe.

“Sorry Ally, ik kan het niet” verontschuldigde Zoe zich. “Mam liet me beloven voordat je de eerste keer langs kwam dat we niet zouden proberen elkaars pyjama los te maken. Ze zei dat ik in grote problemen zou komen als ik dat deed.”

Ally had zich afgevraagd waarom Zoe haar nooit eerder had gevraagd haar pyjama uit te trekken. Nu had ze haar antwoord.

“Ik weet zeker dat ze het niet erg vind”, drong Ally aan.

“Nee Ally, dat kan ik niet!” Zoe begon boos te klinken. “Vraag het aan mama als je moet gaan.”

Ally dacht erover na, maar besloot het niet te doen. Helen wakker maken voor een slechts licht natte luier leek me geen goed idee.

“Laat maar”, zei Ally verslagen. De twee meisjes gingen snel weer slapen.

Zoe werd de volgende ochtend als eerste wakker, en duwde Ally ook wakker.

“Ssst, we maken je moeder wakker” vermaande Ally, terwijl ze rustig overeind kwam. Gelukkig was haar luier niet natter dan toen ze ’s nachts wakker was geworden, maar nu moest ze echt naar het toilet.

“Sorry” verontschuldigde Zoë zich, terwijl ze haar best deed om stil te blijven.

“Zoe, kun je me nu losritsen?” Vroeg Ally zachtjes.

“Ally, ik heb je gisteravond gezegd dat ik dat niet kan!” antwoordde Zoe, krachtig.

“Ik denk niet dat je moeder ’s morgens bedoelde!” schoot Ally terug.

“Je bent gewoon jaloers dat ik die stomme pyjama niet hoef te dragen als jij dat wel hoeft!” Zoë ontplofte. “Je probeert me alleen maar in de problemen te brengen! Als je hem niet wilt dragen, stop dan met in de problemen te komen!”

Ally deinsde een beetje terug voor Zoe’s woede. Het was niet haar bedoeling geweest haar van streek te maken.

“Het spijt me” verontschuldigde ze zich. Ze kon het Zoe moeilijk kwalijk nemen dat ze dacht dat ook zij door haar moeder in de pyjama was gedwongen, dat was tenslotte het verhaal dat ze haar allemaal hadden voorgespiegeld.

“Wat is er aan de hand?” brulde Helen, die de commotie hoorde en de kamer in kwam rennen.

“Ally wilde dat ik haar pyjama uitdeed”, kletste Zoe. “Ik zei nee.”

“Dat is een braaf meisje” prees Helen. De blik op Ally’s gezicht was verontwaardigd, maar ze kon Zoe moeilijk verwijten dat ze gehoorzaamde aan de expliciete instructies die ze zelf had gegeven. Helen ritste Ally’s pyjama open en Ally rende naar de badkamer om zich te ontlasten. Zoe’s woede ebde weg terwijl ze met z’n drieën ontbeten, en tegen de tijd dat Sue arriveerde om Ally op te halen was ze net zo gelukkig als altijd.

Hoofdstuk 18
Weer een week van relatieve normaliteit ging voorbij. Sue had voor die vrijdag weer een afspraakje met Nathan gepland, maar deze keer zou ze de hele nacht bij hem blijven. Daartoe had ze geregeld dat Laura weer bij Ally kon blijven. Ze was een beetje bezorgd om de meisjes voor zo’n lange tijd alleen te laten – ze zou waarschijnlijk pas laat in de ochtend terug zijn – maar ze redeneerde dat ze het goed hadden gedaan terwijl ze op haar kortere afspraakjes was, dus er was echt geen reden om zich zorgen te maken. Van haar kant was Ally opgewonden over het vooruitzicht een hele nacht zonder volwassenen door te brengen.

Vrijdagmorgen kwam en Ally haastte zich van school naar huis, popelend om de avond te beginnen. Een uur of wat voordat Sue zou vertrekken hoorde ze haar telefoon gaan.

“Wie kan dat zijn?” vroeg ze hardop, hopend dat het Nathan niet was die belde om af te zeggen. Het was Helen.

“Oh Sue, godzijdank dat je opneemt.” Zei Helen. “Mijn moeder is gevallen en ik moet vanavond echt bij haar zijn. Is er een kans dat je Zoe kan nemen voor de nacht?”

Sue trok een grimas. Onder andere omstandigheden had ze dat graag gedaan, maar Nathan had erg dure en niet-terugbetaalbare theaterkaartjes gekocht voor hen tweeën. Ze kon hem niet in de kou laten staan. Toch wilde ze Helen helpen als ze kon, vooral omdat ze Ally zonder klagen had opgevangen toen ze moest werken.

“Ik ga uit vanavond”, antwoordde ze. “Maar Ally zal hier zijn. Ik weet zeker dat de oppas het niet erg vindt om ook op Zoe te passen.”

“Oh echt, dat zou geweldig zijn. Je bent een redder in nood, Sue” antwoordde Helen dankbaar.

Sue hing de telefoon op en vertelde Ally over deze laatste ontwikkeling. Ally had er naar uitgekeken om de nacht met Laura door te brengen, maar ze vond het niet erg om Zoe ook in de buurt te hebben. Helen zette Zoe af en Laura kwam kort daarna. De drie meisjes speelden op Ally’s Nintendo terwijl Sue haar voorbereidingen afmaakte en het huis verliet. Ze hadden echter maar twee controllers, dus moesten ze ze delen, waarbij elk meisje om de beurt de actie uitzat. In plaats van aan de zijlijn te zitten en toe te kijken, maakten ze van de gelegenheid gebruik om een douche te nemen en zich om te kleden in hun pyjama. Ally was blij dat ze haar gewone pyjama weer aanhad, nu Helen Zoe ook weer in de hare liet. Het spelen op deze manier werd na een tijdje wel saai, dus Ally zette Netflix aan en bladerde door de titels.

Ally’s kamer was groot genoeg geweest voor haar en Zoe, maar Laura paste er niet zo goed in, dus trokken ze zoveel mogelijk dekens en kussens naar de woonkamer en richtten een geïmproviseerde slaapruimte in. Het was een rommeltje, maar morgen hadden ze tijd om alles in te pakken. Sue had een popcorn maker die Ally aanzette, tot groot plezier van Zoe en Laura. Ze kropen allemaal onder de dekens terwijl ze naar de show keken. “OK jullie twee, tijd om je klaar te maken voor bed” drong Laura aan toen de klok richting 9:30 tikte. Ze had Zoe’s geeuw opgemerkt en verwachtte half dat ze in slaap zou vallen voordat de film afgelopen was. Zoe en Ally deden gehoorzaam en deden hun luiers om. De aftiteling begon te rollen, maar Ally was nog niet klaar voor het einde van de avond. Noch Zoe noch Laura maakten bezwaar toen ze een andere titel aanzette.

Ally werd een paar uur later wakker en voelde iets tegen haar zij schuren. Ze schreeuwde het uit van verbazing, luid genoeg om Laura en Zoe wakker te maken.

“Wat is er?” vroeg Laura, die een beetje bang klonk. Ally realiseerde zich dat het alleen Zoë’s voet was geweest, ze hadden hun slaapposities niet goed op elkaar afgestemd. Aan het licht dat nog van de TV afstraalde, realiseerde Ally zich dat ze allemaal in slaap gevallen moesten zijn voordat de tweede film afgelopen was.

“Niets”, merkte Ally opgelucht op.

“Je hebt me half dood laten schrikken!” antwoordde Laura, terwijl ze opstond en over de dekens liep. Na die adrenalinestoot had ze behoefte aan beweging.

“Wat krijgen we nou?” Vroeg Laura. Het duurde even voordat Ally doorhad dat Laura niet op haar schreeuw doelde. “Ewwww, het is allemaal nat!” zei ze walgend, terwijl ze een deken oppakte. Ze staarde Zoe en Ally aan.

“Wie van jullie heeft in bed geplast?” vroeg Laura, terwijl ze de deken omhoog hield. Sue had haar verteld over Zoe’s recente luierweigering en het bijbehorende bedplassen.

“Ik niet,” drongen Zoe en Ally samen aan.

“Misschien was het een ongelukje, misschien heeft een van je luiers gelekt” zei Laura, een uitweg biedend. Zowel Ally als Zoe schudden hun hoofd.

“Ik ben niet nat!” voegde Zoe eraan toe.

“Nou, dan moet het een van jullie zijn. Laten we jullie luiers controleren.” Zei Laura.

“Laura!” Zei Ally verontwaardigd. Ze wilde niet dat Laura haar luier controleerde!

“Zie je, zie je, zij is het! Ze wil je haar luier niet laten zien.” viel Zoë in.

“Dat is het niet” zei Ally, rood aanlopend.

“OK, Zoe, jij eerst” vroeg Laura. Ze wist dat Zoe veruit de meest waarschijnlijke verdachte was, maar had bewijs nodig voordat ze haar beschuldigde. Zoe wilde haar onschuld bewijzen en trok haar pyjamabroek tot op haar enkels uit, zodat Laura haar luier kon zien.

“Ziet er droog uit” merkte Laura op, hoewel het niet zo gemakkelijk te zien was in het licht van de TV. Laura legde twee vingers tegen de luier. “Hij is droog” bevestigde ze. Zoë trok per pyjama met een huffel omhoog.

“Jouw beurt Ally” gebood Laura, terwijl ze zich begon af te vragen of het wel Ally was geweest. Ally realiseerde zich dat de bewijslast nu bij haar lag en schoof haar broekje net genoeg naar beneden om Laura een blik te gunnen. Laura legde haar vingers ook tegen Ally’s luier. “Ook droog”, bevestigde ze.

Laura zuchtte. De enige andere verklaring was dat een van de meisjes eerder haar luier had uitgedaan en hem weer had aangedaan om ontdekking te voorkomen nadat ze zich hadden gerealiseerd dat ze een ongelukje hadden gehad. Laura was er bijna zeker van dat het Zoë was geweest, maar had geen bewijs.

“OK, een van jullie moet hem eerder uitgedaan hebben”, verwoordde Laura haar theorie. “Wie van jullie was het?” Ze staarde heen en weer tussen Ally en Zoe, maar geen van beide meisjes had een schuldige blik om haar vermoedens te bevestigen.

“Nou dan, als geen van jullie het toegeeft, moeten jullie allebei je andere pyjama dragen om er zeker van te zijn dat dit niet weer gebeurt” drong Laura aan. Helen had Zoe’s pyjama met rits aan de achterkant bij Sue gelaten voor het geval dat, en Laura was ervan overtuigd dat die van Ally nog in haar kast zou liggen.

“Dat is niet eerlijk!” zeiden Zoe en Ally tegelijk, terwijl ze elkaar aanstaarden.

“Gaat iemand het dan opbiechten?” vroeg Laura. Zoe en Ally schoten elkaar smeulende blikken toe, maar bleven beiden zwijgen. Laura haalde beide pyjama’s met rits aan de achterkant tevoorschijn en overhandigde ze aan Zoe en Ally. Beide meisjes keken boos, maar hun woede was op elkaar gericht, niet op Laura en ze verwisselden beide pyjama’s zonder verder te klagen. Laura ritste ze allebei dicht en maakte de lipjes vast.

Laura verliet de kamer om de deken te soppen en Ally en Zoe gingen weer op hun geïmproviseerde bedden liggen. Voor het eerst sinds lange tijd, worstelde Ally aan de hals van haar pyjama, in een poging hem uit te krijgen. Zoe grijnsde, waardoor er een golf van woede door Ally heen ging.

“Waarom heb je het niet verteld, jij kleine etter!” schreeuwde Ally, terwijl ze Zoe harder vastpakte dan ze van plan was. Ally had verwacht dat Zoe het zou ontkennen, misschien zelfs terug zou schreeuwen, maar had niet verwacht dat het jongere meisje in tranen uit zou barsten.

“Het spijt me, Zoe” verontschuldigde Ally zich, realiserend dat ze te ver was gegaan. Zoe’s tranen werden alleen maar sterker.

“Wat is er aan de hand?” vroeg Laura, die weer binnen kwam rennen.

“Ze heeft me pijn gedaan!” drong Zoe aan, wijzend naar Ally.

“Ally?” vroeg Laura, die haar kant van het verhaal wilde horen.

“Dat was niet mijn bedoeling,” antwoordde Ally zwakjes. Nu was het Laura’s beurt om geïrriteerd te zijn. Ze realiseerde zich dat Ally overstuur was, maar in godsnaam, Zoe was pas tien. Wat dacht Ally wel, een veel kleiner kind intimideren?

“Wacht hier” beval Laura. Zoe’s tranen zakten langzaam weg toen Laura terugkwam met de wanten die ze een paar weken eerder voor Ally had gekocht.

“Laura, nee” drong Ally aan, zich realiserend wat haar vriendin in gedachten had.

“Dan had je Zoe niet moeten slaan” antwoordde Laura streng. Ze realiseerde zich dat ze geen keus had, Ally stak haar handen uit en liet Laura de wanten op hun plaats vastmaken. Zoe was gestopt met huilen en staarde naar de wanten, zoiets had ze nog nooit gezien. Ze porde aan Ally’s wanten, en Ally duwde haar gefrustreerd weg. Deze keer giechelde Zoe alleen maar, de wanten waren zo zacht dat ze Ally’s duw nauwelijks voelde.

“Zoe, genoeg of ik heb ook nog een reservepaar voor jou!” drong Laura aan. Dit was een leugen, natuurlijk, maar geloofwaardig genoeg om Zoe terug onder haar dekens te laten kruipen. Ally deed haar best om haar deken weer op zijn plaats te trekken en probeerde wat te slapen.

Hoofdstuk 19
Het licht stroomde door de dunne gordijnen in de woonkamer en maakte alle drie de meisjes de volgende ochtend vroeg wakker. Ally was de eerste die opstond. Haar handen zaten nog steeds in de wanten die Laura haar de vorige avond had aangetrokken, en ze wilde ze graag uittrekken. Ze stond op het punt Laura te vragen ze uit te doen, maar Zoe was er als eerste bij.

“Laura, kun je ons nu onze pyjama’s uitlaten?” vroeg ze.

“Dat hangt ervan af” zei Laura. “Is een van jullie bereid het op te biechten?” Zowel Zoe als Ally schudden hun hoofd.

“Dan kunnen jullie hem aanhouden tot jullie moeders terug zijn” drong Laura aan, de wet voorschrijvend. Zoe zuchtte en gooide zich weer op de deken. Ze zette de TV aan en liet een paar vroege ochtend tekenfilms zien. Ally, aan de andere kant, had een andere strijd te voeren.

“Kun je die wanten nu uittrekken?” vroeg ze.

“Dat is aan Zoe” antwoordde Laura. “Zij is degene die je pijn hebt gedaan, dus zij mag beslissen wanneer je ze uittrekt.”

“Kom op, Laura” drong Ally aan.

“Wat denk jij, Zoe?” vroeg Laura. Ze wilde Ally niet straffen, maar hen de kans geven zich te verzoenen voordat de volwassenen terugkwamen. Ally wierp Zoe een smekende blik toe, zich realiserend dat het haar beslissing zou worden.

“Nog niet” besloot Zoe. Ze wilde dit niet uitstellen om zichzelf terug te pakken voor afgelopen nacht.

“Trut!” zei Ally, en gaf Zoe een duw. Zoe lachte om de nutteloosheid ervan, ze voelde de duw nauwelijks.

“In dat geval zeker nog niet”, concludeerde Zoe. Ally realiseerde zich dat haar provoceren niet de beste manier van handelen was. Ze ging weer op de deken liggen en probeerde alles wat ze kon bedenken om de wanten uit te trekken terwijl ze naar de tekenfilm keek. Laura negeerde haar pogingen, wetend dat ze zinloos waren.

“Ik ga ontbijt halen” verklaarde Zoë na afloop van de tekenfilm.

“Waarom laat je me deze wanten dan nu niet uittrekken?” Vroeg Ally.

“Hmm. Nog steeds nee” antwoordde Zoe.

“Kom op Zoë, ik wil ook ontbijten!” smeekte Ally. Zoe dacht er over na. Ze genoot van het gevoel van macht dat ze had met Ally aan haar genade overgeleverd, maar wilde ook niet dat haar vriendin honger zou lijden.

“Wat dacht je ervan als ik ontbijt voor je haal!” bood Zoe aan.

“Nee” zei Ally streng, “trek deze nu uit!”

“Dan moet je het zelf maar weten”, fronsde Zoe op Ally’s toon. Ze vertrok naar de keuken en pakte een pak cornflakes. Ally realiseerde zich dat ze mee moest gaan met Zoe’s plannen als ze snel uit de wanten wilde komen.

“OK dan, je kunt ontbijt voor me halen” gaf Ally toe.

“Oh goody” klonk Zoe opgewonden. Ze schonk Ally een kom cornflakes in terwijl Ally aan de keukentafel ging zitten. Met haar wanten aan kon Ally de cornflakes niet opscheppen, dus nam Zoe het op zich om een lepel op te scheppen en die naar Ally’s mond te brengen.

“Mond wijd open” beval ze, terwijl ze bijna morste. Ally voldeed en Zoe stak de lepel in haar mond, waardoor de melk op haar kin druppelde.

“Oh, wat een troep” merkte Zoe op, terwijl ze naar Ally’s kin keek. Ze pakte een theedoek van de bank en stopte die in Ally’s pyjama onder haar kin, net als Helen twee weken eerder had gedaan. Ally zei niets, zich realiserend dat het waarschijnlijk het beste was. Zij zou tenslotte degene zijn die de schuld zou krijgen als Sue terugkwam met gemorste melk in de hele keuken.

Zoe bood nog een lepel aan, en Ally opende haar mond om het aan te nemen. Dit was leuk, dacht Zoe. Een beetje zoals het voeden van haar poppen, maar dan in het echt! Zoe’s gebaren werden met elke lepel meer en meer geanimeerd, en tegen het einde maakte ze vliegtuiggeluiden terwijl ze de lepel rond Ally’s mond draaide. Ally begon te lachen, Zoe zag er zo dom uit in haar pyjama met achterrits, terwijl ze de lepel ronddraaide, en ze stelde zich voor dat ze er nog dommer uit zou zien als ze hem ontving! Ally’s gelach was aanstekelijk, en Zoe begon ook te lachen. Helaas voor Ally deed dit niet veel voor Zoe’s doel, en tegen de tijd dat de kom klaar was, zaten haar gezicht en de theedoek allebei onder de melk.

“Blij dat we een slabbetje hebben gebruikt” merkte Zoë op. Ze trok de theedoek uit Ally’s pyjama en begon de melk grondig van haar gezicht te schrobben.

“Kijk Zoe, het spijt me echt van gisteravond. Kun je deze nu uittrekken?” Zei Ally, terwijl ze haar handen omhoog hield. Ally’s verzoek was redelijk, vond Zoe, maar ze was niet te beroerd om haar te laten smeken.

“Zeg alsjeblieft”, drong ze aan.

“Alsjeblieft” bood Ally aan.

“Zeg alsjeblieft” vervolgde ze.

“Alsjeblieft”, Ally voldeed.

“Zeg alsjeblieft lief met suiker erop”, eiste Zoe.

“Kom op Zoe, genoeg is genoeg” zei Ally, gefrustreerd.

“Goed dan”, gaf Zoe toe en maakte de wanten los van Ally’s handen. Opgelucht trok Ally ze uit en legde ze op de tafel naast haar. Zoe schonk haar eigen kom cornflakes in en Ally bleef bij haar zitten terwijl ze het opat, kletsend over school. Zoe had een aantal van dezelfde leraren als Ally jaren eerder had gehad, en was benieuwd naar haar verhalen. Zoe’s ogen dwaalden steeds af naar de wanten terwijl ze praatte, en Ally kon zien dat ze erdoor geïntrigeerd was.

“Wil je zien hoe ze aanvoelen?” Vroeg Ally nadat Zoe haar cornflakes op had.

“Wat?” Vroeg Zoe, beschaamd dat haar aandacht voor hen was opgemerkt.

“De wanten.” Zei Ally eenvoudig. “Je mag ze passen als je wilt” Ally’s aanmoediging bouwde Zoe’s zelfvertrouwen op en ze gaf een licht knikje.

“Beloof je dat je ze meteen uitdoet?” Vroeg ze, terwijl ze Ally’s zekerheid zag.

“Beloofd” antwoordde Ally. Zoe stak haar handen uit en Ally zette de wanten op hun plaats, eerst de rechter, dan de linker. “Zo, hoe voelen ze aan?” vroeg ze. Zoe giechelde terwijl ze probeerde de lepel weer op te pakken, waarbij ze volledig faalde.

“OK, doe ze nu uit.” Vroeg Zoë.

“Een ding eerst” antwoordde Ally.

“Wat is dat?” Vroeg Zoe verbaasd.

“Dit” zei Ally die naar Zoe toe liep en haar begon te kietelen.

“HAHA ALLY HEHEHE STOP HAHAHAHA” lachte Zoë, terwijl ze op de grond rolde en zich opkrulde. Ze probeerde Ally van zich af te duwen, maar nu was het Ally’s beurt om te lachen om haar pogingen, want ze voelde nauwelijks Zoe’s klappen. Zoe had haar plezier gehad door haar in de wanten te laten blijven tot het ontbijt, nu was het Ally’s beurt!

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Laura, die de commotie hoorde en de kamer in kwam rennen.

“HEHE LAURA HAHAHA HELP!” giechelde Zoë.

“Oh, ik help wel” lachte Laura, terwijl ze zich ook in de actie mengde en Zoe ook begon te kietelen. Uiteindelijk lukte het Zoë om buiten hun bereik te rollen en de oudere meisjes besloten dat het genoeg was.

“Oh nee” zei Zoë, terwijl ze op haar voeten klauterde, wat moeilijker ging dan normaal met de wanten nog aan.

“Wat is er?” vroeg Laura.

“Uh, niets” antwoordde Zoe, schaapachtig. Ally stond perplex, maar Laura leek precies te weten wat er aan de hand was.

“Je hebt in je luier geplast, is het niet?” vroeg Laura.

“Nou, jullie twee waren me aan het kietelen!” zei Zoë, defensief.

“Het is oké, Zoë, daar is het voor” antwoordde Laura verstandig. “Heb je een reserve meegebracht?”

“Die zit in mijn tas” zei Zoë. Laura deed de wanten uit en Zoë leidde hen terug naar de woonkamer. “Hé, waar is mijn tas?” Noch Ally, noch Laura had ook maar het minste idee en alle drie de meisjes keken om zich heen om hem te vinden.

“Daar is ie!” Zei Zoë die voorover bukte en zag dat hij onder de bank verstopt zat. “Hé, het is helemaal nat!” Zoë opende de tas, verbijsterd over wat er gebeurd was.

“Mijn drinkfles is gebroken, iemand moet erop gestapt zijn” merkte ze op.

“Dus dat was het, ik brak bijna mijn voet vannacht!” zei Laura, spijt hebbend van die uitspraak zodra ze hem had uitgesproken.

“Dus dat ‘bedplassen’ van vannacht was gewoon de drinkfles?” zei Ally ongelovig.

“En je hebt ons voor niets die vreselijke pyjama laten dragen?” Zoë ging verder, haar aandacht op Laura richtend.

“Omdat JIJ op Zoe’s drinkfles stapte” vervolgde Ally de gedachtengang

“En omdat JIJ het verschil niet kan zien tussen water en plas?” Zoë hield het vol. Laura trok zich schaapachtig terug. Zoe en Ally waren verenigd tegen haar, wat niet veel goeds voorspelde voor Laura.

“Oh, de pyjama is zo slecht nog niet”, probeerde Laura de situatie te sussen. “Hier, laat me hem nu uittrekken”, ritste ze Ally’s pyjama open, maar dit was een geval van te weinig, te laat.

“Hoe weet jij dat nou, je hebt hem nog nooit gedragen!” klaagde Zoë.

“Nou … ik …” sputterde Laura, niet wetend wat te zeggen.

“Hé, dat brengt me op een idee” zei Ally, haar ogen oplichtend.

“Ally, nee” realiseerde Laura zich meteen wat ze in gedachten had.

“Je liet ons ze dragen toen je dacht dat een van ons verantwoordelijk was. Het blijkt dat het al die tijd jouw schuld was!” Ally trok de pyjama helemaal uit en stapte op Laura af, terwijl ze hem voor je omhoog hield.

“Oké, oké” zei Laura, zich realiserend dat noch Ally, noch Zoe van plan was op te geven. Ze gleed de pyjama uit die ze aan had gehad en nam die van Ally met de ritssluiting op de rug van haar over. Ze stapte erin en Ally vond het heerlijk om hem helemaal dicht te ritsen en het lipje vast te maken. Ally en Zoe kleedden zich weer om in de pyjama die ze de vorige avond hadden gedragen.

Het was nog vroeg dus Ally deed de Netflix weer aan en de meisjes trokken de dekens weer over zich heen. Ally grijnsde. Ze kon Laura horen worstelen met haar pyjama. Blijkbaar was het moeilijker dan Laura had gedacht om hem uit te krijgen. Ally kon haar horen zuchten toen ze het opgaf, zich realiserend dat ze zou moeten wachten tot Ally of Zoe toegaf.

“Hé, wat dacht je van nog wat Nintendo?” vroeg Zoe toen de film afgelopen was. Ally was het er meteen mee eens. Laura stemde wat aarzelender in. Tijdens het Netflix kijken was haar pyjama tenminste nog bedekt geweest door de deken, maar nu was hij helemaal te zien. Toch was ze er sportief onder, omdat ze inzag dat ze Ally en Zoe de pyjama de hele nacht had laten dragen. Nu ze hem aanhad leek de balans gelijk te trekken. Ze speelden een paar spelletjes, waarna Ally besefte dat het tijd was om Laura uit te laten. Sue en Helen zouden snel thuiskomen.

“Hoe zijn deze pyjama’s?” vroeg Ally, niet in staat het te weerstaan het er eerst nog wat verder in te wrijven. Het siert haar dat Laura er de hele tijd niet over geklaagd had.

“Hij was zo makkelijk aan en uit te trekken als jij hem aanhad!” merkte Laura op. “Ik was er zeker van dat ik ze niet uit zou kunnen krijgen.”

“Niet zo makkelijk, hè?” grinnikte Ally. Ze maakte de rits van de pyjama los voor Laura en alle drie de meisjes kleedden zich om in hun gewone kleren. Samen pakten ze de dekens en kussens in, en waren net op tijd klaar voordat Sue terugkwam.

Hoofdstuk 20
“Oh, Ally, ik heb nieuws. Ik ben gevraagd om de hoofdspreker te zijn op een conferentie voor mijn werk over een paar weken.” Sue informeerde haar dochter toen ze de volgende week van school naar huis reden.

“Dat is geweldig!” riep Ally uit, opgewonden voor haar moeder.

“Helaas zal ik wel meer dan een week weg zijn. De conferentie is in het buitenland”. ging Sue verder. Ally dacht hierover na. Afgezien van schoolkampen, was ze nog nooit zo lang van haar moeder weggeweest en ze wist niet zeker hoe ze zich daarbij moest voelen.

“Betekent dat, dat ik alleen thuis kan blijven?” vroeg Ally, vermoedend dat ze het antwoord al wist.

“Doe niet zo raar” grinnikte Sue, een einde makend aan die gedachtegang. “Je kunt niet zo lang alleen thuis blijven! Maar tante Jenny wil voor je zorgen terwijl ik weg ben”. Ally’s hart zonk bij dat nieuws. Ze had tante Jenny nooit erg gemogen.

“Kan ik in plaats daarvan bij Laura blijven?” Vroeg Ally.

“Nee, schat, dat kan ik niet vragen van Laura’s moeder” antwoordde Sue. “Je zult het goed hebben bij tante Jenny”.

Sue hoopte dat dit het geval zou zijn, want om eerlijk te zijn klonk Jenny ook niet erg enthousiast over het idee. Dylan zou twee weken op kamp gaan, wat, hoewel leuk voor hem, eigenlijk bedoeld was om de ouders wat respijt te geven van de druk van het zorgen voor een kind met speciale behoeften. Sue wist dat Jenny zich had verheugd op een kinderloze twee weken, maar Jenny had de wanhoop van haar zus gezien en was gezwicht. Sue had Jenny gerustgesteld dat Ally geen problemen zou geven, en dat ze nauwelijks zou merken dat ze er was. Jenny had zich bijna teruggetrokken toen ze hoorde dat Ally nog luiers nodig had, omdat het omgaan met Dylans rommel één van de dingen was die ze het moeilijkst vond aan het ouderschap. Ze herinnerde zich de klachten die Sue de afgelopen jaren had geuit over Ally’s onwil om luiers te dragen, maar na veel moeite was Sue erin geslaagd Jenny ervan te overtuigen dat Ally ze helemaal alleen aankon en dat die dagen voorgoed voorbij waren. Jenny van haar kant hoopte dat Sue haar de waarheid vertelde en niet alleen wat ze wilde horen, en verder dat Ally even coöperatief met haar zou zijn.

De volgende weken gingen snel voorbij, en de datum van de conferentie naderde snel. Jenny was zo vriendelijk geweest om niet alleen voor Ally te zorgen, maar ook om Sue op het vliegveld af te zetten, zodat zij haar auto niet hoefde te parkeren of met het openbaar vervoer hoefde te reizen. Hoewel Sue’s vlucht pas om middernacht vertrok, was het vliegveld bijna een uur rijden, en omdat de luchtvaartmaatschappij passagiers adviseerde drie uur voor vertrektijd aanwezig te zijn, hadden ze afgesproken dat het voor Jenny gemakkelijker zou zijn Sue van haar werk op te halen.

Jenny arriveerde kort voor 18.00 uur bij Sue’s huis, zoals afgesproken, om Ally op te halen, die na school eindelijk alleen thuis mocht blijven. Ze wilde haar moeder graag uitzwaaien, dus zou ze hen vergezellen naar het vliegveld.

“Ally, we moeten snel gaan” riep Jenny naar haar nichtje.

“Helemaal klaar” antwoordde Ally. Ze had een nieuwe spijkerbroek aangetrokken, om er op haar best uit te zien voor de vlucht van haar moeder, en droeg een dikke wollen trui over haar T-shirt.

“Ik denk dat je nu moet douchen, voordat we gaan” adviseerde Jenny. “We zijn waarschijnlijk pas na middernacht terug, ik denk niet dat je er dan zin in hebt”. Dat was een goed advies, vond Ally, die nog niet verder dacht dan de vlucht zelf.

“Je kunt net zo goed ook je pyjama aantrekken,” ging Jenny verder.

“Waarom?” vroeg Ally. “Ik wil niet gezien worden op het vliegveld in pyjama!”

“We zetten alleen je moeder af” adviseerde Jenny, “dus je stapt niet eens uit de auto. Op die manier kun je meteen naar bed als we terug zijn.”

“Goed dan” zuchtte Ally. Ze zag het nut in van dit plan, ook al was ze het er niet helemaal mee eens.

“En nog iets, ik zou graag willen dat je je luier ook in de auto draagt” vervolgde Jenny.

“Wat?” Vroeg Ally luid. Tante Jenny had toch zeker wel door dat ze die alleen ’s nachts droeg.

“Bijt me niet de kop af” probeerde Jenny de situatie te sussen. “Maar gezien hoe laat we terug zijn en hoe lang de reis is, zul je waarschijnlijk in slaap vallen in de auto. Ik zou liever ongelukken vermijden”. Ally was geïrriteerd dat haar tante zou denken dat ze een ‘ongeluk’ zou krijgen in de auto, maar besloot dat het het beste was om geen ruzie te beginnen nog voordat haar moeder was vertrokken.

“Oké” schoot ze terug door opeengeklemde tanden.

Ally ging douchen en deed zoals gevraagd haar luier om. Ze koos een Hello Kitty pyjama uit en stapte weer de woonkamer in. Tegen de tijd dat ze dat gedaan had was het echt tijd om te vertrekken, en ze sprong op de achterbank van de auto. Ze schoof heen en weer, niet gewend om de vulling van haar luier in de auto te voelen. Jenny reed naar Sue’s kantoorgebouw, dat op korte afstand van haar huis lag. Tegen de tijd dat ze aankwam, wachtte Sue al geduldig op hen.

Ally, Sue en Jenny babbelden over Sue’s aanstaande reis, en de reis naar het vliegveld leek in een flits voorbij te gaan. Ze arriveerden met genoeg tijd over en Jenny begon een plekje voor de auto te zoeken.

“Zal ik je vlak bij de terminal afzetten?” vroeg ze Sue.

“Oh, ik dacht dat we misschien met z’n allen naar binnen konden gaan om een snelle hap te eten voordat ik aan boord moet” antwoordde Sue. “Een laatste maaltijd, omdat ik Ally voorlopig niet meer zal zien”. Ally bevroor. Ze wilde het aanbod van haar moeder niet weigeren, maar wilde ook niet gezien worden op de luchthaven in haar huidige kleren”.

“Uh, ik ben er niet echt op gekleed” zei Ally verontschuldigend. Sue keek achterom en merkte voor het eerst Ally’s pyjama op.

“Oh, je hebt je pyjama aan. Nou, dat maakt niet uit. Mensen vliegen in en uit naar alle verschillende tijdzones, er zijn vast genoeg kinderen in pyjama. Kom op, laten we naar binnen gaan”.

Jenny parkeerde de auto op de parkeerplaats en hielp Sue haar tas uit de kofferbak te halen. Omdat ze niet alleen gelaten wilde worden, sprong Ally er ook uit. Ondanks de geruststelling van haar moeder, voelde ze zich erg ongemakkelijk. Ze wenste dat ze op zijn minst had gedacht om schoenen mee te nemen, of zelfs een trui voor over haar pyjama. Erger nog was het gevoel van haar luier. Door de losse katoenen pyjama die ze droeg, voelde die helemaal bloot en ze vroeg zich af of iemand de bobbel zou opmerken. Haar moeder had er echter niets over gezegd, en ze bedacht dat als Sue het niet merkte, het onwaarschijnlijk was dat iemand anders dat wel zou doen.

Ally volgde Sue en Jenny naar het vliegveld, en ze besloten bij McDonalds te gaan eten. Ally en Sue namen een vrij tafeltje terwijl Jenny in de lange rij wachtte om hun maaltijden te bestellen. Ally was opgelucht dat ze iets uit het zicht zat. In tegenstelling tot wat haar moeder verzekerde, waren de kinderen in pyjama bijna uitsluitend peuters. De rij ging echter snel en Ally verorberde haar maaltijd zonder oponthoud. Ze nipte aan de grote Diet Coke die bij haar maaltijd hoorde en hoopte dat het niet verkeerd was om zo laat nog zo veel te drinken. Hoewel ze wist dat het onwaarschijnlijk was, had ze haar tante Jenny graag laten zien dat ze de hele twee weken droog was gebleven.

“Verdorie” riep ze uit toen ze per ongeluk haar drankje op de grond stootte. Ze bukte zich en schepte het op. Het deksel was erop gebleven, dus het morsen was niet erg.

“Ally, je zou je beter kunnen bedekken” fluisterde Sue tegen haar. Ally keek naar beneden en merkte dat haar pyjama een deel van haar middel was afgegleden toen ze voorover boog, waardoor de tailleband van haar luier bloot kwam te liggen. Ze trok haar pyjama onmiddellijk omhoog, haar gezicht werd knalrood en ze keek om zich heen om te zien of iemand haar had opgemerkt. Gelukkig leek niemand in hun richting te kijken. In verlegenheid gebracht, veranderde Ally snel van onderwerp.

Jenny en Ally zwaaiden Sue gedag toen ze door de beveiliging ging en aan de lange rit naar huis begonnen. “Wakker worden, we zijn er” zei Jenny zachtjes toen ze haar oprit opreden. Ally schrok. Ze was alleen van plan geweest haar ogen even te laten rusten, maar uiteindelijk sliep ze bijna de hele reis terug naar Jenny’s huis, precies zoals haar tante had voorspeld. Gelukkig was haar luier nog droog.

Ally volgde haar tante naar binnen. Ze waren pas kortgeleden in het huis komen wonen, nadat Brandon was afgestudeerd en naar het buitenland was verhuisd. Hij kwam tenslotte maar een paar keer per jaar thuis, dus een slaapkamer voor hem aanhouden leek niet efficiënt. Het huis was een ouder, antiek ontwerp met twee kleine slaapkamers op de bovenverdieping en de hoofdslaapkamer beneden. Wat het binnen aan ruimte miste, maakte het buiten meer dan goed met een grote achtertuin. Het lag zelfs aan een onverzorgd bosgebied, dat zich kilometers leek uit te strekken. Ally kon alleen maar raden dat haar tante het had gekocht met Dylan in gedachten, ze wist dat haar autistische neefje van het buitenleven hield.

“Je kunt in Sarah’s kamer verblijven” zei Jenny tegen haar. Sarah was Jenny’s enige dochter, die net haar eerste jaar van de universiteit had afgerond. Ze had besloten de vakantie met vrienden door te brengen, wat Ally enigszins teleurstelde. Sarah had vaak op haar gepast, vanaf dat Ally nog maar zes of zeven jaar oud was, maar steeds minder vaak tijdens Sarah’s middelbare schooltijd. Ze had haar helemaal niet meer gezien sinds Sarah naar de universiteit was gegaan, en ze had haar graag willen inhalen.

Ally liep naar boven, naar Sarahs kamer. De death metal posters die aan de muren hingen waren helemaal niet haar smaak, en ze wist niet eens waar de elektronische apparatuur voor diende die lukraak onder Sarah’s bureau was geschoven, maar ze realiseerde zich dat ze hier maar veertien dagen zou hoeven te blijven. Ze zakte in elkaar op het bed en sliep al voordat haar hoofd het kussen raakte.

Hoofdstuk 21
Ally werd met een schok wakker, gealarmeerd door het krassende geluid dat uit haar slaapkamerraam kwam. Toen de slaap uit haar hoofd verdween, besefte ze dat het gewoon de buidelratten waren. Ze waren veel luider op tante Jenny’s dak dan thuis. “3:14” fluisterde ze in zichzelf, terwijl ze een blik op de klok wierp. Ze paste haar positie in bed aan en merkte dat haar luier helemaal doorweekt was. “Ik denk dat die Cola Light toch een slecht idee was”, dacht ze.

Ze deed haar pyjamabroek omlaag en trok de doorweekte luier uit. Ze gooide hem in de prullenbak die Sarah behulpzaam naast haar bed bewaarde. Ze stond op om een schone luier te pakken, maar realiseerde zich te laat dat haar koffer nog in de auto stond. “Ik kan hem moeilijk om 3 uur ’s nachts gaan halen” dacht Ally bij zichzelf. Tante Jenny zou woedend zijn als ze haar wakker zou maken, want zelfs zonder de onderbreking zou ze waarschijnlijk maar een paar uur slapen voor ze op moest staan voor haar werk. “Nou, ik denk dat ik mijn blaas al geleegd heb, het is onwaarschijnlijk dat ik weer in bed plas”, redeneerde ze. Ze trok haar pyjamabroek weer omhoog en viel snel in slaap.

“Ally, tijd om op te staan, je wilt je bus niet missen” riep Jenny, die haar kamer binnenkwam. Ally werd met een schok wakker, nadat ze diep in slaap was gevallen. “Wat in hemelsnaam!” riep Jenny uit, terwijl ze de grote natte plek op Ally’s dekbedovertrek opmerkte. Ally staarde zwijgend voor zich uit, bang en beschaamd tegelijk.

“Je had je luier om moeten hebben,” beschuldigde Jenny, walgend.

“Dat heb ik ook, maar hij is vannacht doorweekt geraakt” legde Ally uit. “Al mijn andere liggen in de auto en ik wilde je niet wakker maken omdat je zo druk bent”

“Ik kocht een reserve pakje en legde het op het bureau!” riep tante Jenny uit, niet wetend hoe haar nichtje zo kortzichtig kon zijn. Ally keek om en merkte ze voor het eerst op temidden van Sarah’s troep. In het daglicht leek dat duidelijk, maar in de donkere nacht waren ze aan haar aandacht ontsnapt.

“Ik heb ze niet gezien” stamelde Ally.

“Nou, nu zal ik het nog drukker krijgen met dit op te ruimen, nietwaar?” De woede was duidelijk te horen in Jenny’s stem.

“Het spijt me” verontschuldigde Ally zich. “Ik had niet gedacht dat dit zou gebeuren”

“Dat is het probleem” Jenny schoot terug. “Je dacht niet na”

“Ik zal het opruimen” bood Ally aan.

“Nee, je moet naar school”, berispte Jenny. “Trek die natte pyjama uit en gooi hem in de wasmand en laat mij dit maar afhandelen.”

Ally deed wat haar gezegd werd, pakte haar schooluniform en kleedde zich om in de badkamer. Ze was erop gebrand buiten het bereik van haar tante’s woede te blijven, en slaagde erin naar school te sluipen zonder haar op te vallen.

Ally had moeite om zich die dag op haar lessen te concentreren, omdat ze wist dat de stemming van haar tante die middag waarschijnlijk niet zou verbeteren. Zoals gepland nam ze na schooltijd de bus terug naar tante Jenny en was dankbaar dat haar tante nog niet terug was. Naarmate de uren verstreken, veranderde die dankbaarheid in bezorgdheid dat haar tante nog niet terug was. Ze vreesde het gesprek dat zou komen, in de verwachting dat ze zou worden berispt voor haar onnadenkendheid.

Het was al na 19.00 uur toen tante Jenny eindelijk thuis kwam, duidelijk na een lange dag op het werk. Ze liep langs Ally zonder een woord te zeggen, nog steeds boos over de capriolen van de ochtend. Omdat ze Ally’s rotzooi had moeten opruimen voordat ze Dylan naar het kamp bracht, was ze te laat op haar werk en had ze bijna een belangrijke vergadering gemist. Terwijl Sue haar ongenoegen had kunnen uiten door tegen Ally te schreeuwen, gaf Jenny er de voorkeur aan haar in stilte te behandelen.

“Je kunt beter een douche nemen en je klaarmaken voor bed. Ik denk dat vanavond een vroege nacht moet worden” Jenny verbrak eindelijk haar stilte, haar toon grenzend aan ijzig. Ally wist niet zeker of tante Jenny haar vroeg naar bed stuurde als straf of gewoon omdat de vorige avond zo laat was geworden, maar besloot het niet te vragen. Ze voldeed snel, om haar tante niet nog meer van streek te maken.

Ze stapte uit de douche en wikkelde de handdoek om haar lichaam. Ze ging Sarah’s kamer binnen, die direct aan de badkamer grensde en begon zonder succes naar haar pyjama te zoeken. Na een tijdje gaf ze het op om hem daar te vinden. “Tante Jenny” riep ze, in de hoop dat haar tante misschien in een beter humeur was. “Heb je mijn pyjama gezien?”

“Ik heb hem vanochtend in de was gedaan” antwoordde tante Jenny, terwijl ze naar Sarahs kamer liep om niet door het huis te hoeven schreeuwen. “Heb je de wasmachine uitgeladen?”

“Nee” antwoordde Ally. Sue deed thuis altijd de was, Ally had er niet aan gedacht het te doen. Ze realiseerde zich nu dat haar pyjama, als hij in de machine bleef zitten, nog nat zou zijn en dat het een hele tijd zou duren voor hij droog was.

Jenny zuchtte, geïrriteerd dat haar nichtje zo onnadenkend kon zijn. Het minste wat ze kon doen was haar te helpen met wat eenvoudige klusjes, dacht Jenny, aangezien ze de hele twee weken voor haar zou zorgen. “Nou dan, het is maar goed dat ik langs je huis ben geweest om wat reserveonderdelen op te halen”, informeerde ze Ally.

“Jenny hield de pyjama met rits aan de achterkant omhoog, die Ally een paar weken eerder nog had gedragen. Ze was verbaasd dat hij in Ally’s kast hing toen ze langskwam, en dacht dat Ally’s luier-dicht-dagen nog niet zo ver achter haar lagen als Sue haar had doen geloven. Ze meenemen leek een goed noodplan.

“Zijn dat degene die je hebt gekozen?” antwoordde Ally ongelovig.

“Ik dacht dat ze misschien handig zouden zijn als je vannacht weer in bed plast” zei Jenny tegen haar. Ally bloosde, zich realiserend dat haar tante ze niet willekeurig had uitgekozen.

“Ik zei toch dat vannacht een ongelukje was” probeerde Ally. “Ik heb die echt niet nodig”

“Nou, het zijn de enige droge die ik op dit moment voor je heb, dus je kunt ze maar beter dragen” antwoordde Jenny. Ze had wel medelijden met haar nichtje, maar was stiekem ook blij te weten dat er die avond geen problemen zouden zijn.

“Misschien kan ik gewoon wat van mijn gewone kleren aan?” vroeg Ally.

“Nee, ik heb liever dat je die draagt” antwoordde Jenny streng. Ally was woedend over de implicatie van haar tante, maar na de gebeurtenissen van de ochtend had ze geen zin in nog een grote ruzie. Ze knikte kort, haar toestemming betuigend.

“Oh, en je kunt net zo goed de luiers aandoen die ik voor je gekocht heb en je eigen luiers bewaren voor als je thuiskomt,” merkte Jenny op. “Tenslotte heb ik ze niet meer nodig als je weg bent”.

Met dat, verliet Jenny de kamer. Ally deed wat haar was opgedragen; ze plakte de luier om die tante Jenny haar had gegeven en stapte in haar pyjama met rits aan de achterkant. Ze trok de rits zo ver mogelijk omhoog en ging toen naar beneden om haar tante te zoeken en het werk af te maken. Ze vond tante Jenny nippend aan een kopje thee terwijl ze naar de TV keek. Jenny trok de rits vakkundig tot op volledige hoogte open en maakte het lipje vast, blij dat haar nichtje er geen probleem van had gemaakt om hem te dragen. Op de een of andere manier voelde de pyjama voor Ally strakker en meer beperkend aan dan toen ze ervoor had gekozen hem te dragen, alsof deze nieuwe context een lichamelijk effect had. Ze trok aan de kraag, probeerde de pasvorm aan te passen en had er spijt van dat ze nu zo gemakkelijk capituleerde.

“Je kunt nog 15 minuten TV kijken terwijl ik me douche” zei tante Jenny tegen Ally. Dit leek haar een passende beloning voor het feit dat ze geen ophef had gemaakt over de pyjama. “Maar dan is het tijd om naar bed te gaan”. Ally ging voor de TV zitten, niet gewend om dit te doen terwijl ze een luier droeg – normaal deed ze hem pas om als ze naar bed ging. Net op dat moment hoorde ze de deurbel gaan.

“Wie kan dat zijn op dit uur van de nacht?” dacht Ally bij zichzelf. Ze keek om zich heen voor haar tante, maar het geluid van stromend water in de nabijgelegen badkamer liet haar weten dat ze nog onder de douche stond. Terughoudend om de deur te openen op dit uur van de nacht, en nog terughoudender om te antwoorden met de ritssluiting van haar pyjama aan de achterkant, negeerde ze de deur.

“Ally, het is Laura” kwam een stem van de deur. Ally veerde op. De deur openen voor Laura was een andere zaak.

“Een ogenblikje” riep ze, zich naar de deur haastend. Ze opende de deur en zag haar vriendin buiten op de schemerige veranda staan, zich afvragend wat ze aan het doen was op dit uur van de nacht.

“Hé Ally, ik moet per ongeluk je telefoon hebben gepakt op school” verontschuldigde Laura zich, terwijl ze het eerder genoemde apparaat omhoog hield.

“Ik weet hoe bezorgd je geweest moet zijn. Ik had het nummer van je tante niet, en ik kon je natuurlijk niet bellen, dus mijn moeder bracht me hierheen om hem af te geven”. Ze ging verder, wijzend naar haar moeders auto op de oprit. Ally had eigenlijk niet gemerkt dat haar telefoon weg was, ze was ervan uitgegaan dat hij nog in haar schooltas zat, maar ze wilde Laura’s reis niet voor niets maken door haar dit te vertellen.

“Bedankt, Laura” antwoordde ze, “ik dacht dat ik hem kwijt was”. Ze stapte naar voren om de telefoon te pakken, het licht van de veranda verlichtte haar beter terwijl ze dat deed. Laura giechelde.

“Waarom heb je dat in hemelsnaam weer aan?” Vroeg ze.

“Ik had geen schone pyjama in mijn koffer” vertelde Ally haar. “Dus mijn tante stopte langs huis en haalde deze op. Ik denk dat dit de eerste was die ze vond”. Dit was de waarheid verdraaien, maar het laatste wat ze wilde doen was toegeven aan Laura dat haar tante haar dwong om hem te dragen.

“Wow, ze klinkt nogal dik” merkte Laura op, niet zeker hoe iemand kon denken dat dit de beste optie was.

“Eigenlijk, zou jij mijn rits los kunnen maken? Mijn tante staat nog onder de douche en ik moet naar het toilet” vroeg Ally, die een kans zag om zich om te kleden in iets normalers voor de nacht.

“Tuurlijk”, Laura voldeed, verwijderde het lipje en trok de rits naar beneden tot waar Ally erbij kon.

“Bedankt” sprak Ally haar dankbaarheid uit.

“Ik kan beter gaan, ik wist niet dat je je klaarmaakte om naar bed te gaan.” merkte Laura op, voordat ze terugsprintte naar de auto.

Ally zette de TV uit en rende naar boven. Ze kleedde zich snel om in een gewoon T-shirt en korte broek uit haar koffer en sprong in bed voordat haar tante zelfs maar uit de douche was. Tante Jenny kwam even later de trap op.

“Oh, je ligt al in bed” merkte ze op. Ally knikte en hield de dekens tegen haar kin om te verhullen dat ze een andere pyjama had aangetrokken.

“Welterusten,” bood Jenny aan.

“Welterusten” antwoordde Ally, opgelucht dat haar tante het niet gemerkt had. Ze wist dat tante Jenny het ’s morgens zeker zou merken, maar ze dacht dat haar luier omhouden en het bed de hele nacht droog houden de beste manier was om haar te laten zien dat ze de pyjama met rits aan de achterkant niet nodig had. Ze ontspande zich en probeerde een comfortabele houding te vinden om in te slapen. Gezien het relatief vroege uur was ze niet zo moe en dat maakte het moeilijk om in slaap te vallen. Ze rolde zich weer om, nog steeds niet in staat om te slapen. De luiers die tante Jenny had gekocht waren van een merk uit de winkel. Ze voelden oncomfortabel aan en kriebelden zelfs een beetje tegen haar huid. Ally reikte in haar broek en paste de banden iets aan, zodat ze niet meer zo strak tegen haar huid drukten. Toen ze zich beter voelde, viel ze eindelijk in slaap.

Hoofdstuk 22
“Ally, tijd om op te staan” riep tante Jenny, terwijl ze Sarah’s kamer binnenstapte om haar nichtje wakker te maken. Ze staarde naar het bed en merkte het vocht op dat op de dekens te zien was. Ze vroeg zich af of Ally’s luier gelekt kon hebben, of dat haar nichtje een uitweg uit de pyjama had gevonden en hem uitgetrokken had. Ze trok met geweld de dekens van zich af, vastbesloten om erachter te komen. Ally’s kleding gaf haar al het antwoord dat ze nodig had.

“ALLY, WAT DENK JE” brulde tante Jenny, ver voorbij haar vermogen om haar humeur onder controle te houden. Ze begreep nu waarom Ally zo gemakkelijk had gecapituleerd voor het dragen van de pyjama, want ze was duidelijk in staat om hem zelf uit te krijgen.

“Het is niet wat je denkt” stamelde Ally, zich haastend om op te staan. Ze voelde de natte luier in haar broekje naar beneden glijden en greep er onhandig naar om te voorkomen dat hij haar broekje helemaal naar beneden trok. Ze besefte onmiddellijk wat er gebeurd was – de goedkope luiers die haar tante had gekocht hadden geen sluitlipjes, en ze had ’s nachts bij het verschonen grote stukken uit het plastic gehaald, waardoor ze niet meer goed vastzaten.

“Laat het me alsjeblieft uitleggen” probeerde ze, maar haar tante was niet in de stemming om een uitleg aan te horen.

“Uitleggen? Wat valt er uit te leggen?” riep tante Jenny terug. “Ik zei dat je die pyjama moest dragen om te voorkomen dat je ’s nachts met je luier zou spelen, en toch trek je hem uit en doet precies dat zodra ik me omdraai”. Ally’s gezicht werd nog roder. Tante Jenny deed alsof ze een ondeugende kleuter was, en dat was helemaal niet wat er gebeurd was.

“Je zou dit stadium nu al voorbij moeten zijn!” ging tante Jenny verder, haar woede uitbrakend. “Besef je niet dat ik jou en je moeder een plezier doe door veertien dagen op je te passen. Waarom moet je het zo moeilijk mogelijk voor me maken?”

“Het spijt me” antwoordde Ally, zachtjes. De tranen begonnen in haar ogen te lopen en ze wist niet wat ze anders moest zeggen.

“Kleed je aan en ga naar school” beval tante Jenny, terwijl ze Ally wegwuifde. “Laat mij deze rotzooi opruimen, ik beslis wel wat ik met je ga doen als ik vanavond thuis kom. Nu kom ik voor de tweede dag op rij te laat op mijn werk!”

Ally deed wat haar opgedragen werd, erop gebrand om aan de woede van haar tante te ontsnappen. Ze kleedde zich snel om in haar schooluniform en liep naar de deur, bang voor wat haar die avond te wachten zou staan.

Hoofdstuk 23
Het was al na achten toen tante Jenny weer thuis kwam. Ally begon zich af te vragen of er iets met haar gebeurd was, omdat ze al uren geleden van school was gekomen. Hoewel ze geen grote haast had om haar tante te zien na de gebeurtenissen van de ochtend, was de spanning die veroorzaakt werd door het wachten op tante Jenny’s reactie in veel opzichten erger.

“Ga naar boven en neem een douche” waren de eerste woorden uit tante Jenny’s mond. Het was een lange dag op kantoor geweest, en ze was enigszins geërgerd dat haar nichtje er niet aan gedacht had dit zelf te doen gezien de tijd.

Ally voldeed zonder commentaar te geven. De toon van haar tante was kortaf geweest, maar ze had nog geen idee wat voor straf ze zou krijgen, als die er al zou komen. Ze douchte zich snel, om haar tante niet nog meer van streek te maken door water te verspillen. Ze droogde zich af en kleedde zich om in haar Hello Kitty pyjama voor ze terug naar beneden kwam om haar tante aan te kijken.

“Niet die pyjama, Ally” zuchtte tante Jenny geïrriteerd. Na de gebeurtenissen van de vorige nacht dacht Ally echt dat ze kon doen alsof er niets gebeurd was.

Ally pauzeerde, verbaasd en teleurgesteld. Ze kon begrijpen waarom tante Jenny wilde dat ze de pyjama met rits aanhad, ware het niet dat, voor zover haar tante wist, ze er de vorige nacht in geslaagd was hem zelf uit te trekken. Dat zou hem toch zinloos moeten maken. Het enige verlossende van de capriolen van de vorige avond, dacht Ally, zou zijn dat tante Jenny zich zou realiseren dat ze haar niet fysiek kon verhinderen haar luier uit te doen, en misschien haar volwassenheid zou erkennen.

“En je hebt je luier niet eens om,’ vervolgde tante Jenny, geïrriteerd en geërgerd. Na een lange dag werken was dit echt niet iets waar ze mee om wilde gaan.

“Maar het is nog niet eens 8.30!” protesteerde Ally.

“En je gaat toch meteen naar bed,” antwoordde tante Jenny op een no-nonsense toon.

Ally werd rood. De vorige avond had ze de vroege bedtijd kunnen zien als een compensatie voor de vroegere late nacht, maar deze keer was het onmogelijk om het als iets anders dan een straf te zien, en een nogal kinderachtige ook nog. “Het spijt me echt van gisteravond” probeerde Ally, in de hoop dat haar tante ontvankelijk zou zijn. “Ik heb mijn luier niet uitgedaan, ik zweer het, die waardeloze bandjes moeten gewoon opengesprongen zijn”. Dat was maar gedeeltelijk waar, maar ze dacht niet dat het haar zou helpen om uit te leggen hoe ze had geprobeerd de bandjes aan te passen. Ze wierp een blik op tante Jenny’s gezicht, hoopte op een positieve reactie, maar vond slechts een nauwelijks onderdrukte woede. Het was duidelijk dat haar tante er niets van geloofde.

“Kleed je om, NU” schoot tante Jenny terug. Verslagen liep Ally terug naar Sarah’s kamer. Ze was boos dat haar tante haar niet geloofde, maar niet echt verbaasd. Toch, dacht Ally, het had veel erger kunnen zijn. Als een vroege bedtijd en nog een nacht met een pyjama met een rits aan de achterkant haar enige straf zou zijn, dan had ze zich misschien te veel zorgen gemaakt. Ally deed nog een luier om die tante Jenny had gekocht en trok de pyjama met de ritssluiting aan voordat ze de trap weer afliep. Ze gaf haar rug aan tante Jenny, zodat zij de rits omhoog kon trekken en het lipje vast kon maken.

“En deze ook” zei tante Jenny, terwijl ze de wanten omhoog hield die Laura weken eerder had gekocht. In de veronderstelling dat Sue dit probleem ook had gehad, was Jenny op de terugweg van haar werk langs Sue’s huis gelopen, in de hoop haar oplossing te ontdekken. Toen ze de wanten in Ally’s kast opmerkte, besefte ze dat zij het geweest moesten zijn. In stilte vervloekte ze haar zus dat ze Ally bij haar had gelaten zonder haar over dit probleem te vertellen. Ze wist hoe belangrijk de conferentie was geweest voor Sue. Als zij niet bereid was geweest Ally een week mee te nemen, had Sue er misschien niet aan kunnen deelnemen, maar dat was nog geen excuus om dit soort dingen te verzwijgen!

“Ik heb die niet nodig” stamelde Ally, “ik krijg deze pyjama niet zelf uit. De enige reden dat ik hem gisteravond uit heb gekregen is dat Laura langs is geweest om mijn vermiste telefoon terug te geven terwijl jij onder de douche stond en de rits open deed!”

Zelfs nadat ze die in Ally’s kast had gevonden, was Jenny wat terughoudend geweest om ze op haar nichtje te gebruiken, maar haar duidelijke leugen over de tapes die uit zichzelf loskwamen, had haar ervan overtuigd dat Ally’s verontschuldigingen niet oprecht waren, en dat ze haar capriolen van die avond zeker zou herhalen. Deze meest recente leugen maakte haar ervan overtuigd dat dit de juiste manier van handelen was. Verwachtte Ally echt dat ze dat verhaal zou geloven, ze had het niet eens over een vermiste telefoon gehad! Misschien zou het dragen van de wanten voor een nacht genoeg zijn om haar nichtje ervan te overtuigen dat ze geen doetje was.

Ally hield haar handen achter haar rug in een poging haar tante te beletten de wanten aan te trekken.

“Ally, genoeg” zei tante Jenny, haar toon streng maar beheerst. “Ik heb je een hele week in huis genomen terwijl je moeder weg was, ondanks dat dit zo ongeveer de enige kindvrije tijd is die ik zou moeten krijgen. En in plaats van volwassen en behulpzaam te zijn heb je me tot nu toe beloond met het weigeren van je luier om te houden, in Sarah’s bed te pissen en me twee keer te laat te laten komen op mijn werk! Zo’n derde dag kan ik niet aan! Als je meewerkt en me deze nu laat omdoen, mag je nog een half uur opblijven, maar je gaat ze hoe dan ook dragen!”

Bijna in tranen, realiseerde Ally zich dat haar tante niet van plan was zich terug te trekken. Ze hield haar handen aarzelend omhoog. Tante Jenny nam ze één voor één stevig vast en deed de wanten om haar handen. Zich realiserend dat de wanten haar zouden beletten de meeste activiteiten te ondernemen, zette tante Jenny de TV aan en liet Ally voor de TV zitten, terwijl zij naar boven ging om haar eigen douche te nemen.

Ally deed geen moeite om de wanten uit te trekken, ze wist dat het zinloos zou zijn. De TV was niet erg interessant en ze besteedde er weinig aandacht aan, in plaats daarvan speelde ze de recente gebeurtenissen in haar gedachten af. Naarmate de minuten verstreken, veranderde haar gevoel van wroeging in woede. Tenslotte had ze dit alles niet opzettelijk gedaan en tante Jenny weigerde zelfs maar naar haar kant van het verhaal te luisteren! Met hernieuwde kracht beraamde ze haar volgende stap. Ze wist dat haar tante na de laatste twee nachten zou eisen dat ze de pyjama met de ritssluiting zou dragen, en misschien ook wel de wanten, gedurende haar hele verblijf. Misschien als ze tante Jenny kon overtuigen dat de banden inderdaad waren losgekomen zonder haar tussenkomst, zou ze de zaak heroverwegen.

De merk luiers die ze droeg waren van een soort die Ally eerder had gedragen. Hoewel de bandjes normaal gesproken vrij sterk waren, wist Ally uit ervaring dat ze soms openbraken als de luier helemaal vol zat. Misschien kon ze dat laten gebeuren als ze de luier vol liet lopen en die nacht flink bewoog.

Afwijkend van haar gewoonte om geen drankjes te drinken tegen bedtijd, sloop Ally naar de keuken. Tante Jenny had een mengkraan met een grote hendel die gemakkelijk te bedienen was ondanks haar wanten. Ze realiseerde zich dat ze moeite zou hebben om een glas vast te houden met haar wanten aan, dus in plaats daarvan plaatste ze haar mond direct onder de kraan en dronk diep. Ze stopte pas met drinken toen ze ervan overtuigd was dat ze niet meer kon en duwde de kraan terug in de gesloten stand voordat ze weer naar de TV keek.

Ze begon de effecten al te voelen toen haar tante beneden kwam. In plaats van zich in te houden of te vragen om naar het toilet te mogen, ontspande ze haar blaas en liet de inhoud rechtstreeks in de wachtende luier stromen, voor één keer blij met het gevoel van warmte rond haar schaamstreek. Het was bij lange na niet genoeg om haar tot aan het lekken te brengen, besefte ze, maar het was een begin.

“Tijd om naar bed te gaan, Ally” riep tante Jenny.

“OK” antwoordde Ally, hopend dat ze niet klonk alsof ze iets van plan was.

Tante Jenny volgde haar naar boven, verbaasd over Ally’s verandering van houding. Ze trok de dekens van het bed naar voren, zich ervan bewust dat Ally’s wanten het haar moeilijk zouden maken om dat zelf te doen. Ally klom in het bed en vond het iets moeilijker dan gewoonlijk zonder haar handen vrij.

“Ally, is je luier nat?” Vroeg tante Jenny verbaasd. Ze had een abnormaal grote bobbel in Ally’s pyjama opgemerkt, maar kon nauwelijks geloven dat dat de reden kon zijn.

“Nee” loog Ally niet overtuigend, haar gezicht werd knalrood. Jenny herkende de leugen onmiddellijk, greep haar bij de arm en tilde haar overeind. Met haar vrije hand ritste ze behendig Ally’s pyjama tot onder haar middel open en stopte twee vingers in haar luier, Ally controlerend zoals men dat bij een peuter zou doen. Ally kronkelde, onwennig aan het gevoel van de koude vingers van iemand anders daar beneden. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst haar luier had laten controleren, maar ze kon niet ouder zijn dan twee of drie jaar.

“Ally, je bent doorweekt.” riep tante Jenny uit. Dat was misschien een beetje overdreven, maar Ally was niet van plan er over te discussiëren. Beschaamd en beschaamd, staarde ze gewoon naar de vloer. “Het is niet de bedoeling dat je ongelukjes krijgt als je wakker bent!” ging haar tante verder. “Wat is er gebeurd?”

“Ik moet voor de TV in slaap zijn gevallen.” Ally’s leugen was zwak, maar ze hoopte dat haar tante het zou geloven.

Jenny was helemaal niet overtuigd door deze verklaring. Immers, Ally was slechts enkele minuten alleen voor de TV geweest, nauwelijks genoeg tijd om in slaap te vallen en een ongeluk te krijgen. Bovendien overtuigde de ontwijkende toon van haar nichtje haar ervan dat er iets anders aan de hand was. Niettemin was Ally duidelijk overstuur en verder aandringen leek zinloos. Ze wilde Ally’s wanten losmaken zodat ze zich kon omkleden, maar pauzeerde met haar handen nog steeds op de sluitingen. Zou dit Ally’s plan zijn geweest? Haar de wanten laten losmaken om te weigeren ze weer aan te trekken? Jenny wilde geen lange confrontatie riskeren door de wanten uit te trekken, maar ze kon haar nichtje moeilijk met een natte luier naar bed laten gaan. Ze besloot tot een derde alternatief.

“Ga weer liggen” beval Jenny. Ally deed wat haar gezegd werd, onzeker over wat haar tante van plan was.

Tante Jenny trok Ally’s pyjama tot op haar knieën, haar natte luier volledig blootlatend. Ally bewoog instinctief haar handen om het te bedekken, maar tante Jenny sloeg ze gewoon weg. Met haar handen ingesloten in de wanten had ze geen manier om zich te verzetten. Tante Jenny maakte de bandjes van haar luier één voor één los en schoof hem onder haar vandaan. Verslagen liet Ally haar hoofd achterover op het kussen vallen, ze wilde dat dit zo snel mogelijk voorbij was. Pas nadat ze de oude luier had opgerold en in de prullenbak had gegooid, pakte tante Jenny een nieuwe uit het pak op het bureau. Ze schoof hem voorzichtig onder Ally’s achterwerk, trok de vleugels aan de voorkant omhoog en zette de banden stevig vast.

Ally klauterde overeind en bleef woordeloos staan terwijl haar tante haar pyjama weer dichtritste. De ervaring was vernederend geweest, en ze wenste dat ze nooit op de proppen was gekomen met haar dwaze plan. Maar bovenal was ze opgelucht dat het nu voorbij was. Ze klom terug in bed toen tante Jenny de kamer verliet en de deur achter zich sloot.

Hoofdstuk 24
Ally werd de volgende ochtend vroeg wakker, nadat ze de vorige avond zo vroeg naar bed was gestuurd. Ze wierp een blik op de klok die op Sarah’s bureau stond. Op het scherm stond 6:55. Ally kreunde en vergat even de wanten die ze droeg toen ze tevergeefs probeerde de slaap uit haar ogen te vegen. Ze klauterde overeind en voelde haar luier knellen terwijl ze dat deed. Gezien de hoeveelheid water die ze de vorige nacht had gedronken, was ze helemaal niet verbaasd dat de luier nat was, maar hij voelde bijna barstensvol aan. Even vroeg ze zich af of ze het plan van de vorige nacht toch kon laten werken. Ze kromde haar lichaam onhandig, alsof ze probeerde cheerleader te worden, in de hoop de banden los te krijgen, maar zonder succes. Ally fronste haar wenkbrauwen. Gezien het gewicht van de luier was ze verbaasd dat hij nog op zijn plaats zat. Of de kwaliteit van deze luiers was aanzienlijk verbeterd sinds ze ze had geprobeerd, of tante Jenny had ze verbazingwekkend goed vastgeplakt. Ontmoedigd probeerde ze met haar handen de bandjes los te trekken, maar tussen de wanten en de pyjama was dat onmogelijk.

Wetende dat het nog een half uur zou duren voordat Tante Jenny binnenkwam om haar te wekken, besloot Ally naar beneden te gaan en te vragen of ze vrijgelaten mocht worden. Dat idee mislukte echter al bij de eerste hindernis, want door haar dikke wanten kon ze de deurklink van de slaapkamer niet bedienen. “Tante Jenny” riep ze aarzelend, maar ze kreeg geen antwoord. Teleurgesteld ging ze weer op bed liggen en voelde scherp de koude kleffe troep rond haar liezen.

“Oh goed, je bent al wakker” tjirpte tante Jenny, die een half uur later de kamer binnenkwam. “Zie je wel, is het niet veel fijner wakker te worden in een droog bed?” vroeg ze, terwijl ze merkte dat Ally’s pyjama voor het eerst deze week nog onbesmet was. In verlegenheid gebracht, antwoordde Ally niet.

“Voordat je je klaarmaakt voor school, moeten we het hebben over de straf voor je gedrag. Ga zitten” Tante Jenny’s toon was kalm en weloverwogen terwijl ze naar Ally bewoog om naast haar op het bed te gaan zitten. Ally deed dat, terwijl ze haar luier onder zich voelde knellen. Ze wist echt niet wat haar tante nog meer wilde bespreken, maar wenste dat ze haar eerst zou laten verschonen.

“De wanten?” Vroeg Ally.

“Nee lieverd, de wanten zijn er alleen om je te helpen ’s nachts droog te blijven” legde tante Jenny geduldig uit. “Een beetje zoals je luiers of je pyjama. We weten allebei dat er geen natte bedden meer zullen zijn als je ze draagt” Ally werd rood bij deze opmerking.

“Maar je ongehoorzaamheid van de afgelopen dagen moet nog steeds gestraft worden. Dus je hebt huisarrest tot nader order.” Ally zei niets. Huisarrest was nooit leuk, maar het leek ook niet helemaal onredelijk.

“Nu, zodat er geen misverstand is” vervolgde tante Jenny nuchter. “In dit huis betekent huisarrest dat je na school direct naar huis komt en in je kamer blijft tenzij je toestemming krijgt om weg te gaan. Het betekent ook geen TV of andere elektronica”. Ally knikte. Die regels verschilden niet zoveel van die van haar moeder.

“Goed” antwoordde tante Jenny, blij dat haar nichtje meewerkte. “Er is nog één ding. Sarah komt vanavond thuis, ze blijft hier een paar weken dus ze zal haar kamer terug nodig hebben. Ik dacht dat je in die van Dylan kon blijven. Hij komt pas terug van kamp als jij weg bent.”

Ally knikte hier ook op. Ze had tenslotte niets te maken met Sarah’s kamer en al haar spullen zaten in haar koffer.

“Dan is het geregeld”, bevestigde tante Jenny. “Ik zal je spullen naar Dylans kamer brengen terwijl jij je klaarmaakt voor school. Tante Jenny maakte de wanten met een kalme efficiëntie los en ritste de pyjama open, zodat Ally naar de badkamer kon rennen om zich om te kleden.

“Oh, en het is maar dat je het weet” riep tante Jenny nonchalant door de badkamerdeur. “Ik heb een babyfoon in Dylan’s kamer. Soms moet ik hem in de gaten houden met zijn autisme. Dus als je denkt dat je tv kunt kijken tot ik thuiskom en dat ik er niets aan kan doen, doe dat dan niet. Ik verwacht je na school in die kamer te zien, en ik zal het controleren met mijn telefoon.”

Hoofdstuk 25
Ally nam die middag haar tijd om de school te verlaten. Ze was geneigd om in de bibliotheek te blijven en haar huiswerk af te maken voordat ze naar tante Jenny zou gaan, maar ze wist dat haar tante dat een reden zou vinden om haar verder te straffen. Toen ze aankwam, was ze verbaasd dat de auto van haar tante op de oprit stond. Was haar tante gewoon eerder van haar werk gekomen om te compenseren voor het buitensporig late einde van de vorige avond, of was ze eerder vertrokken om Ally in de gaten te houden? Ally wist niet wat de meest waarschijnlijke verklaring was.

Nadat ze de voordeur voor haar had geopend, leidde tante Jenny Ally naar Dylans kamer, terwijl ze weinig zei behalve een paar korte aanwijzingen. Ze opende de deur van Dylan’s kamer en gebaarde Ally naar binnen te gaan. Ally staarde voor zich uit en nam de omgeving in zich op. De kamer zelf leek meer ingericht voor een peuter dan voor een tiener, met rustgevende pastelkleuren en speelgoed verspreid over de vloer. Ally herinnerde zich vaag dat haar tante ooit had gezegd dat Dylan, net als veel autistische kinderen, van treinen hield en ze kon die invloed hier zeker zien. Als er al een overheersend thema voor de kamer was, dan was het Thomas de Trein, met posters van Thomas en Gordon aan de muren en een speelgoedtrein die een groot deel van het vloeroppervlak in beslag nam. Dylans commode stond aan de ene kant van de kamer, met een grote spiegel erboven, maar het was het andere meubelstuk dat Ally’s aandacht het meest trok – een enorm wiegje voor gehandicapten tegen de muur geschoven. Ally staarde er aandachtig naar. De bodem en de matras waren laag, slechts iets boven de vloer, maar de houten zijkanten waren hoog, strekten zich uit tot ver boven Ally’s hoofd en leken stevig gebouwd te zijn. De ene kant van de wieg was voorzien van een scharnierend hekje, waardoor je erin en eruit kon.

“Je verwacht toch niet dat ik daar in ga slapen?” vroeg Ally geschokt.

Tante Jenny lachte om de verontwaardiging van haar nichtje. “Als je het hek open laat is het niet anders dan elk ander bed”, herinnerde ze Ally, “Maar als je wilt kun je natuurlijk ook op de grond slapen. Sarah heeft een campingmatras die ik kan brengen.

Ally dacht erover na. Ze haatte kamperen, en dacht niet dat ze op een campingmatras zou kunnen slapen – op schoolkampen had ze daar altijd veel moeite mee gehad. “Ik denk dat ik wel zie hoe het gaat met het hek open” besloot ze. Ze kon later altijd nog van gedachten veranderen.

Tante Jenny verliet de kamer, maar niet voordat ze er bij Ally op had aangedrongen haar telefoon en iPad af te geven. Ally had gehoopt dat haar tante deze zou vergeten, maar had niet echt verwacht dat dat zou gebeuren. Nu haar tante weg was keek ze grondiger rond in de kamer, maar vond weinig wat haar interesseerde. Al Dylan’s speelgoed was te kinderachtig om haar aandacht te trekken. Met niets beters te doen, besloot ze aan haar huiswerk te beginnen en haalde haar boeken uit haar schooltas. Dylan had geen bureau in zijn kamer, wat het moeilijker maakte dan normaal om iets af te krijgen, maar ze zette toch door en spreidde haar boeken op de grond. Gezien haar gebrek aan elektronische apparaten had ze het geluk dat geen van haar huiswerk opzoekwerk betrof, alleen wat wiskunde en Engelse vragen waar ze vrij snel doorheen kon ploegen.

Ze was nauwelijks klaar toen tante Jenny haar voor het avondeten riep. Ze was blij even uit Dylans kamer te zijn, maar tante Jenny was nog steeds geïrriteerd genoeg om haar het zwijgen op te leggen en ze aten het diner zonder een woord te zeggen.

“Ik ga douchen” verklaarde Ally nadat ze haar bord had leeggegeten. Het was erg vroeg om dat te doen, maar ze wilde zo lang mogelijk vermijden om terug te keren naar Dylan’s kamer. Ze nam de tijd om te douchen en kleedde zich weer om in de kleren die ze aanhad. Ze wilde zeker de pyjama met de rits niet eerder aantrekken dan nodig was, en vreesde dat tante Jenny geïrriteerd zou zijn als ze nog meer was zou maken door iets anders aan te trekken.

Ally keerde terug naar Dylans kamer en zocht uit wat er te doen was. Dylans speelgoed trok niet meer van haar belangstelling dan voorheen. Zijn wieg was waarschijnlijk het meest interessante ding aan de kamer en Ally had nog nooit zoiets gezien. Ze ging ervoor staan en duwde het houten hek dicht, terwijl ze een stevige klik hoorde. Ze probeerde de hekken weer uit elkaar te trekken, maar ze bewogen niet. Ally bekeek het sluitmechanisme nauwkeuriger. Het bestond uit een eenvoudige metalen plaat met twee ronde gaten ter grootte van een vinger. Ze plaatste haar vingers erin, trok de plaat naar zich toe en draaide, waardoor de poort onmiddellijk losschoot. Het leek eenvoudig genoeg voor Ally, en ze wist dat ze niet meer moeite zou hebben gehad om het van binnenuit los te maken dan van buitenaf, maar ze vermoedde dat het voor de meeste kinderen met speciale behoeften een afdoende afschrikmiddel was.

“Misschien niet in Dylans geval,” dacht ze bij zichzelf, terwijl ze voor het eerst een tweede vergrendeling opmerkte, ver boven de eerste. Aan de afwerking was te zien dat deze later was aangebracht, vermoedelijk nadat Dylan had uitgevonden hoe hij de eerste moest openen. In tegenstelling tot de hoofdgrendel sloot deze niet automatisch met de poort, maar was voorzien van een kleine knop om hem in de slotstand te zetten. Hij zou nog gemakkelijker te openen en te sluiten zijn geweest dan de eerste grendel, ware het niet dat er een grote houten plaat achter was gemonteerd, die het onmogelijk maakte om er van binnenuit bij te komen.

Ally zuchtte. Nu de inspectie van het wiegje haar einde had bereikt, zocht ze weer naar iets om te doen. Wanhopig begon ze in haar koffer te rommelen en stootte op haar exemplaar van Harry Potter en de Vuurbeker. Ally was opgelucht. Een fervent lezer, ze was pas onlangs begonnen met de serie, maar ze genoot er enorm van. Normaal gesproken las ze boeken op haar iPad, en ze was vergeten dat ze zelfs fysieke boeken had ingepakt. Gezien het beperkte meubilair in de kamer, plofte ze neer op de matras van de wieg en begon Harry’s nieuwste avontuur te ontdekken.

Tante Jenny’s woorden van die ochtend speelden door haar hoofd terwijl ze las. “Ik heb een babyfoon in Dylan’s kamer” had ze gewaarschuwd. Ally nam aan dat dit een video monitor betekende. Had tante Jenny haar eerder in de gaten gehouden terwijl ze haar huiswerk maakte? Was ze nu naar haar aan het kijken? Had ze wel de waarheid verteld, of was het alleen maar bluf om haar te overtuigen zich te gedragen? Tenslotte kon ze nergens een monitor zien. Ally zei tegen zichzelf dat het niet uitmaakte, dat ze toch niets deed wat haar tante zou afkeuren, maar ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak.

Ally besloot er iets aan te doen. Ze stond op, opende Dylans kast en vond wat ze zocht – een grote reserve deken. Ze pakte haar zaklamp uit haar koffer, droeg hem en de deken terug naar de wieg en stapte naar binnen. Nadat ze zich ervan had vergewist dat ze de vergrendeling van binnenuit kon bedienen, sloot ze het hek en gooide de deken over de bovenkant van het hek. Het effect was zoals ze wilde. De deken blokkeerde haar zicht volledig, maar verhinderde ook dat iemand naar binnen kon kijken. Voor het eerst sinds ze hier was, had ze het gevoel dat ze haar eigen privé-ruimte had, waar ze mee kon doen wat ze wilde. Het blokkeerde ook veel van het licht dat van het plafond naar beneden stroomde, maar haar zaklamp loste dat probleem gemakkelijk op. Tevreden keerde ze terug naar haar boek en was al snel geboeid door het verhaal. Het lezen in het licht van een zaklamp maakte het op de een of andere manier echter, alsof ze er echt bij was en de gebeurtenissen in het boek beleefde.

“Ally, tijd om je tanden te poetsen!” Tante Jenny riep naar boven van beneden. “Ik kom over twintig minuten om je te helpen je klaar te maken voor bed”. Ally bloosde. Ze wist dat ‘je helpen je klaar te maken voor bed’ slechts een eufemisme was voor ‘je in je pyjama ritsen’ en het was nog maar net 8.00 uur geweest. Ze deed echter wat haar gezegd werd en ging naar de badkamer om haar tanden te poetsen, waarbij het haar bijna moeiteloos lukte het hekje van het wiegje te openen. Nadat ze haar tanden had gepoetst en nog een laatste keer naar het toilet was geweest, keerde ze terug naar Dylans kamer. Ze wist dat haar tante zou verwachten dat ze haar luier al had omgedaan als ze boven kwam, dus pakte ze er een uit het pakje dat tante Jenny had gekocht en stapte weer in het wiegje. Ze maakte het hekje vast en zorgde ervoor dat de deken op zijn plaats lag. Ze dacht echt niet dat haar tante nu zou kijken, maar wilde de extra privacy voor het geval dat.

Ze trok de luier in de juiste positie en wilde hem net vastmaken toen ze een gedachte kreeg. Haar vorige poging om haar tante ervan te overtuigen dat de luiers de schuld waren van het natte bed, was mislukt omdat ze de luier van tevoren had gebruikt. Ally realiseerde zich dat ze dat eigenlijk niet hoefde te doen – als ze de banden losjes genoeg vastmaakte zou het toch gaan lekken. Ally dacht erover na. Aan de ene kant wilde ze tante Jenny niet nog meer ongemak bezorgen, en aan de andere kant zag ze er niet tegenop om weer in een nat bed wakker te worden, maar ze wist ook niet hoe lang haar tante erop zou staan dat ze de wanten en de pyjama zou dragen. Het zou misschien maar een dag of twee zijn om haar een lesje te leren, maar wat als het voor haar hele verblijf zou zijn? Ze wilde ECHT niet dat dat het geval zou zijn.

“Blaas het af”, besloot Ally. Tante Jenny was niet bepaald begripvol tegen haar geweest, dus waarom zou ze te veel nadenken over het ongemak van tante Jenny. Ze besloot het er maar op te wagen, de luiers losjes vast te tapen en haar pyjama aan te trekken. Ze ging tegen de zijkant van de wieg zitten en ging terug naar haar boek.

Misschien 10 minuten later kwam tante Jenny haar belofte na en klopte op de deur. “Kom binnen” riep Ally, verbaasd dat haar tante überhaupt de moeite had genomen om te kloppen.

“Wat ben je aan het doen, een dekenfort aan het bouwen?” Tante Jenny lachte, terwijl ze de deken opmerkte die over de rand van het wiegje hing.

“Zoiets” antwoordde Ally, een beetje blozend. Dat was in wezen waar, hoewel ze haar tante niet echt de reden wilde vertellen.

Tante Jenny tilde de rand van de deken op en keek bij haar nichtje naar binnen. “Ik zie dat je er helemaal klaar voor bent” zei ze goedkeurend. Na gisteravond was ze bang geweest dat haar nichtje herrie zou schoppen, maar Ally leek mee te werken.

Ally gaf haar rug aan tante Jenny, in de hoop dat zij haar rits dicht zou doen en snel zou vertrekken zonder achterdochtig te worden. Tante Jenny reikte tussen de latten en trok de rits tot zijn volledige hoogte en maakte het lipje vast.

Ally stak ongevraagd haar handen naar voren en stond tante Jenny toe de wanten op hun plaats te doen.

“Welterusten tante Jenny” zei Ally, haar tante aanmoedigend om te vertrekken.

“Welterusten Ally” antwoordde tante Jenny, haar stem klonk vriendelijk voor bijna de eerste keer sinds Ally was gearriveerd. Ally voelde zich bijna slecht over haar plan, maar tussen de wanten en de pyjama kon ze haar luier nu niet meer aanpassen, ook al zou ze het willen.

Tante Jenny deed het slaapkamerlicht uit voordat ze de kamer verliet. Ally interpreteerde dat als een duidelijke hint dat het tijd was om te stoppen met lezen, maar haar zaklamp was nog aan en ze besloot toch door te gaan. Ze liet het boek open op de matras liggen en las tot het einde van de bladzijde. Ze probeerde met haar wanten de bladzijde om te slaan, maar ze kreeg geen grip. Geïrriteerd begon ze met haar ellebogen aan de bladzijde te krabbelen, en uiteindelijk kon ze hem omslaan. Ze las de volgende twee bladzijden door, maar toen ze opnieuw probeerde de bladzijde om te slaan, verloor ze haar greep en het boek klapte dicht. Toen ze besefte dat dit niet ging werken, schopte ze het boek weg. Het uitdoen van de zaklamp bleek moeilijker, maar de knop was groot en ze slaagde erin hem met haar teen te raken.

Omdat ze niet wilde slapen met het hek dicht, stond Ally op om het te openen. Ze duwde tegen de deken en slaagde erin hem gemakkelijk los te maken, zodat hij buiten de wieg op de grond viel. Pas toen ze naar de klink van het wiegje reikte, besefte ze dat ze het met haar wanten aan op geen enkele manier open kon krijgen. Ze duwde hard tegen het hekje, maar wist van tevoren al dat haar pogingen vruchteloos zouden zijn.

“Tante Jenny!” riep ze, maar ze hoorde geen antwoord. Het oude huis had een uitstekende geluidsisolatie tussen de boven- en benedenverdieping, en Ally betwijfelde of haar tante haar wel zou horen. Ze ijsbeerde heen en weer in de wieg, in de hoop dat haar tante toch nog naar boven zou komen. Ze kon maar een paar stappen in beide richtingen doen voordat ze het einde bereikte, waardoor ze zich bijzonder beperkt voelde.

“Tante Jenny!” riep ze opnieuw, maar ze wist nu dat het zinloos was. Ze besefte dat ze geen andere keus had, Ally ging liggen en deed haar best om te slapen.

Hoofdstuk 26
Ally werd wakker met een schok, haar lichaam bedekt met zweet. Ze wist dat ze een nachtmerrie had gehad, maar zelfs nu vervaagden de details en bleef alleen een gevoel van angst hangen. Ze wilde opstaan en een glas water halen, maar de naweeën maakten haar te bang om zelfs maar de dekens weg te trekken. Ze paste haar positie onder de dekens aan en voelde de nattigheid in haar luier terwijl ze dat deed. Ze bleef nog enkele minuten in stilte liggen, voordat ze zichzelf ervan kon overtuigen dat ze een dwaas was. De nachtmerrie, waar die ook over ging, was niet echt geweest. Ze was 13 jaar oud, ze ging daar niet liggen koekeloeren in het donker in een natte luier! Ze hees haar benen onder de dekens vandaan, hoorde een plof en voelde haar voet ergens tegenaan slaan.

“Fuck!” riep ze uit, eerder uit frustratie dan uit pijn. Pas op dat moment herinnerde ze zich dat ze bij tante Jenny in Dylans wiegje lag in plaats van thuis in bed, en dat de plof haar voet was geweest die tegen de latten van het wiegje was gestoten. Ze herinnerde zich ook hoe losjes ze haar luiers had vastgeplakt. Ze kon niet met zekerheid zien of ze hadden gelekt of niet, maar in haar gedachten hadden ze gelekt en, of het nu echt was of een illusie, ze had het gevoel dat ze vanaf haar middel doorweekt was. Het vooruitzicht om wakker te worden in een natte pyjama leek nog niet zo erg, maar hier liggen tot de ochtend leek nog veel erger. Toch wist Ally dat ze er niets aan kon doen en te veel bewegen zou waarschijnlijk alleen maar meer lekkage veroorzaken. Ze ging achterover tegen het kussen liggen en probeerde de natte luier rond haar middel te negeren. Verrassend genoeg voelde ze zich op de een of andere manier veiliger in de wieg, alsof dezelfde latten die haar tegenhielden ook zouden voorkomen dat datgene wat haar nachtmerrie had veroorzaakt, binnen zou komen. Ze wist hoe irrationeel dat was, maar ze kon het niet helpen dat ze het toch voelde. Geleidelijk viel ze weer in slaap.

In haar droom opende iemand het hek van haar wieg. Ze was bang, maar een kalme hand op haar schouder verzekerde haar dat alles goed zou komen. Ze kon het gezicht dat bij die hand hoorde niet onderscheiden, maar had het gevoel dat ze die hand toch moest vertrouwen. Nu ritste die hand haar pyjama open. Ze had hem nog aan, maar nu de rits los was, kon de hand de luier rond haar middel losmaken en een nieuwe in de plaats doen. Ally glimlachte bij het droge gevoel. Het ging goed met haar in haar dromen, tenminste.

Ally werd die ochtend vroeg wakker en glimlachte toen ze het zonlicht door de latten van het wiegje zag schijnen. De nachtmerrie leek zo’n verre, dwaze herinnering en de droom die volgde gaf haar een goed gevoel over de komende dag. Toen merkte ze dat haar luier droog was.

Ze staarde naar beneden naar haar pyjama. Was de droom echt geweest, of had ze alleen maar gedroomd dat ze nat wakker was geworden? Ze probeerde het hekje nog eens, in de hoop dat het in het licht beter zou gaan, maar dat bleek slechts wishful thinking en verslagen plofte ze weer neer op de matras. Ze overwoog om tante Jenny te roepen, maar wist niet hoe laat het was. Ze wilde zichzelf geen onplezierige dag bezorgen door haar tante bij zonsopgang wakker te maken op een zaterdagochtend, wanneer ze ongetwijfeld wilde uitslapen.

Ally werd een lange wachttijd bespaard toen ze een paar minuten later de deur hoorde opengaan. Het was echter niet tante Jenny die binnenkwam, maar haar nicht Sarah.

“Hoi Ally” zei Sarah opgewekt, geen commentaar gevend op Ally’s kleding.

“Hoi Sarah” antwoordde Ally. “Kun je me, eh, uitlaten?” Ally schaamde zich dat ze het moest vragen.

“Tuurlijk” antwoordde Sarah, die het hekje naar de wieg gemakkelijk opende. Ally stak haar handen uit en wachtte geduldig tot Sarah haar wanten uitdeed.

“Sarah, ben je vannacht in mijn kamer geweest?” vroeg Ally, terwijl ze de gebeurtenissen van de vorige nacht probeerde te doorgronden.

“Natuurlijk,” antwoordde Sarah. “Ik kwam laat thuis en hoorde je vloeken, het klonk alsof je een nachtmerrie had gehad. Je sliep echter al toen ik binnenkwam. Het leek erop dat je een beetje had geplast. Ik wilde je niet zo laat wakker maken, dus heb ik het voor je gedaan”. Ally bloosde. Sarah had haar al eerder verschoond, maar niet sinds ze veel jonger was.

“Hoe heb je dat voor elkaar gekregen zonder me wakker te maken?” vroeg Ally verbaasd.

“Nou, ik heb genoeg geoefend met Dylan” antwoordde Sarah, verstandig.

Omdat ze niet verder op de zaak wilde ingaan, wachtte Ally in stilte tot Sarah haar pyjama uitritste. Ze deed haar luier uit en kleedde zich om in een T-shirt en korte broek.

“Denk eraan, je moet in je kamer blijven tot mama anders zegt” herinnerde Sarah haar eraan. Ally fronste haar wenkbrauwen. Ze had gehoopt dat tante Jenny haar straf voor het weekend zou intrekken, maar ze leek vastbesloten het uit te stellen.

Met weinig anders te doen, keerde Ally terug naar haar boek. Ze las een groot deel van de ochtend, maar raakte al snel verveeld. Lezen kon haar maar zo lang bezighouden, en ze had zin in wat lichamelijke activiteit. Omdat ze wat energie wilde verbranden, besloot Ally haar handstanden te oefenen. Ze slaagde er vier keer in, maar raakte uit balans bij de vijfde, haar voeten schopten naar buiten om een stevige ondergrond te vinden.

CRASH

Ally’s voeten botsten tegen de spiegel, waardoor die van de muur vloog en in duizend kleine stukjes uiteenviel. Ze landde met een plof op de overblijfselen van de spiegel, zwaar hijgend.

Sarah rende onmiddellijk de kamer in, nadat ze het geluid van de vallende spiegel had gehoord. “Ohmygoodnessareyouok?” Sarah’s woorden rolden ineen in haar paniek.

“Ik denk het wel” zei Ally, terwijl ze probeerde in een zittende positie te komen.

“Niet bewegen!” schreeuwde Sarah. “Er ligt overal glas, je snijdt jezelf nog!” Gelukkig had Sarah stevige schoenen aan, en ze liep zelfverzekerd over het gebroken glas naar Ally toe. Grommend van de inspanning tilde ze haar nichtje op van de vloer en zette haar neer op de wieg. Pas toen was Ally in staat zichzelf te overzien. Ze veegde wat glasscherven van haar T-shirt. Het glas water dat ze op het dressoir onder de spiegel had laten staan, was gebroken en morste de inhoud over haar korte broek, maar verder leek ze volkomen ongedeerd.

“Ik ben OK” bevestigde Ally, tot Sarah’s opluchting. “Eh, sorry van de spiegel, ik zal het opruimen” beloofde Ally, terwijl ze naar een stuk glas in de buurt reikte.

“Nee, dan snij je jezelf” Sarah greep Ally’s pols.

“Oké, wat wil je dat ik doe?” vroeg Ally. Sarah dacht er even over na. Ally zou waarschijnlijk meer een belemmering dan een hulp zijn als het ging om het opruimen van de resten van de spiegel, en haar nichtje gedroeg zich al behoorlijk roekeloos.

“Ik zal er wel voor zorgen. Doe jij maar een dutje,” zei Sarah.

“Een dutje?” riep Ally uit. Dit was wel het laatste wat ze van haar nichtje had verwacht. “Ik ben niet moe”.

“Misschien, maar ik denk dat je wel wat tijd kunt gebruiken om te kalmeren en na te denken over je beslissingen, nietwaar?” vroeg Sarah chagrijnig. Ally bloosde en voelde zich als een ondeugend kind dat een time-out kreeg. Ze had wel een straf verwacht, dus ging ze zonder klagen op het matrasje zitten.

“Nog één ding.” ging Sarah verder. “Ik ga je niet dwingen om je pyjama aan te trekken, maar ik wil wel dat je een van deze draagt voor het geval je een ongelukje hebt. Sarah hield een goodnite omhoog die ze uit Dylan’s kast had gehaald. “Dylan draagt hem overdag, en ik weet zeker dat hij jou ook past.

“Ik ga niet slapen, of in bed plassen!” protesteerde Ally. Sarah zuchtte. Normaal gesproken zou ze geen ruzie hebben gemaakt met dit verzoek, maar haar moeder had haar verteld over hoe Ally in haar broek had geplast na slechts een paar minuten voor de TV te hebben gesnoezeld, twee dagen eerder. Ze had niet de energie om zowel de spiegel als een nat bed op te ruimen.

“Voor het geval dat” zei Sarah half, half smeekte ze. Zich realiserend dat ze in een slechte onderhandelingspositie zat, trok Ally haar korte broek en ondergoed naar beneden en trok de goodnite aan, terwijl Sarah voorzichtig enkele van de grotere glasscherven verzamelde. Ally wilde net haar korte broek weer aantrekken toen ze zich realiseerde hoe nat die was dankzij het gemorste water.

“Ik pak even een schone korte broek uit mijn koffer” zei ze tegen Sarah, terwijl ze van het matras af stapte.

“WAT BEN JE AAN HET DOEN?” gilde Sarah, verbijsterd, waardoor Ally stil bleef staan. “Er ligt overal gebroken glas”

“Het is daar gevallen, niet hier” Ally wees afwijzend naar de grotere scherven.

“De kleine stukjes zullen zich over de vloer verspreiden” Sarah probeerde kalm te blijven bij de stommiteit van haar nichtje. “Wil je glasscherven uit je voeten trekken?”

“Nee” zei Ally, gegeseld.

“Geef die dan maar aan mij, dan pak ik een nieuwe voor je.” Sarah griste de natte korte broek uit Ally’s hand. Sarah nam een snelle beslissing, trok het hek van de wieg dicht en klikte instinctief de tweede grendel dicht. Ally zou het misschien niet leuk vinden, maar op deze manier zou ze zich tenminste niet snijden, dacht Sarah.

Ally begreep Sarahs doel zodra ze de grendel hoorde sluiten. Vastgezet als het was, was de wieg een effectieve box en Ally wist dat ze vastzat tot Sarah haar vrijliet. Een deel van haar wilde naar Sarah schreeuwen, om te eisen dat ze haar onmiddellijk vrij zou laten, maar ze bedacht zich. Zelfs als Sarah haar vrij zou laten, zou haar uiteindelijke straf ongetwijfeld zwaarder zijn. Sarah was bezig met het verzamelen van glas en had haar broekje nog niet aangetrokken, maar Ally besloot dat het niet de moeite waard was om haar nu te storen.

Ze realiseerde zich hoe opvallend ze eruit zag als ze rechtop stond met alleen een pull-up onder haar middel, Ally ging in de hoek van de wieg zitten en bedekte zich met de lakens. Ze wenste dat ze het Harry Potter boek in de wieg had laten liggen, dan had ze tenminste iets om haar gedachten af te leiden van de situatie. Ze keek zwijgend toe hoe Sarah zoveel mogelijk glas verzamelde en weggooide, de kamer verliet en terugkwam met de stofzuiger. Sarah gooide Dylans speelgoed aan de kant toen ze de stofzuiger over het tapijt duwde, waardoor een kleine zak bij het ledikantje terechtkwam. Ally reikte door de latten en trok het mee de wieg in. Ze keek erin en zag dat het gevuld was met Lego-blokjes, waar Dylan blijkbaar graag mee speelde. Ze had zelf nog nooit Lego geprobeerd, maar op dit moment konden bedelaars niet kieskeurig zijn. Het zou haar tenminste afleiden van wat er om haar heen gebeurde, dacht Ally.

Sarah had inmiddels de kamer verlaten om de stofzuiger te legen, zodat Ally alleen in haar wiegje achterbleef. Ze stond op en keek om zich heen. Toen ze gisteravond vast had gezeten in de wieg had ze haar wanten aan gehad, maar misschien kon ze zichzelf er zonder wanten uit krijgen. Ze reikte tussen de latten door in een poging de klink te pakken, maar die was zo ontworpen dat je er van binnenuit niet bij kon. Ze probeerde langs de latten van de wieg omhoog te klimmen in de hoop op het hekje te kunnen klimmen, maar er was geen houvast en ze miste de kracht van haar bovenlichaam om zich over de hoge zijkanten op te trekken. Ally viel terug op de matras van de wieg en landde naast de zak Lego. Sarah was weggegaan zonder eraan te denken haar een schone onderbroek te geven, en ook al was ze alleen in de kamer, ze schaamde zich. Sinds ze een peuter was, had ze niets anders gedragen dan een T-shirt en een luier, zelfs niet privé. Ally was dankbaar dat het tenminste geen vastgeplakte luier was, maar door de kleurige cartoonpatronen op de voorkant voelde het in sommige opzichten nog kinderachtiger aan dan haar gewone luiers.

Ally haalde stukken uit de zak Lego. Ze wist niet zeker wat ze moest maken, maar besloot een vliegtuig te maken, wat een eenvoudig genoeg ontwerp leek. Ze ging aan de slag om het te bouwen.

Ondertussen maakte Sarah de stofzuiger leeg in de vuilnisbak, waarbij ze erop lette geen glas te morsen. Ze keerde terug naar de keuken en schonk zichzelf een glas water in. Haar moeder had haar gezegd een oogje op Ally te houden, omdat ze verwachtte de hele dag weg te zijn, maar Sarah had niet verwacht dat zoiets zou gebeuren. Ze slurpte het glas leeg en vulde het opnieuw, terwijl ze probeerde te beslissen wat ze nu moest doen. Ze besefte dat ze een paar minuten nodig had om haar zenuwen te kalmeren terwijl ze haar volgende stap plande. Ally zou ongetwijfeld gefrustreerd zijn over het feit dat ze in haar wiegje lag, maar ze was daar tenminste veilig en Sarah wist dat ze er niet echt een hekel aan kon hebben, want haar moeder had haar verteld dat Ally het grootste deel van de middag ervoor vrijwillig in haar ‘dekenfort’ had doorgebracht. Ze zette haar computer aan en bekeek haar Facebook-pagina terwijl ze nadacht.

Sarah wist dat haar moeders eerste ingeving zou zijn om Ally verder te straffen, misschien zelfs om Sue terug te roepen van haar conferentie om haar op te halen, maar Sarah zelf was het daar niet mee eens. Ze had de blik op Ally’s gezicht gezien toen ze voor de gebroken spiegel lag en wist dat het eerder een ongelukje uit verveling was geweest dan opzettelijk wangedrag. Als haar moeder haar aan de grond hield in Dylan’s kamer zonder een manier om energie te verbranden, was een incident als dit onvermijdelijk. Sarah zuchtte. Ze wist dat haar moeder het zou afkeuren, maar haar prioriteit was om een herhaling van de capriolen van de dag te voorkomen. De enige manier waarop ze dat kon doen was Ally een uitlaatklep te geven en haar misschien uit te putten.

Sarah had haar besluit genomen en ging terug naar Dylan’s kamer. Ze kon niet anders dan glimlachen toen ze Ally in de wieg zag staan, haar hand hoog boven haar hoofd uitgestrekt terwijl ze deed alsof ze met haar Lego vliegtuigje vloog. Door het vliegtuigje zo omhoog te houden, kwam haar T-shirt ver boven haar pull-up uit, waardoor die helemaal bloot kwam te liggen. Sarah grinnikte toen ze Ally vage motorgeluiden hoorde mompelen. Ally werd rood toen ze eindelijk de aanwezigheid van haar nicht opmerkte. Ze liet het vliegtuig voorover vallen en probeerde haar T-shirt naar beneden te trekken om de pull-up te bedekken.

“Dat ziet eruit als beperkt luchtruim” grapte Sarah, waardoor Ally nog meer begon te blozen. Sarah haalde een verse korte broek uit Ally’s koffer, zich realiserend dat ze die eerder helemaal vergeten was. Ally trok het dankbaar aan toen Sarah de vergrendeling van de wieg losmaakte.

“Je weet dat ik je daar alleen in heb gelaten zodat je jezelf niet zou bezeren?” zei Sarah. Ally knikte. Ze was het er niet mee eens dat het nodig was geweest, maar nu ze eruit was, had het geen zin er ruzie over te maken.